***
-Καλά ρε μαλακες εσείς πως δεν νυστάζετε; Έχετε να κοιμηθείτε δύο μέρες, σχολίασε η Αφροδίτη ενώ χασμουριοταν.
-Έχουμε πιει καφέδες ρε, απάντησε ο Στάθης.
Ξεφυσιξα και προσπάθησα να βολέψω το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του Αντρέα για να μπορέσω να κοιμηθώ τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στο Μουσείο που έχουμε να πάμε σήμερα.
-Μόνο μην σου πέσουν σαλάκια πάνω στην ολοκαίνουργια μπλούζα μου! με προειδοποίησε το αγόρι μου δείχνοντας μου την μπλούζα που του πήρα χθες και την λάτρεψε τόσο που την φόρεσε σήμερα για να την δουν όλοι.
Ή και ένας συγκεκριμένος.
Όταν είδε το ξινο ύφος του Λαμπροπούλου, που είδε την μπλούζα την ώρα που περιμέναμε στο λόμπι τα πούλμαν, έφτιαξε η μέρα του.
-Μάλιστα κύριε, δεν θα σας χαλάσω την μπλούζα, μπορώ να κοιμηθώ τώρα; ρώτησα ειρωνικά και εκείνος χαμογέλασε και με φίλησε πεταχτά στο στόμα.
-Ναι, έχεις την άδεια μου.
-Να σαι καλά...
-Λοιπόν παιδιά, άρχισε να μιλάει η διευθύντρια στο μικρόφωνο και σηκώθηκα πάλι.
-Ε ρε πουστη, δεν θα με αφήσουν να κοιμηθώ για δεκαπέντε λεπτά! γκρίνιαξα και κάθισα, με νεύρα, κανονικά στην θέση μου.
-Ούτε σήμερα θα έχουμε ξενάγηση στο μουσείο. Το χρονικό περιθώριο που έχουμε να μείνουμε μέσα στον χώρο είναι είκοσι λεπτά. Μετά θα φύγουμε και θα πάμε βόλτα στα κάστρα και μετά από εκεί θα πάμε κέντρο για να φάμε. Αυτά.
Ακούγοντας κάστρα στο πρόσωπο μου εμφανίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο και κατευθείαν αρπάζω το κινητό μου.
-Τι θες πρωί πρωί Κυριακάτικα γαμω; ρώτησε με βαριά φωνή από τον ύπνο και γέλασα.
-Μετά το μουσείο θα πάμε κάστρα! Ετοιμάσου και όταν σε πάρω τηλέφωνο σήκω και πήγαινε και εσύ για να βρεθούμε εκεί και να κατεβούμε μετά κέντρο να φάμε, είπα αυταρχικά και εκείνη ξεφυσιξε.
-Πως θα κατέβω εγώ από τα κάστρα μωρή και θα φτάσω την ίδια ώρα με εσάς; Με το λεωφορείο θα κάνω την διπλάσια ώρα.
-Ποιος είπε ότι θα πας με λεωφορείο;
-Τι εννοείς, πως αλλιώς θα κατέβω;
-Κατερίνα κανόνισε να μπλέξουμε, είπε σοβαρά ο Αντρέας που όσο ήταν δίπλα μου άκουγε την συζήτηση.
-Εσύ ηρέμησε και εσύ Άννα άκου. Όταν θα φεύγουμε από το μουσείο θα σε πάρω τηλέφωνο για να ανέβεις. Και μετά το πως θα κατέβουμε κέντρο θα το κανονίσω εγώ. Άντε πήγαινε ετοιμάσου τώρα.
-Πωωω τι με βάζεις να κάνω πρωινιατικα!
-Άσε την γκίνια και σήκω! Μην τυχόν και δεν είσαι έτοιμη όταν σε πάρω τηλέφωνο, θα σε καρυδωσω κακομοίρα μου! Άντε γεια!
Έκλεισα το τηλέφωνο και γύρισα να κοιτάξω τον Αντρέα χαλαρή.
