Bijles, part two

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 19

De rit naar huis verliep zwijgend. De woorden van Cecilia bleven maar in mijn hoofd spoken. Ik probeerde ze te negeren, en mijn focus op de weg voor mij te leggen. Finn zat ontspannen naast mij en staarde uit het raam. 'Zullen we...', hij staakte zijn zin en leek naar de juiste woorden te zoeken, 'gaan zwemmen morgen?'

Ik keek hem even vluchtig vol ongeloof aan, ik moest mijn ogen op de weg houden, wilde ik geen mensen aanrijden. 'Nee, liever niet', zei ik en hield mijn ogen strak op de weg gericht.

Hij zuchtte. 'We kunnen niet hele dagen bij Joe zitten.'

'We hebben morgen een gesprek met de arts.'

'Daarna kunnen we wel-'

'Nee Finn', onderbrak ik hem boos. 'Ik wil niet met jou gaan zwemmen.' Al was dat een leugen. Ik hunkerde naar zijn gespierde lichaam. Hunkerde naar zijn armen om mij heen. En stop maar weer Eef. Ik schudde mijn hoofd. Finn zuchtte diep. 'Het was maar een voorstel.'

'Je helpt er Joe niet mee door jezelf op te sluiten binnen', zijn warme stem liet tintelingen achter op mijn huid. Ik draaide mij abrupt om, en keek in zijn helder blauwe ogen. Hij glimlachte. 'Je eh... Persoonlijke ruimte, Finn.'

Hij fronste, en een onschuldige glimlach vond opnieuw zijn lippen. 'Sorry', zei hij en zette een stap achteruit, alsof dat het verschil zou maken. 'Wat kook je?' vroeg hij vervolgens nieuwsgierig.

'Rijst met stukjes kip', zei ik en gooide een pakje rijst leeg in de pan met water.

Finn mompelde iets goedkeurends. 'Ik ga even Melissa bellen', zei hij en verdween uit de keuken. Ik roerde in de pan. De drang om hem af te luisteren was ineens sterk aanwezig. Ik begreep alleen niet waarom. Wat zou ik ermee opschieten? Een zucht rolde soepel over mijn lippen heen. Toch bleef de drang hangen, en ik liep op mijn tenen naar de huiskamer. Achter de deur verschool ik mijzelf. Ik had prima zich op Finn, die door de kamer heen ijsbeerde. 'Mmmm, is ze ziek?'

Ik zag hoe hij zijn voorhoofd fronste. 'Ah, geef haar een kusje van mij. En hoe is het met jou?'

Hij knikte en zuchtte. 'Ja dat begrijp ik. Ik mis jou ook...'

Zijn gezicht betrok even. 'Waarom wil je dat weten?' Een zucht volgde. 'Nee Mel, ik voel niks meer voor Eva. Echt, dat is allang over. Ik houd van jou. Ik wil alleen jou.'

Hij fronste diep. 'Wat? Nee, natuurlijk slaap ik op de bank.'

Een vuist balde ik. Hij loog tegen haar. En zijn eerdere woorden deden mij meer pijn, dan gemogen had. Een zucht rolde over mijn lippen heen en ik liep weer terug naar de keuken, aangezien ik de rijst op had staan. Ik was er gelukkig net op tijd bij, en haalde de pan van het fornuis af. Finn liep de keuken in. 'Hoe is het met Melissa?' vroeg ik hem onschuldig.

Hij haalde een hand door zijn blonde haren. 'Goed hoor.'

'Nog bijzonderheden in IJsland?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik denk de tafel wel.' Ik volgde vanuit mijn ooghoek zijn bewegingen. Hij trok een lade open, en haalde het bestek eruit. Ik grinnikte. 'Moet je niet eerst borden neerzetten?'

