Bijles, part two

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Dood moe stapte ik in mijn auto. Ik voelde voor de zekerheid nog aan mijn broekzak. Het geld zat erin. Ik had minder verdiend dan normaal, omdat ik vroeger naar huis moest. Ik wierp een blik op mijn dashboard klokje. Half drie. Ik had het al te laat gemaakt. Ik hoopte maar dat Mandy het niet erg vond. De auto protesteerde niet toen ik hem startte, en vervolgens behendig de auto tussen de andere twee uit stuurde. Vol gas reed ik naar huis, waardoor ik bijna een rood stoplicht over het hoofd zag. Al snel reed ik mijn vertrouwde straat weer in en parkeerde de auto op de oprit. Zuchtend greep ik mijn spullen bij elkaar en gooide het portier open. Mijn benen brachten mij naar de voordeur, die ik vervolgens open maakte. Voorzichtig liep ik naar binnen en liet mijn tas op de grond vallen, met beleid. Ik wilde Joe immers niet wakker maken. Ik liep naar de woonkamer en zag dat Mandy op de bank lag. 'Hey Mandy, ik ben er weer. Zal ik je naar huis brengen?' Vroeg ik haar.

Mandy leek van mij te schrikken en draaide zich snel om. 'Oh nee is niet erg. Was het druk op je werk?'

Ik glimlachte en knikte. 'Ja ach ja. Dat is het meestal in de nachtdienst hé.'

Mandy stond op en haalde haar jas van de stoel. Ze trok het dunne roze jasje aan, en haalde haar fietssleutel uit haar jaszak. Ik haalde dertig euro uit mijn broekzak en gaf het aan haar. Mandy fronste haar wenkbrauwen. 'Een tientje minder is ook goed Eva. Ik pas graag op Joe.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee neem maar.' Ik drukte het bijna in haar hand en ze nam het aan. Ik liet haar uit en bleef haar nog na kijken toen ze weg fietste. Mijn blik bleef op haar gericht totdat ze niets meer was dan een rood stipje in de verte. Ik sloot de deur zuchtend en wreef vermoeid in mijn ogen. Douchen of slapen? Dat was elke keer weer de afweging. Ik wilde Joe absoluut niet wakker maken, maar ik kon er niets aan doen dat ik mij vies voelde. Ik sloop de trap op en opende de deur die naar Joe's slaapkamer leidde. Ik stak mijn hoofd door het kiertje en een glimlach verscheen rondom mijn lippen. Het kleine mannetje was diep in slaap, samen met zijn knuffelhaai die hij ooit van Finn gekregen heeft. Natuurlijk niet van Finn persoonlijk, maar via de post. Onbewust balde mijn vuisten. Ik sloot de deur voorzichtig en sloop vervolgens naar de badkamer. Zuchtend draaide ik de kraan open en liet de warme stralen mijn huid verwarmen. Het vuil van mijn lichaam afwassen. Al was het denkbeeldig vuil. Snel spoelde ik mijn lichaam af en sprong daarna onder de douche uit. Vluchtig droogde ik mij af en bond mijn haren in een losse knot. Als ik mijn haren nu ging föhnen, zou Joe vast wakker worden. Ik sloot de badkamerdeur voorzichtig achter mij en bewoog naar mijn eigen slaapkamer. Enkele seconde later liet ik mij op mijn bed vallen, en viel direct in een slaap vol dromen.

Zonnestralen vulden de kamer, verlichte de kamer. Met een kreun werd ik wakker. Niet zo zeer van de zonnestralen, maar van een getrek aan mijn arm. 'Mama, ik en Mandy deden een spelletje en ik heb gewonnen!' Schreeuwde een piepstemmetje in mijn oor. Zuchtend kwam ik overeind en keek Joe streng aan. 'Joe, niet mama wakker maken als ze heeft gewerkt.'

Joe keek beteuterd, maar dat leek maar even te zijn. Hij sprong op het bed en nestelde zich tegen mij aan. 'Mama, wil jij vanavond ook met papa praten?'