-Και πως έχεις σκοπό να την βάλεις εδώ μέσα χωρίς να την πάρουν χαμπάρι; ρώτησε το αγόρι μου που κατάλαβε αμέσως τι είχα κατά νου και χαμογέλασα διαβολικα.
-Έχω μια ιδέα. Αλλά θα στην πω μετά, τώρα άσε με να κοιμηθώ, είπα με πείσμα και αγκάλιασα το μπράτσο του, ακουμπώντας πάλι το κεφάλι μου στον ώμο του για να κλείσω τα μάτια μου και να ξεκουραστώ.
***
Η θέα από εδώ πάνω είναι πραγματικά υπέροχη.
Πρέπει να έχω βγάλει ήδη 15 φωτογραφίες αλλά θα διαλέξω μετά ποια θα ανεβάσω στορυ.
Τώρα αυτό που προέχει είναι να βγάλω φωτογραφίες με τους άλλους.
-Ωχ όχι, όχι πάλι! γκρίνιαξε ο Γιάννης όσο προσπαθούσα να τους βάλω όλους σε μια σειρά για να βγάλουμε φωτογραφία.
Πρέπει να οργανωθουμε , είμαστε και εννιά άτομα...
-Φίλε την ξέρεις, δεν υπήρχε περίπτωση να την γλυτώναμε εδώ που ήρθαμε, απευθύνθηκε στον Γιάννη το αγόρι μου.
-Άντε τελείωνε μωρή, με κουράζεις! αναφώνησε η Άννα που θα ήταν η φωτογράφος μας.
-Έτοιμη! αναφώνησα μόλις πήρα την θέση μου.
Τα επόμενα πέντε λεπτά βγάλαμε περίπου πέντε φωτογραφίες και όταν επιτέλους άφησα τους υπόλοιπους να φύγουν ώστε να βγάλουμε εγώ με την Άννα, οι καθηγητές αντιλήφθηκαν τι κάναμε και είχαν την ιδέα να μας βγάλει η Άννα μια ομαδική φωτογραφία με όλα τα παιδιά της δευτέρας και τους συνοδούς.
-Το έχουν καταλάβει ότι δεν είμαι φωτογράφος; με ρώτησε ψιθυριστά η Άννα όταν πήγα να της πω την ιδέα των καθηγητών.
-Ναι, τώρα βούλωνε και βγάλε εκεί δύο-τρεις φωτογραφίες για να βγάλουμε εμείς μετά, απάντησα σύντομα και μπήκα ξανά στο πλάνο της φωτογραφίας.
Στα επόμενα είκοσι λεπτά είχαμε τελειώσει με τις φωτογραφίες και τις ομαδικές και αυτές που θα βγάζαμε δύο και τρία άτομα μαζί. Γιατί γκρίνιαζαν τα αγόρια στις ομαδικές φωτογραφίες αλλά μετά έλεγαν συνέχεια "Ε βγάλτε με μια εδώ με τα αγόρια" και "Έλα ρε μαλακα να βγάλουμε μια φωτογραφία οι δύο μας" και αντίστοιχα τα κορίτσια.
Τελειώσαμε με αυτά οπότε κάτσαμε εμείς οι δέκα να συζητήσουμε μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε για να πάμε κέντρο να φάμε.
-Ρε μαλακες πότε φτάσαμε κιόλας στην τρίτη μέρα; Μου φαίνεται λες και ήταν σήμερα το πρωί που περιμέναμε τα πούλμαν για να ξεκινήσουμε να έρθουμε, σχολίασε ο Αντρέας και οι περισσότεροι συμφώνησαν μαζί του.
-Ρε ισχύει πέρασε πολύ γρήγορα η εκδρομή. Αύριο το μεσημέρι γυρνάμε, πρόσθεσε στενάχωρα η Στέλλα.
-Άντε επιτέλους να ηρεμήσω από αυτήν εδώ! αναφώνησε με δήθεν αγανάκτηση η Άννα και την χτύπησα με ελάχιστη δύναμη στο κεφάλι.
