Bijles, part two

Hoofdstuk 20

Wow, zo te zien kunnen echt veel mensen hoofdstuk 19 niet zien... Ik zal het nog eens eraf halen en er opnieuw opzetten. En sowieso via pc kijken, telefoon kan ik ook vaak hoofdstukken niet zien.

Hoofdstuk 20

De rest van de film ging als een waas voorbij. Was er iemand opgegeten door een zombie? Oh echt? Niets van gemerkt. Was er iemand levend verbrand? Oh. Ik kreeg mijn hoofd niet meer terug uit de zevende hemel. Hij kuste mij. Het waren misschien maar drie seconden. Maar wel drie seconden langs Finns lippen op de mijne. 'Zo, zo eng was de film toch niet?' vroeg Finn en stond op om de film, die inmiddels de ondertiteling afspeelde, af te zetten. Ik schudde snel mijn hoofd. 'Wil je slapen of kijken we nog tv?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Het maakt mij niet uit, maar we moeten wel om negen uur al in het ziekenhuis zijn.'

Finn lachte zijn witte tanden bloot. 'Dus je wilt gaan slapen, zeg dat dan meteen.' Hij zette de tv af en liep alvast richting boven. Langzaam kwam ik overeind en ruimde de glazen, en de bak waar eerder chips in had gezeten, op. Vervolgens liep ik naar boven, naar de badkamer. Finn stond daar al zijn tanden te poetsen, haast met grof geweld. 'Jouw tanden hoeven niet kapot', zei ik en viste mijn tandenborstel uit een beker. Finn negeerde mijn opmerking en ging even ruw door met poetsen. Ik volgde al snel zijn voorbeeld, zonder het ruwe gedeelte. Een paar minuten later lag ik tevreden in mijn bed, met Finn aan de andere kant. Een zucht rolde over mijn lippen heen, en ik sloot mijn ogen. Ik voelde aan mijn lippen, en glimlachte.

'Finn, verdorie! Wakker worden!' Gehaast schudde ik aan zijn schouders. Langzaam opende hij zijn ogen. 'W-at is er?'

'We komen te laat voor het gesprek als je je nu niet meteen om gaat kleden', zei ik gehaast en trok aan zijn arm. Ikzelf was al helemaal klaar. Zuchtend stapte Finn uit bed, en trok sloom een T-shirt over zijn hoofd heen. 'Opschieten', waarschuwde ik hem nog, voordat ik mijn kamer verliet. Ik rende de trap af, richting de keuken, en maakte snel een ontbijtje voor Finn klaar. Ongeduldig bleef ik tegen het keukenblad aanhangen. Eindelijk kwam hij na zeker vijf hele minuten naar beneden, nog steeds vermoeid. 'Nachtmerries gehad?' vroeg ik hem plagend.

Hij fronste. 'Nee, gewoon slecht geslapen.' Hij ging op een stoel zitten en begon aan zijn ontbijt te eten. Direct toen hij zijn bord leeg had, griste ik het voor zijn neus weg, en zette het op het aanrecht. 'Je hebt geen tijd meer om je tanden te poetsen', zei ik.

Finn begon te protesteren, maar ik onderbrak hem.

'Nee, schiet op.' Ik greep naar mijn autosleutels en sleurde Finn mee aan zijn arm.

'Sorry dat we zo laat zijn', begon ik mijzelf meteen te excuseren bij de arts die Joe behandeld. Hij schudde mij de hand, en vervolgens Finn, en maakte een gebaar dat we mochten gaan zitten. 'U bent maar vijf minuten te laat mevrouw', zei hij vriendelijk en nam zelf tegenover ons plaats. Finn wierp mij een betekenisvolle blik.

'Goed, over Joe', begon de arts terwijl hij zijn documenten bekeek. 'Hij ligt een week in coma. Zijn toestand is nog steeds stabiel. Er zijn nog kansen dat hij eruit komt.'

Finn knikte bedachtzaam. 'En dan?'

