Bijles, part two

Hoofdstuk 31

Hoofdstuk 31

Met Joe ging het steeds beter. Hij begon weer zijn emoties terug te krijgen. Tranen hadden over zijn wangen gerold toen Finn en ik de volgende dag weer voor zijn neus stonden. Dolgelukkig had ik hem een knuffel gegeven, terwijl er ook tranen over mijn wangen heen stroomden. Finn had tranen in zijn ogen, maar liet ze niet los. De rest van de dag voelde ik mij ongelooflijk hyper, en de glimlach op mijn gezicht, die was niet meer te breken. Totdat Finn zich achter zijn laptop bevond, en mijn wenkte. Met een zwaar gevoel in mijn maag nam ik naast hem plaats. Ik wist wat er komen ging. Ik moest blij zijn, dit betekende dat Finn voor mij zou kiezen. 'Finn, ik blijf er niet de hele tijd bij zitten, oké?'

Hij knikte begrijpend, en startte Skype op. Ik was erg benieuwd naar Iris, gek genoeg. Ze was toch een halfzusje van Joe. Zenuwen gierden door mijn lijf toen hij Melissa belde. En uiteindelijk verscheen ze. Haar blonde haren golfden rondom haar schouders, en ze had een beeldschone glimlach. Ze leek lichtelijk verbaasd om mij te zien, en leek even naar mijn naam te zoeken. 'Eva, toch?' vroeg ze twijfelend.

Ik knikte.

'Hoe is het met Joe?' vroeg ze meteen, bezorgdheid klonk in haar stem.

Ik glimlachte naar haar. 'Goed, het gaat steeds beter.'

Ze schonk mij een warme glimlach. Plots stond ze op, en kwam even later terug met een meisje op haar arm. 'Kijk, daar is papa', zei Melissa, en zette het meisje op haar schoot neer. Ik voelde een brok in mijn keel. Dit was nu voor haar, zoals het altijd voor Joe was. Iris leek sprekend op Finn. Waarschijnlijk waren Finns genen dominant, gezien Joe ook al op hem leek. Iris helder blauwe ogen, waren precies dezelfde die Finn had. Zelfs haar blonde haren, waren dezelfde soort blonde haren, die Finn bezat. Ik zwaaide naar Iris, die mij met grote ogen aan keek. Ze leek meer interesse voor mij te hebben, dan voor haar vader. Finn begon te praten tegen Iris. Ik hoorde het maar half. Ik voelde mij alleen maar schuldig. Schuldig dat er dadelijk een gezin uit elkaar getrokken werd, en ergens voelde het mijn schuld. Misschien moest ik maar tegen Finn zeggen dat hij de verkeerde keuze maakte. Met haar verder moest. En mij moest vergeten. Zolang Joe een keer per jaar naar IJsland kon, en hij kon blijven Skypen met Finn, zou hij het vast wel overleven. Ik wilde net mijn hand op zijn arm leggen, en hem wenken naar de keuken, toen Finn zijn keel schraapte. 'Melis, ik moet je iets vertellen', begon hij, de pijn weerklonk in zijn heldere stem.

Meteen stond ik op. Ik wilde er niet bij zijn. Ik wilde niet zien hoe er straks heldere tranen over haar wangen heen zouden stromen, en hoe Iris onbegrijpend naar haar moeder zou kijken. Ik wilde niet zien hoe Melissa mij kwaad aan ging kijken, ik was immers de schuldige. Ik liep naar de keuken, en liet mij op de keukenstoel vallen. Zenuwachtig begon ik aan mijn nagels te plukken. Ondertussen beet ik op mijn lip om tranen tegen te houden. Vanaf hier kon ik het gesprek duidelijk volgen. Woord voor woord hoorde ik hoe Finn de situatie aan Melissa uitlegde. Vertelde dat hij in Nederland ging wonen, bij mij. Een traan gleed naar beneden. Ik dacht aan het schattige gezichtje van Iris. Maar ik wist dat het niet alleen mijn schuld was. Finn bleek al die tijd gevoelens voor mij te koesteren, en dan toch een andere vrouw zwanger maken. Een zucht rolde over mijn lippen heen. Ik hoorde hoe Melissa tegen hem tekeer ging, en daarna aan haar smeekbedes begon. Mijn hart brak toen ik plots Iris hoorde huilen. Snel liep ik de keuken uit, naar mijn slaapkamer. De rest van het gesprek hoefde ik niet te horen. Zuchtend liet ik mij op bed vallen. Een uur lang staarde ik alleen maar naar het plafond. De deur werd langzaam geopend, en ik wist dat het Finn was. Ik keek hem niet aan toen hij zich naast mij op het bed liet zakken. Hij staarde net als mij naar het plafond. Ik keek hem niet aan toen ik sprak. Hij keek mij niet aan toen hij antwoordde. 'Ze is boos', zei hij zuchtend. 'En dat begrijp ik.'

