MİHRİMÂH |TAMAMLANDI|

25

Al bakışlarını benden,
Gözlerinde ben yoksam kahrolurum.

🌼

Durmadan yağan yağmur hiç azalmamış aksine daha fazla bastırmıştı. Göz gözü görmüyor kör bir karanlık güne peyda olmuştu. Mirza, kollarının arasında duran kızın atın üzerinde sabit durması için kolları arasına alıp onu sımsıkı sardı. Diğer yandan dizginleri sımsıkı elleriyle tutmaya başladı.

Kolları hareket ettikçe kız sarsılıyordu.
Kızın ıslak uzun saçları Mirza'nın yüzünün her yerine dağılmıştı. Yüzüne vuran ıslak saçlarla kafasını yana döndürüp mani olmaya çalışıyordu.
Ne vakittir görmüyordu bu kadını, içini öfke yerine farklı bir duygunun esir etmesi hoşuna gitmese de kendini farklı hissettiriyordu.

Havanın bozacağını anlayıp dağ evinden köye inmeye karar vermişti. Ne bilebilirdi bu kızın onun karşısına yeniden çıkacağını. Hemde onu kurtaracağını! Bu hava da çıkmak akıl işi miydi sanki! Eğer, kızı o ağacın yanında sımsıkı tutmasaydı. Dere kızı içine alacaktı. Aklına o görüntü gelince gözlerini devirdi.

Ne işi vardı fırtınanın orta yerinde kız başına! Bu öfke atına yüklenmesine sebep olmuştu. Koca cüssesi altında küçücük kalan kadın, Mirza'nın onu korumasına sebep oluyordu. Onu korumak istemesi kendini güçlü hissetmesine sebebiyet veriyordu.

Bu düşüncesiyle gözlerini kapadı Mirza

O zaten güçlüydü!

Mihrimâh, gözlerini aralamaya başladı. Hafif kısık gözleriyle etrafa bakmaya çalışıyor yer yerinden sarsılıyordu. Neydi şimdi bu? Kafası zonkluyor midesi bulanıyordu. Bulanık gören gözleri hafifçe olsa açıldı.

Sert toprağın üzerinde olduğunu hissetmişti. Sımsıkı, sıcak birşey onu sarmış, yüzü hariç bedenini ısısını sıcak tutuyordu. Kalçasını biraz geri ittirdi gözlerini daha fazla araladı. Ağaçların ve yolun kendi ekseninde hareket ettiğini duydu.

Toprak üstünde sandığı bedeni, koşturur gibi gidiyordu. Sımsıcak bir bedenin onu sarmasıyla bedenini rahatsızca hareket ettirdi.

"Rahat dur yerinde kadın"

Mihrimah, duyduğu sesle hafif aralık duran gözlerini kocaman açmıştı.
Acelece yerinden doğrulmaya başlamıştı. İki kol, Mihrimah'ı ortasına hapsetti ve daha çok atın üzerine sabitlemişti.

Tırnaklarını adamın koluna geçirdi.
Mirza, kızım, yaptığına sadece bakmakla yetindi.

"Bırak beni"  dedi sesinde korku vardı Kalbi  şiddetini arttırmıştı. Yaşadığı korku gözlerinden akan yaşlara mani olmurdu. Mirza yüzünde sabit bir ifade önünde hareket eden ve kollarını yeniden sıkmaya başlayan kadına gözlerini devirdi.

"Eğer yeri boylamak istemiyosan rahat dur" 

Mihrimâh, adamın sözlerini daha fazla hırçınlaşmış, Mirza'nın kollarını daha siddetli tırnaklarını geçirmiş idi. Adam, atı bir anda durdurmuş, duran At, ikisini de aniden üzerinden fırlatmıştı.

İkisinde yeri boylarken, Mirza, Mihrimah'ı korumak için, onu kendine bastırmış yüzünü kolları arasına gömmüş idi. Mihrimah, sımsıkı kapattığı gözlerini açmıştı. Yere düşmenin etkisini hiç hissetmedi.

Sert bir gövdenin üzerinde, yüzü adamın boynunda ve kollarının arasında idi. Mihrimah'ın hırçın gözlerini Mirza'nın yeni açtığı gözleri ile bütünleşmiş onu kollarıyla kendine biraz daha çekmişti.