Ik schrok een beetje van zijn vraag. Ik had geen idee wat ik hier op moest antwoorden. Nee zeggen was uitgesloten. Joe moest denken dat alles tussen ons goed was, en dat papa voor zijn werk daar woonde. De rest zouden we, of nja ik, hem later uitleggen. Ik glimlachte naar de kleine blonde jongen en haalde een hand door zijn haren. 'Zullen we dat vanavond even bekijken?' Stelde ik voor. Maar Joe had zijn aandacht ergens anders op gevestigd. Hij had mijn telefoon in zijn handen en probeerde hem te ontgrendelen. 'Mama, welk tekentje moet ik maken?' Zuchtend pakte ik de telefoon uit zijn handen. Ik vond het maar niks dat Joe nu al aan elektronica zat. Zo was ik niet opgegroeid. Al veranderde de tijden natuurlijk. 'Blijf daar maar vanaf Joe.'

'Wanneer krijg ik een telefoon mama?' Was zijn volgende vraag.

'Als je daar oud genoeg voor bent.'

Joe keek bedroef, al was ook dat maar voor korte duur. Joe kon nooit lang een emotie vast houden. Hij sprong van het bed af en hij draafde de trap af naar benden. Zuchtend stond ik op en begon wat kleren bij elkaar te zoeken. Verder slapen had nou toch geen nut meer. Mijn telefoon trilde en ik keek van wie het berichtje was. Mijn hart sloeg een slag over toen ik zag dat het van Finn was. Maar wat moest Finn nou zo vroeg? Ik opende het berichtje en onderdrukte vervolgens de neiging om het telefoontje weg te smijten. Hij kon vanavond niet op Skype komen. Of ik dat even tegen Joe wilde vertellen. Ik drukte het gesprek weg en mijn blik viel op het gesprek met Cecilia. Oh ja. Dat was waar ook. Cecilia kwam vanmiddag op de koffie. Mijn telefoon belandde op het bed en ik ging verder met mijzelf aan te kleden. Nadat ik het ontbijt voor mijzelf en Joe had gemaakt, en Joe naar buiten had gejaagd in zijn zwembroek, had ik eindelijk tijd voor mijzelf. De hangmat gaf geen krimp toen ik mijn gewicht erop liet vallen. Nou ja, welk gewicht? Mijn botten staken nog net niet uit. Ik sloot mijn ogen en viel al snel weer in slaap.

'Mama, mama! Tante Cecilia is er!'

Ik opende mijn ogen en kreeg haast een hartaanval toen Cecilia met een brede glimlach voor mijn neus stond. 'Wilde nacht gehad?' Vroeg ze mij met een knipoog. Ik voelde dat ik rood begon te worden en wendde snel mijn blik af. Ik schaamde mij ook lichtelijk dat ik in slaap was gevallen. Cecilia ging aan de buitentafel zitten en nog half slapend stond ik op uit de hangmat. 'Koffie? Thee? Iets fris?' Vroeg ik haar onderweg naar binnen toe.

'Doe maar een bakje thee', schreeuwde Cecilia mij nog na. Ik pakte de theedoos en zette water op. Vervolgens liep ik weer naar buiten. Ik liet mijzelf op de stoel tegenover Cecilia vallen. 'Zo jij ziet eruit alsof je er door heen zit', fluisterde ze en keek mij bezorgd aan.

'Ach ja. Drukke nacht. Joe die mij al vroeg wekte. En Finn. De gewoonlijke dingen', zei ik en een zucht verliet mijn lippen. Cecilia knikte begrijpend. 'Hoe is het met Finn?'

Mijn schouders bewogen omhoog. 'Geen idee. We spreken elkaar eigenlijk niet. Behalve als het belangrijk is. Dus als het over Joe gaat.'

'Zit hij nog steeds daar?'

Ik knikte.

'Ik weet nog wel toen hij opbelde dat hij niet meer terug kwam... Jezus, het lijkt als de dag van gister. Maar het is al negen jaar geleden ofzo.'

Erover praten wilde ik niet, dus ging ik snel over op een ander onderwerp. 'Je moest mij iets vertellen?'

Cecilia's ogen kregen een glas en ze ging er meteen goed voor zitten. 'Ik en Dylan hebben gepraat, heel lang. En we zijn eruit. We gaan aan kinderen beginnen Eef, ik ben zo gelukkig!' Haar ogen lichtten nog meer op en een traan van blijdschap rolde over haar wang. Ik stond op en zij deed hetzelfde. We trokken elkaar in een knuffel. 'Ik ben echt blij voor je', fluisterde ik in haar oor. Maar ergens voelde ik een steek van jaloezie. Een steek die ik niet wilde voelen.