Midnight Stalker (Completed)

Daylight 22 - Official

Daylight (22)

Ang buong akala ko ay makakapag-lakad ako ng mabilis palayo sa kanya, pero nanghina bigla yung tuhod ko. Siguro ay dala na rin ng pagka-pagod ko sa paglangoy at pagkagulat ko sa lahat ng nangyari.

Hindi ko na rin pinilit na maglakad ng mabilis, pero hindi rin ako makalingon pabalik sa kanya. Nahihiya pa rin ako sa nangyari, sa naging posisyon namin at sa naiwang kamay ko sa dibdib niya. Ack! I still can't believe all of that happened just now. Napabuga ako ng malakas na hangin at napailing habang mabagal na naglalakad pabalik sa hotel.

Silence...

W-What?

I suddenly felt her warm body.

What is she d-doing?

Hold on. Is she crying?

My heart skipped a beat when she hugged me from behind. I stopped walking as I froze, not knowing what to do. I can feel her warm skin on my back. The waves of the sea and her sobs are the only things I hear. Napahawak ako sa kamay niyang naka-paikot sa akin.

"T-Thank you," she said in between sobs. I can feel her tears on my skin.

"You're welcome," I awkwardly responded.

We stayed silent in that position for a while. I was just patting her hand slowly as she was hugging me from the back. It was silent, calming and peaceful until she said something again.

"Thank you t-talaga for saving my life, Ash."

I took that as a cue to slowly let go from her arms. I looked straight into her eyes as I cupped her face. Fear, anxiety and darkness were evident in her stares. Tears started rushing down from her eyes. I wiped it using my fingers.

"Why were you in the sea? By yourself?" I slowly asked.

A bucket of tears effortlessly fell down from her eyes again as her response. I can feel her knees wobbling. Paniguradong nanghihina rin ang tuhod niya tulad ng sa akin. If I am tired, for sure, she's exhausted.

Pinunasan kong muli ang luha niya gamit ang aking daliri bago ko dahan-dahang hinawakan ang kaliwang kamay niya. Hinawakan din niya ang aking kamay pabalik dahil sa kaunting paghigpit na naramdaman ko.

Dadalhin ko na sana siya sa hotel para makapagpahinga na siya pero hinila niya ang kamay ko papunta sa direksyon ng isang maliit na cottage. Ang akala ko ay dadalhin niya ako sa loob ng cottage pero umupo lang siya sa isa sa mga bato sa labas nito, sa may buhanginan. 

Nang naka-upo na kaming dalawa, binitawan na niya ang kamay ko. Bumuntong-hininga siya bago niya tinakpan ang mukha niya gamit ang kanyang mga kamay.

Medyo nalungkot ako na binitiwan niya yung kamay ko pero hindi ko nalang din pinansin. It wasn't necessary in the first place. Wala naman din kasing namamagitan sa amin. Hindi ko alam ba't ko rin siya hinawakan.

We sat there for a few minutes. No talking. No words. No explanations. 

I really want to know what happened. Gusto ko siyang pagsabihan na mali yung ginawa niya. Gusto ko siyang pagalitan at sabihan na pinag-alala niya ako ng sobra. Pero hindi ko magawa.

"I'm really sorry," she looked at me with sad eyes. I just nodded.

"Marunong naman akong lumangoy," she started again. "Pinulikat lang ako."

"Stress?" I asked, more like a whisper.

"Y-Yeah. And, I haven't slept well for like—

"Two weeks now?" I finished her sentence.