Finn keek naar de tafel en het bestek in zijn handen. 'Zoveel maakte dat niet uit', zei hij en legde het bestek neer op de tafel. Zijn benen droegen hem naar de grote kast, waar hij twee witte borden uit haalde. Hij legde ze op de tafel neer en nam plaats op een stoel. De kip was ondertussen ook al klaar, en ik gooide de stukjes door de rijst heen. Ik haalde een bakje pindasaus uit de koelkast, en deed een beetje in een schaal, die ik vervolgens opwarmde in de magnetron. Een piepje verraadde dat de magnetron zijn dienst erop had zitten. Ik pakte de schaal voorzichtig uit de magnetron en zette die op tafel neer, gevolgd door de pan met rijst en kip. 'Hmm, het ruikt in ieder geval lekker', zei Finn en schonk mij een warme glimlach. Ik was even van mijn stuk gebracht en knikte maar een beetje. De stoel tegenover Finn zag er aangenaam uit, en ik liet mij daar een seconde later op ploffen. Ik ging niet naast hem zitten. Afstand. Ik moest afstand creëren. Verder gaan met mijn leven, en niet hopeloos naar hem blijven verlangen. Ik schepte zijn bord vol, en schoof het bord weer naar hem terug. Hij nam een hap, en fronste zijn wenkbrauwen. 'Echt heel lekker Eef', zei hij nadat hij de hap had door geslikt. 'Zullen we vanavond een filmpje kijken, als we weer bij Joe zijn geweest?'

Ik schepte mijn bord vol, zocht koortsachtig naar een smoes. Maar een film kijken kon geen kwaad toch? Ik knikte. 'Is goed', zei ik en stak de lepel met de korreltjes rijst in mijn mond. Maar geen romantische film, dacht ik erachter aan.

Nadat we gegeten hadden scheurden we naar het ziekenhuis, waar alles nog steeds hetzelfde was. Joe's toestand was niet verslechterd, maar ook niet verbeterd. Ik begon mij steeds meer zorgen om mijn kleine mannetje te maken. Ik streelde zijn blonde haartjes en slikte de brok in mijn keel weg. Maar deze brok was te groot om weg te slikken. Een traan gleed naar beneden. Een tinteling op mijn wang verraadde dat iemand mijn traan weg veegde. Ik keek op. Natuurlijk was hij het. Zonder er een woord aan vuil te maken, trok hij mij tegen zich aan en streelde mijn haren. 'Eef, het komt wel goed met hem', fluisterde hij in mijn oor. 'Zullen we gaan?'

Ik knikte en liet mij door hem meevoeren naar de auto. In stilte zette hij mij op de bijrijdersstoel, en stapte zelf achter het stuur. We reden terug naar mijn huis, de hele rit in stilte. Ik had geen behoefte aan gepraat. Ik miste Joe. Ik miste zijn enthousiasme om mij heen, zijn haaien obsessie. Alles. Gewoon zijn aanwezigheid. Gewoon hij, zoals hij was. Finn parkeerde de auto en langzaam stapte ik uit. We liepen rechtstreeks door naar de woonkamer, waar ik verslagen op de bank ging zitten. 'Ik ben bang voor het gesprek morgen', bekende ik zachtjes. 'Zijn overlevingskansen worden steeds kleiner. Ik wil hem niet verliezen.'

Finn ging naast mij zitten en streelde een verdwaald plukje haar uit mijn gezicht weg. Hij stak het zorgvuldig achter mijn oor. 'Zal ik een film opzetten?'

'Geen romantische komedie', zuchtte ik. 'Ik voel niet de behoefte om al dat zoetsappige gebeuren aan te horen en te zien.' Mijn huid temperatuur steeg een graadje of tien, en een prachtige rode kleur verscheen op mijn wangen. Finn had mij weer zijn ongelooflijk sexy glimlach geschonken en knikte. 'Horror dan?'

Het maakte mij niet uit. Ik knikte, en besefte mij daarna pas dat ik doodsbang was van horror. Finn zette de tv aan en zocht een film op. Hij zette er uiteindelijk eentje aan, waarvan ik de naam al vergeten was, en kroop naast mij op de bank. Hij zorgde wel voor enige afstand, wat mij ergens raakte, maar wat zeker beter was voor beide. Ik verloor mijzelf in de film, voelde mee met de hoofdpersonen. Nee, ga niet door die stomme deur. Natuurlijk deden ze dat wel, anders zou de film vast lopen. Een duister wezen sprong uit de schaduw en dook op een van de hoofdpersonen af. Ik greep Finn's arm vast en kneep erin. Hij glimlachte naar mij en trok mij tegen zich aan. 'Is horror niet helemaal je ding?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, nee niet echt', bekende ik en rilde.

Finn wreef met zijn armen over die van mij, en een warm gevoel verspreidde zich in mijn buik. Voor ik het wist boog hij zich naar mij toe, en kuste mijn lippen teder. Een klein kusje. Zo onschuldig. Als versteend keek ik hem aan. Staarde ik hem aan. 'Niet bang zijn', fluisterde hij. 'Horror is fake, en ik ben bij je.'

----------------------------------

Ik zal maar niets zeggen. ;)