-Άντε στο διάολο μωρή που περιμένεις να φύγω για να ηρεμήσεις! αναφώνησα και της έκανα κωλοδαχτυλο.
-Στεφανίδη πρόσεχε την γλώσσα σου! άκουσα την στριγγλια της καθηγήτριας από πίσω και γουρλωσα τα μάτια μου όσο οι άλλοι είχαν ξεσπάσει σε γέλια.
-Συγγνώμη δεν θα επαναληφθεί, γύρισα και της είπα. Την επόμενη θα τα λέω πιο σιγά, πρόσθεσα σε χαμηλό τόνο που ίσα ίσα με άκουσαν τα παιδιά στην παρέα.
-Εσύ καιρό έχεις να κάνεις κοπάνα, πως και έτσι; ρώτησε ο Μάνος απευθυνόμενος σε μένα.
-Κρατάω τις απουσίες για τον Μάιο που θα κάτσω να διαβάσω, απάντησα και όλοι εκτός από τον Αντρέα με κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια.
-Τι να διαβάσεις; ρώτησε η Αφροδίτη.
-Για τις εξετάσεις.
Τα σοκαρισμένα βλέμματα συνέχισαν να με καρφώνουν και γύρισα να κοιτάξω με απορία τον Αντρέα.
-Τι έπαθαν, χάλασαν;
-Όχι. Απλά άκουσαν εσένα να λες πως θα κάτσεις να διαβάσεις και για αυτό δεν θα κάνεις άλλες απουσίες και τους ήρθε λίγο απότομο...
-Εζησα να το ακούσω και αυτό, μονολόγησε η Άννα και την κοπάνησα ξανά.
-Ελάτε παιδιά, φεύγουμε! αναφώνησε ο καθηγητής και κοίταξα την Άννα συνωμοτικά.
-Ώρα να σε κρύψουμε στο πούλμαν, χαμογέλασα σατανικά και με κοίταξε με τρόμο στο βλέμμα της.
Όσο επιβιβαζομασταν στα πούλμαν ήταν εύκολο. Έσκυψε το κεφάλι, έβαλε κουκούλα και χώθηκε μέσα στο πλήθος. Μπήκε μετά τον Αντρέα και πριν από μένα. Το θέμα είναι πως να την κρύψω τώρα.
Καθίσαμε αρχικά τριάδα μέχρι να μπουν οι καθηγητές οπότε κοίταξα γύρω μου για πιθανά μέρη που θα μπορούσα να την κρύψω.
Το βρήκα!
-Στάθη, Γιάννη, αλλάξτε θέσεις με εμένα και τον Αντρέα, γρήγορα! τους προσέταξα βλέποντας τους να κάθονται στην γαλαρία μαζί με την Φανή, την Αφροδίτη και τον Μάριο.
-Τι; Γιατί; ρώτησε ο Στάθης με παράπονο κοιτώντας με με απορία όπως και ο Γιάννης.
-Θέλω να κρύψω την μικρή ρε σεις, τελειώνετε! ύψωσα ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου, ενώ ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα λόγω της έντασης της κατάστασης.
-Και γιατί να φύγουμε εμείς; Ας φύγουν τα κορίτσια! παραπονέθηκε ο Γιάννης.
-Ελάτε ρε μάγκες σηκωθείτε γιατί θα μας πάρουν χαμπάρι και θα μπλέξουμε! πετάχτηκε ο Αντρέας και εκείνοι σηκώθηκαν βρίζοντας.
Ήρθαν, κάθισαν στις θέσεις μας και εμείς πήγαμε στις κενές θέσεις πίσω που ήταν στην αριστερή γωνία.
