Διαβάστε κάτω πλιζ...
***
Αντρέα pov
-Γαμωτο! έβρισα όταν τελευταία στιγμή έστριψα το τιμόνι για να μην χτυπήσω την γάτα που περνούσε τον δρόμο.
Με τόσο αυξημένη ταχύτητα απορώ πως δεν έχω στουκαρει ακόμα.
Φτάνω έξω από την διεύθυνση που μου έδωσε ο Λαμπρόπουλος και αφού παρκάρω το αμάξι πρόχειρα, βγαίνω γρήγορα έξω και τρέχω προς το σπίτι.
Χτυπάω το κουδούνι μανιασμένα και πηγαίνω πέρα δώθε ανήσυχος περιμένοντας να μου ανοίξει.
Χωρίς βέβαια να περιμένω πάνω από πέντε δευτερόλεπτα χτυπάω ξανά, δύο τρεις φορές το κουδούνι.
Η πόρτα ανοίγει λίγα δεύτερα αργότερα και πριν προλάβει ο Λαμπρόπουλος να μου πει οτιδήποτε, τον σπρώχνω από μπροστά μου και μπαίνω μέσα στο σπίτι αρχίζοντας να ψάχνω τα δωμάτια.
-Που είναι; γυρνάω και τον ρωτάω πριν αρχίσω να μπουκαρω έτσι στα δωμάτια.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να πετύχω κανένα πατέρα ή μητέρα γυμνό.
-Μόλις ανέβεις την σκάλα πρώτη πόρτα αριστερά, είπε κάνοντας μου νόημα με το κεφάλι.
Τρέχω προς την σκάλα και πλησιάζω με γρήγορα βήματα την πόρτα. Όμως όταν φτάνω μπροστά της σταματάω για να πάρω μια ανάσα και να μπω πιο ήρεμος.
Βλέπω το σώμα της κουλουριασμενο στην μια πλευρά του κρεβατιού.
Το φούτερ της είναι τσαλακωμένο, το τζιν της έχει σκίσει στο πλάι του ενός μπουτιου της.
Το σώμα της τρέμει έντονα και ακούω το σιγανό κλάμα της να ηχεί στο δωμάτιο.
Δεν σηκώνει το βλέμμα της για να κοιτάξει ποιος μπήκε στο δωμάτιο, συνεχίζει να κοιτάει το κενό μπροστά της.
Πλησιάζω με αργά βήματα και σκύβω δίπλα της. Τα μαλλιά της πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο της και εγώ απαλά τα μετακινω πιο πίσω. Το μάγουλο της είναι κόκκινο, ελαφρώς γδαρμενο.
Την χτύπησε. Ο μπάσταρδος άπλωσε χέρι πάνω της.
Αν τον πιάσω στα χέρια μου θα τον κάνω να μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που σήκωσε το χέρι του για να της κάνει κακο. Θα το μετανιώσει πικρά.
Με μάτια κατακόκκινα και υγρά γυρνάει και με κοιτάζει. Μόλις συνειδητοποιεί ότι είμαι εγώ γουρλωνει τα μάτια της και σηκώνεται όρθια.
-Γεια, της χαμογελάω καθησυχαστικά.
Χαμηλώνει το βλέμμα της και μπλέκει τα τρεμάμενα δάχτυλα των χεριών της μεταξύ τους.
-Τι κάνεις εδώ; ρωτάει χαμηλόφωνα.
-Ο Στέλιος με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε τι έγινε, παραδέχτηκα και εκείνη κούνησε το κεφάλι θετικά για να μου δείξει ότι καταλαβαίνει.
-Εντάξει.
-Ήρθα να σε πάρω. Θα έρθεις μαζί μου; ρώτησα αλλά δεν πήρα απάντηση. Θες να πας κάπου αλλού; Μπορώ να σε πάω αν θες.
-Δεν...
Σταμάτησε να μιλάει.
Ακόμα τρέμει ρε γαμωτο.
-Τι δεν; την ενθαρρύνω να συνεχίσει.
-Δεν έχω κάπου να πάω.
Η καρδιά μου σφίγγεται.
Με την Στέλλα από όσο έχω δει έχει τσακωθεί λόγω της κατάστασης. Αλλά η μαμά της; Η μαμά της που είναι;
-Σου είπα, έλα μαζί μου.
-Όχι, είπε κουνώντας το κεφάλι αρνητικά.
-Γιατί όχι;
Μένει αμίλητη πάλι.
Την πλησιάζω ξεφυσωντας. Βάζω διστακτικά τα χέρια μου στην μέση της και την φέρνω πιο κοντά στο σώμα μου. Εκείνη δεν κάνει καμία κίνηση να απομακρυνθεί αλλά ούτε να έρθει κοντύτερα, οπότε αποφασίζω εγώ να τυλιξω τα χέρια μου γύρω της και να την βάλω στην αγκαλιά μου.