'Is ze ook boos op mij?' Ik voelde een steek door mij heen gaan.

'Ja', zuchtte hij. 'Maar het is niet jouw schuld Eva. Ik wist niet dat mijn gevoelens nog zo sterk waren. Anders had ik sowieso geen kind genomen met Melissa. Iris was geen ongelukje.'

Ik knikte. 'Dat weet ik.'

Hij haalde een hand door zijn haren heen. 'Ik moet sowieso nog een keer terug Eef. Om spullen op te halen, en ik wil er met Melissa over praten. In het echt. Ik wil mijn dochtertje vasthouden', hij slikte hoorbaar.

Ik streelde zijn gespierde arm. 'Nee, ik snap het.'

Hij draaide zijn hoofd naar mij toe, en voor het eerst zag ik dat er tranen over zijn wangen heen stroomden. Ik streelde er zwijgend eentje weg. 'Je geeft om haar.'

'Ja. Ik geef verschrikkelijk veel om vier vrouwen in mijn leven.'

Ik knikte. 'Je moeder, Melissa, Iris en... en mij.'

Hij glimlachte naar mij. Langzaam nestelde ik mij tegen hem aan, en hoe sloeg zijn arm om mijn lichaam heen. 'Maar goed, we kunnen nu met zijn drieën verder.'

'Finn, ik wil wel dat Joe en Iris elkaar ontmoeten. In het echt.'

Hij streelde mijn haren. 'Ja, natuurlijk.'

Langzaam boog hij zich naar mij toe, en vonden onze lippen elkaar. Onze tongen raakten verstrengeld, en een warm gevoel maakte plaats in mijn borstkas. Mijn vingers raakte zijn borstkas aan, begonnen hun eigen leven te leiden, cirkelde rondjes. Zijn handen kropen omhoog, verdwenen onder mijn shirt. Een kleine kreun kon ik niet onderdrukken. Ondanks dat het prettig voelde, duwde ik hem toch weg. Ik kon dit niet. Hij had net aan zijn vriendin en dochtertje verteld, dat hij hun in de steek zou laten. Finn keek mij vragend aan, en ik schudde mijn hoofd. 'Nu even niet.'

Hij knikte begrijpelijk, en wierp een blik op het wekkertje. 'Wat wil je gaan doen?'

Ik haalde zuchtend mijn schouders op. 'Het maakt mij niet uit, ik heb eigenlijk nog een nieuwe bikini nodig.'

Finn maakte een rollende beweging met zijn ogen. 'Winkelen dus.'

'Nee, dat maak jij ervan', zei ik onschuldig en hief mijn handen op.

Finn ging plagend boven mij hangen, in zijn ogen was een lichte fonkeling te zien. 'Ik ga alleen mee, als ik ook iets voor jou uit mag zoeken.'

'Oh, ik kan prima alleen', zei ik, en stak mijn tong uit.

Hij streelde mijn wang. 'Daar twijfel ik niet aan.'

Zijn lippen vonden weer de mijne. Zijn handen grepen mijn polsen beet, en hij duwde ze boven mijn hoofd. Hij liet mijn lippen los. 'En? Mag ik nu iets leuks voor je uitzoeken?'

Met alle kracht die ik in mij had probeerde ik hem ''zacht'' van mij af te schoppen. Wat mislukte. Hij glimlachte breed. Een zucht rolde over mijn lippen heen. 'Goed dan, maar ik heb wél inspraak.'