-Λοιπόν άκου. Θα χωθείς κάτω στο πάτωμα και εγώ με τον Αντρέα θα βάλουμε πάνω σου τις τσάντες και τα μπουφάν μας. Όταν κάνουν τον έλεγχο και φύγουν θα κάτσεις πάνω μου με κουκούλα και χαμηλά. Με κατάλαβες; ρώτησα αλλά χωρίς να περιμένω απάντηση άρχισα να την σπρώχνω για να μπει εκεί κάτω.
-Κάτσε μωρή, δεν χωράω! γκρίνιαξε εκείνη όταν γύρισα να κοιτάξω πίσω μου.
Μπήκε ο πρώτος καθηγητής!
Αχ έχω ταχυπαλμία. Θα μας πιάσουν και θα μας στείλουν κατευθείαν στην Αθήνα τελευταία μέρα και, όχι τίποτα άλλο, θα πάρω και το μωρό μου στον λαιμό μου.
Και θα περάσω μια μέρα λιγότερη με την Άννα.
Όχι. Δεν θα το αφήσω να γίνει αυτό. Θα την κρύψω!
-Μπες, τελείωνε! Μπαίνουν! ψιθυροφωναξα και εκείνη κλαψουριζοντας κάθισε στα γόνατα και έγινε μια μπάλα.
Πεταξα τα μπουφάν και τις τσάντες μας πάνω στην Άννα και μετά κάθισα στην μέσα θέση και ο Αντρέας κάθισε δίπλα μου.
-Αου μωρή, πονάω που πονάω έτσι όπως με έχεις, μην με πατάς και με τα πόδια σου! γκρίνιαξε χαμηλόφωνα και κοίταξα γύρω μου φρικαρισμενη.
-Και που να βάλω τα πόδια μου μωρή;!
-Έλα εδώ! πετάχτηκε ο Αντρέας και άρπαξε τα πόδια μου τοποθετώντας τα πάνω στα δικά του.
Τον κοίταξα ευχαριστώντας τον δευτερόλεπτα πριν η καθηγήτρια σταμάτησε μπροστά μας για να μας μετρήσει.
-Στεφανίδη πως κάθεσαι έτσι; μου έκανε παρατήρηση. Τι είναι όλα αυτά μπροστά στα πόδια σου; ρώτησε.
-Εεε οι τσάντες μας. Για αυτό κάθομαι έτσι, δεν μπορώ να βάλω τα πόδια μου εκεί.
-Καλά καλά. Ήσυχα εδώ πίσω ε. Μην με αναγκάσετε να ξανάρθω, είπε και έφυγε για μπροστά.
-Ναι παιδιά σας παρακαλώ μην ξανά έρθει εδώ πίσω, παρακάλεσε η Άννα κάτω από τα μπουφάν και επιτέλους όταν είδα την καθηγήτρια να κάθεται κάτω στις μπροστινες θέσεις έβγαλα τα πράγματα από πάνω της. Θεε μου αέρας, επιτέλους! αναφώνησε και βγήκε στην επιφάνεια πριν καθίσει με φορά πάνω μου.
-Σιγά μωρή γαμημένη θα με πεθάνεις! αναφώνησα και εκείνη μου έκανε κωλοδαχτυλο.
Εντάξει. Τουλάχιστον ηρέμησα προς το παρόν. Δεν την είδαν.
-Μαλακα είστε τελείως τρελοί, σχολίασε η Φανή και εγώ ανασηκωσα τους ώμους μου.
-Τελευταία μας μέρα είναι, απάντησα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την Άννα.
***
-Τελευταία μέρα ε; ρώτησε στενάχωρα η Άννα.
-Ναι. Πέρασαν τόσο γρήγορα οι μέρες, σχολίασα κοιτώντας τον ουρανό μπροστά μου.
-Ισχύει. Θα έρθω όμως αύριο πριν φύγετε για να σε δω.
-Ευτυχώς. Δεν χρειάζεται να σε αποχαιρετήσω από τώρα...
-Ναι... Εντάξει, δεν μπορώ να γκρινιάξω. Σε είδα από κοντά μια φορά.