Μου φαίνεται τόσο περίεργο να την αγκαλιάζω τώρα που ξέρω. Μετά από αυτό που έκανε δεν περίμενα ποτέ να την αγκαλιάσω. Περίμενα να πονάω κάθε φορά που την βλέπω ενώ θυμάμαι τι μου έκανε, αλλά τώρα πονάω διαφορετικά. Πονάω γιατί την βλέπω έτσι...
Την σφίγγω πάνω μου και μυρίζω το άρωμα της. Ποσό γαμημένα πολύ μου έλειψε...
-Έλα μαζί μου. Και στο σπίτι αν θες θα μου τα πεις όλα, λέω ήρεμα και αρχίζω να την τραβάω μαζί μου αλλά εκείνη αντιστέκεται.
-Δεν μπορώ, λέει τρομοκρατημένη κοιτώντας το πάτωμα. Είναι οι γονείς σου εκεί και
-Δεν ξέρουν τίποτα, την διαβεβαιώ διακόπτοντας την.
-Ναι αλλά εγώ δεν
-Δεν ακούω τίποτα. Θα έρθεις μαζί μου. Πάμε τώρα, είπα παίρνοντας την από το χέρι και τραβώντας την μαζί μου.
-Σε παρακαλώ, μην μου το κάνεις αυτό, ψιθύρισε και γύρισα ξανά να την κοιτάξω.
-Τι κάνω;
-Αυτό. Που πάλι τρέχεις για μένα ακόμα και αν πλέον ξέρεις τι έκανα, είπε κοιτώντας την μπλούζα μου.
-Εσύ δεν θα έκανες το ίδιο; ρώτησα πλησιάζοντας το σώμα μου στο δικό της.
-Εσύ δεν θα έκανες αυτό που έκανα εγώ για να καταλήξουμε έτσι, κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και ξεφυσιξα.
-Οκευ, εντάξει εσύ. Εγώ γιατί να μην το κάνω εγώ;
-Γιατί δεν μου αξίζει... Δεν μου αξίζει να μου φέρεσαι τόσο καλά μετά από όλο αυτό.
Έμεινα αμίλητος να την κοιτάζω αλλά ακόμα κρατούσα το χέρι της στο δικό μου.
Ίσως να της πω...
Τι; Ότι δεν με πλήγωσε; Ότι δεν πονάω; Ότι το ξέχασα ήδη;
Όχι. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Όμως την αγαπάω. Δεν ξέρω αν εκείνη το εννοούσε όταν μου το έλεγε αλλά εγώ το έλεγα επειδή το ένιωθα. Και παρόλο που πληγώθηκα δεν έχω σταματήσει να την αγαπάω.
Την τραβάω από το χέρι ξανά και αυτή την φορά δεν φέρνει καμία αντίρρηση, ούτε αντιστέκεται.
-Εμείς φεύγουμε, ανακοινώνω στον Λαμπρόπουλο που βρισκόταν στον διάδρομο κοντά στην σκάλα και εκείνος αφού μας ρίξει μια ματιά γνέφει καταφατικά. Σε ευχαριστώ που την πρόσεξες. Και που με πήρες τηλέφωνο. Ξέρω ότι δεν σου ήταν ευχάριστο, είπα ψιθυριστά.
Εκείνος κοίταξε προς την Κατερίνα που είχε κατεβασμένο το κεφάλι της και έπειτα γύρισε πάλι προς το μέρος μου.
-Για εκείνη το έκανα. Ξέρω πως μόνο εσύ μπορείς να την βοηθήσεις, είπε επίσης ψιθυριστά.
-Καληνύχτα, ξεφύσιξα και προχώρησα μπροστά.
-Γεια.
-Στέλιο... Ευχαριστώ, είπε η Κατερίνα γυρνώντας να τον κοιτάξει και προσπαθώντας να του χαμογελάσει.
-Παρακαλώ, χαμογέλασε εκείνος και με αυτό βγήκαμε από το σπίτι.
Γειααααα σαςςςςςς
Τι κάνετε;
Ελπίζω να είστε καλά😁
Αυτό που ήθελα να σας πω είναι πως το επόμενο κεφάλαιο θα είναι κάπως διαφορετικό ως προς την δομή και δυστυχώς θα μου πάρει λίγο περισσότερο καιρό να το γράψω. Οπότε κεφάλαιο ξανά θα ανέβει την ΤΕΤΆΡΤΗ.
Ο Αντρέας, ο γλυκούλης πήρε την Κατερίνα σπίτι του😢
Εκείνη δεν ήθελε για προφανείς λόγους πιστεύω, αλλά εκείνος δεν δέχτηκε να την αφήσει μόνη της😍
Ένα ολόκληρο βράδυ λοιπόν θα μείνει σπίτι του🙄
Πώς λέτε να εξελιχθούν τα πράγματα μεταξύ τους;
Πατήστε ☆ και κάντε και ένα 💬 για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο.
Τα λέμε!⏳
Φιλιααα😘