'Dan zal hij moeten revalideren. En hoe lang dat duurt, dat kunnen we u nog niet vertellen.'

'Maar hij komt eruit?' vroeg ik hoopvol.

De arts knikte. 'Ik kan geen garanties geven natuurlijk. Maar er zijn nu nog kansen. Een coma duurt nooit langer dan vier weken, dus we hebben nog drie weken vol hoop te gaan.'

Opgelucht liet ik mijn adem ontsnappen, die ik blijkbaar ingehouden had. Er was nog hoop.

'Maar misschien is het toch verstandig als u er rekening mee houdt, dat het ook mis kan gaan', zei de arts en bracht daarmee een scheur in mijn stukje van hoop.

Finn knikte professioneel. 'Zijn de testen afgelegd?'

'Oh ja zeker, meteen in het begin al. Heeft u het resultaat nog niet door gekregen?' vroeg de arts fronsend en begon in zijn documenten te bladeren. 'Ah, hier heb ik het. Uhm 8 punten, volgens de Glasgow-comaschaal.'

Ik fronste en blikte naar Finn. Hij leek precies te weten waar het over ging, maar dat kon haast ook niet anders. '15 punten betekent volledig bij bewustzijn, en 3 punten is volledig bewusteloos', verduidelijkte de arts het voor ons, of nja, meer voor mij.

Ik knikte begrijpend. 'Dus hij is niet zo diep in coma?'

De arts schudde zijn hoofd. 'Gelukkig niet. Zijn ogen opende bij een pijnprikkel, wat twee punten betekent. Hij weerde zichzelf af met zijn armen, bij een pijnprikkel. Dat leverde hem vier punten op. En hij brabbelt onverstaanbare dingen, zoals grommen en kreunen. Dat leverde hem twee punten op. Vier en twee x twee is samen acht.'

Finn knikte, en ik volgde zijn voorbeeld. De arts stond op. 'Heb ik jullie voldoende geïnformeerd?'

Wij stonden ook op en schudde een voor een weer de hand van de arts. 'Ja, bedankt', zei ik hem, en we verlieten zijn kamertje. 'Ik ga nog even langs bij Joe', zei ik tegen Finn. Zonder op zijn antwoord te wachten, beende ik de gang door, de volgende gang in, en sloeg ik ergens een keer rechtsaf. Ik opende voorzichtig zijn deur, alsof hij wakker zou kunnen worden. Elke keer weer kreeg ik een brok in mijn keel bij het zien van mijn kleine mannetje. Nog steeds lag hij daar zo breekbaar, met allerlei infusen aan zijn arm. Ik liep naar het bed toe en streelde zachtjes zijn arm. 'Het komt wel goed', fluisterde ik, niet wetende of hij mij wel kon horen. Een arm werd om mij heen geslagen. 'Het komt ook goed', klonk de stem van Finn.

Zwijgend bleven we zo een tijdje naar Joe staren. Onze kus van gisteravond was nog vers in mijn geheugen. Zou nu het juiste moment zijn om erover te beginnen? Ik schraapte mijn keel. 'Nu komt het', zei Finn lachend.

Ik keek hem vreemd aan, maar besloot hem te negeren. 'Waarom kuste jij mij gister?' vroeg ik hem meteen, zodat ik mij niet meer kon bedenken. Finn fronste, en een zucht rolde over zijn lippen heen. 'Ik weet het niet', bekende hij. 'Maar het zal niet nog eens gebeuren. Ik heb Melissa. Het spijt mij.'

Ik schudde mijn hoofd en haalde zijn arm van mijn schouders af. 'Nee, het spijt je niet. Je hebt mij alleen gelaten Finn. Als dit niet et Joe was gebeurd, dan was jij hier nooit meer naartoe gekomen.'

Finn keek mij verbaasd aan, en schudde vervolgens zijn hoofd. 'Zo zit het niet helemaal.'

Ik besloot er verder niet meer op in te gaan.

----------------------------------

Flut hoofdstuk, ik  weet het. Geschreven bij 35 graden, dus ik heb een geldige reden.