-Αφού έκανα εγώ τα αδύνατα δυνατά για να έρθω. Μέχρι και συμφωνία με τον πατέρα μου έκανα, είπα και γελάσαμε.
-Το μετανιώνεις που τελικά δέχτηκες τον όρο του πατέρα σου για να έρθεις εδώ; ρώτησε έπειτα από μερικά λεπτά σιωπής και γύρισα να την κοιτάξω.
-Δεν ξέρω. Όμως ξέρω ότι αν δεν το έκανα σίγουρα δεν θα σε έβλεπα από κοντά.
-Ναι αλλά έτσι δεν θα έμπλεκες με τον Αντρέα εξαρχής. Το μόνο που θα έκανες θα ήταν να τον αποφεύγεις όπως ο διάολος το λιβάνι...
-Και σε τι θα με ωφελούσε αυτό; Ο Αντρέας είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Πραγματικά τον νοιάζομαι, δεν θέλω να τον πληγωσω. Αλλά αν δεν έμπλεκα με το σχέδιο του πατέρα μου δεν θα του έδινα ποτέ μια ευκαιρία. Δεν θα ήμουν ποτέ μαζί του, δεν θα μάθαινα ότι μου έχει μάθει αυτός.
-Όντως τον αγαπάς. Ξέρεις πόσο μεγάλη είναι η διαφορά στην φωνή σου από την αρχή μέχρι σήμερα κάθε φορά που μου μιλάς για αυτόν; Αν και όταν λέμε αρχή, εννοώ πολύ αρχή. Στην δεύτερη εβδομάδα είχε αρχίσει να γίνεται πιο γλυκός ο τόνος σου κάθε φορά που μίλαγες για εκείνον.
-Τον αγαπάω ναι. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο με πονάει που ξέρω ότι πρέπει να τον πληγωσω.
Δαγκώνω τα χείλη μου και κλείνω τα μάτια μου που, όπως ήταν αναμενόμενο, άρχισαν πάλι να βουρκώνουν.
-Το ξέρω ότι πονάς κοριτσάκι μου, το ξέρω...
-Όχι. Δεν το μετανιώνω που δέχτηκα την πρόταση του μπαμπά. Δεν ξέρω αν ακούγεται εγωιστικό αυτό, αλλά έστω και για όσο κράτησε, ο Αντρέας μου έκανε καλό. Και θα είναι για πάντα κομμάτι του εαυτού μου, δήλωσα κλαίγοντας πλέον και η Άννα με πήρε αγκαλιά.
-Έλα βρε κορίτσι μου, σώπα, είπε χαϊδεύοντας μου την πλάτη.
-Δεν θέλω να με μισήσει Άννα. Αλλά είναι αναπόφευκτο έτσι όπως τα έκανα.
-Όλοι κάνουμε λάθη ρε Κατερίνα. Και εσύ άνθρωπος είσαι, προφανώς και θα κάνεις λάθος. Το θέμα είναι τώρα να μην σε νοιάζει αυτό. Ακολούθα την τακτική σου. Πέρνα καλά μαζί του μέχρι να λήξει το χρονικό περιθώριο και να πρέπει να του πεις την αλήθεια, πρότεινε.
-Ναι... Εντάξει έχεις δίκιο. Αυτό θα κάνω, απάντησα προσπαθώντας να ηρεμήσω και βγήκα από την αγκαλιά της.
***
-Η μπλούζα με την φωτογραφία μας έκανε θραύση! Όλη η τάξη μας είπε πόσο όμορφη είναι, αναφώνησα με ενθουσιασμό μπαίνοντας κάτω από τα σκεπάσματα με τον Αντρέα και αγκαλιάζοντας τον.
-Ε όχι και όλοι, σχολίασε εκείνος πικρόχολα.
-Έλα βρε μωρό μου. Γιατί συνεχίζεις να ασχολείσαι μαζί του; Έχει κόλλημα και το έχουμε καταλάβει από την αρχή και οι δύο μας. Θα χαλιομαστε όμως κάθε φορά;
-Αν σου την πέφτει συνέχεια, ναι!
Ξεφυσιξα. Σήκωσα το σώμα μου και πέρασα τα πόδια μου δεξιά και αριστερά στα πλευρά του.
-Μωρό μου. Δεν αξίζει. Χαλάς την διάθεση σου, χαλάς την μέρα σου... Για ποιον; Για τον Λαμπρόπουλο; Αφού ξέρεις ότι όσες φορές και να μου την πέσει θα φάει χυλόπιτα. Γιατί, λοιπόν, να συνεχίζεις να νευριάζεις για αυτό; Του έτριψες την μπλούζα στην μούρη, εκείνος ξινησε και τελειώνει εκεί, τόνισα σοβαρή και ακούμπησα το στήθος μου στο στέρνο του. Τώρα μπορούμε να ασχοληθούμε με άλλα πράγματα, συνέχισα με πονηρό τόνο αυτή την φορά και άρχισα να φιλάω τον λαιμό του.
-Δελεαστική πρόταση, παρατήρησε εκείνος και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου, τεντωνοντας ταυτόχρονα τον λαιμό του για να έχω καλύτερη πρόσβαση.
-Ναι ε;
-Σίγουρα.
***
-Είμαι εξαντλημένη ρε σεις. Έχω να κοιμηθώ φυσιολογικά τρεις μέρες, όπως και όλοι μας. Με χτύπησε και το ποτό, δεν αντέχω άλλο, γκρίνιαξα στους άλλους που έπαιζαν χαρτιά.
Οι τελευταίες τρεις μέρες ήταν ενδιαφέρουσες και γεμάτες ενθουσιασμό αν το σκεφτείς από την πλευρά του ότι γνώρισα από κοντά την Άννα, αλλά ταυτόχρονα ήταν και εξαντλητικές. Και έχω πιει και πέντε-έξι ποτήρια βότκα και από αυτό το μαλιμπου που άρεσε στην Φανή, που ντάξει όντως γαματο είναι, αλλά δεν αντέχω άλλο ξύπνια. Θέλω επειγόντως να κοιμηθώ. Έστω αυτές τις τρεις ώρες που μας απομένουν μέχρι να μας ξυπνήσουν υποτίθεται οι καθηγητές για να ετοιμάσουμε βαλίτσες και να φύγουμε.
-Έλα μωρό μου. Πάμε να κοιμηθούμε, έλα, με σήκωσε ο Αντρέας και με πήρε σε στυλ νύφης.
-Μαλακα είναι καλά, με το ζόρι μιλάει, παρατήρησε ο Στάθης.
-Καλά είναι αλλά την χτύπησε το ποτό και νυσταζει κιόλας. Καληνύχτα μάγκες τα λέμε αύριο, είπε βγαίνοντας από το δωμάτιο. Θα πάμε να βάλεις τις πιτζάμες σου και να κοιμηθείς λίγο μωρό μου ναι; ρώτησε γλυκά περπατώντας στον διάδρομο. Θα κοιμηθούμε αγκαλιτσα που σου αρέσει. Εδώ είμαι εγώ.
-19 μέρες...
Γειαααα σαςςςςςς
Τι κάνετε;
Ελπίζω να είστε καλά😁
Τελευταία μέρα της τετραήμερη λοιπόν, από την επόμενη φορά τα κεφάλαια θα επανέλθουν στο κανονικό όριο λέξεων και ελπίζω και στο κανονικό πρόγραμμα.
Αλλά πραγματικά δεν ξέρω πώς θα πάει. Κουράζομαι απίστευτα πολύ μέσα στην εβδομάδα και ακόμα και αν έχω χρόνο δεν θα είμαι συγκεντρωμένη για να γράψω...
Ελπίζω να τα καταφέρω και να μην σας κάνω να περιμένετε μέρες για ένα κεφάλαιο.
Πατήστε ☆ και κάντε και ένα 💬 για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο.
Τα λέμε!⏳
Φιλιααα😘