***
Πρώτη φορά στην ζωή μου δεν με αφήνουν οι σκέψεις μου να κοιμηθώ.
Ήμουν τόσο υπερβολική; Δηλαδή εκείνος πως θα αντιδρούσε άμα έκανα κάτι τέτοιο; Άμα πήγαινα κάπου ενώ την ίδια κιόλας μέρα μου είχε πει εκείνος ότι αν το κάνω θα χωρίσουμε τι διαφορετικό θα είχε κάνει;
Το παραδέχτηκα και εχθές ότι ήμουν υπερβολική, ναι. Αλλά δεν το παραδέχτηκα μπροστά του. Δεν του είπα πως δεν το εννοώ και εκείνος το έκανε. Οπότε και εγώ δεν παραδέχτηκα τίποτα και έκανα πράξη την απειλή μου.
Και ας μην ξεχνάμε ότι ήρθε μέχρι εδώ για να μου μιλήσει και δεν τον άφησα.
Ναι αλλά είχα δίκιο, δεν είχα; Πήγε στο σπίτι της, ενώ του είπα πως δεν θέλω να πάει. Τόσο σκατοεγωιστης είναι πια;
Ξεφυσιξα και ανακαθισα στο κρεβάτι τρίβοντας τα μάτια μου από την κούραση.
Ο πατέρας μου μόνο που δεν με έβαλε να τρέξω πίσω του. Δεν μπορούσε να πει τίποτα γιατί τις περισσότερες φορές ήταν στον ίδιο χώρο είτε η γιαγιά με τον παππού είτε η μαμά, αλλά το καταλάβαινα από το βλέμμα του.
Πέταξε και δύο τρεις σπόντες για το ότι είμαι αγενής από την στιγμή που ήρθε το αγόρι μου να με δει και εγώ δεν του μίλησα καν.
Έβγαλα έναν ήχο αγανάκτησης από το στόμα μου και έπεσα πάλι πίσω στο μαξιλάρι αρχίζοντας να κοιτάζω ξανά το ταβάνι.
Δεν ήθελα να τον χάσω. Πόσο μάλλον για μια μαλακισμενη που του την πέφτει. Απλά ένιωσα ότι με αγνόησε και όταν μου είπε η μητέρα του που πήγε έκανα ότι μου κατέβηκε στο κεφάλι.
Από την μια είμαι θυμωμένη μαζί του αλλά από την άλλη είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου. Ξέρω ότι το φταίξιμο είναι περισσότερο δικό μου που του μίλησα τόσο απότομα και του απαγορευσα να πάει στο σπίτι της Νεφέλης, αλλά έτσι όπως το βλέπω εγώ, φταίει και εκείνος που πήγε. Ξέρει πόσο πεισματάρα είμαι, ξέρει ότι αν πω κάτι πάνω στα νεύρα μου και νευριάσω και άλλο, από εγωισμό θα το κάνω. Και δεν τον ένοιαξε καν. Απλά πήγε νομίζοντας πως όλα θα πάνε καλά και πως εγώ δεν θα κάνω τίποτα.
Γύρισα το βλέμμα μου στο παράθυρο και από τις χαραμάδες μπόρεσα να διακρίνω τις πρωινές φωτεινές ηλιαχτίδες που έκαναν την εμφάνισή τους.
Μα καλά πότε ξημέρωσε κιόλας; Τι ώρα είναι;
Στηρίχτηκα στον ώμο μου και έπιασα το κινητό μου από το κομοδίνο.
7:43
Πότε πρόλαβαν και πέρασαν τόσες ώρες; Την τελευταία φορά που κοίταξα την ώρα ήταν τρεις.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο. Ίσως το ζεστό νερό να με βοηθήσει να χαλαρώσω. Ευτυχώς μου τελείωσε και η περίοδος σήμερα.
Έβγαλα τα ρούχα μου και αφού μπήκα στην ντουζιερα ανοιχτά την βρύση.
Μόλις το καύτο νερό έπεσε στο σώμα μου έκλεισα τα μάτια μου.
Όμως πριν προλάβω να το απολαύσω άκουσα το κινητό μου να χτυπάει.
Έπρεπε να το αφήσω στο δωμάτιο.
Ποιος σκατα με παίρνει τηλέφωνο στις οχτώ το πρωί;!
Βγήκα γρήγορα από το ντουζ και τύλιξα μια πετσέτα γύρω μου.
Drunk guy🥂
Κοίταξα την οθόνη δαγκωνοντας το εσωτερικό του μαγουλου μου και νιώθοντας την καρδιά μου να αυξάνει τους παλμούς της. Πήρα μια βαθιά ανάσα και το δάχτυλο μου έσυρε προς τα δεξιά το σηματακι του τηλεφώνου με αποτέλεσμα να δεχτώ την κλήση.
Έβαλα το κινητό στο αυτί αλλά δεν μίλησα.
-Κατερίνα; άκουσα την φωνή του και ένιωσα το στομάχι μου να δένεται κόμπος. Κατερίνα ασε με να σου μιλήσω σε παρακαλώ. Έλα να με βρεις στην πλατεία στις δέκα, σε ικετεύω, πρόσθεσε και πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα.
-Εντάξει. Θα έρθω, απάντησα και δάγκωσα το κάτω χείλος μου.
-Τέλεια! Σε ευχαριστώ, αναφώνησε αφού άφησε μια ανάσα ανακούφισης.
-Πρέπει να κλείσω. Γεια, είπα γρήγορα και τερμάτισα την κλήση.
Άφησα το κινητό εκεί που το είχα μέχρι πριν από ένα λεπτό και ξαναμπήκα στο ντουζ.
***
Σχεδόν έτρεμα όσο τον περίμενα να έρθει. Έχω φτάσει εδώ και μισή ώρα. Το άγχος δεν με άφηνε να ησυχάσω, δεν είχα τίποτα να κάνω στο σπίτι οπότε απλά ξεκίνησα νωρίτερα.
Το πόδι μου δεν έλεγε να σταματήσει να ανεβοκατεβαίνει και δάγκωνα νευρικά τα χείλη μου, τόσο που είναι έτοιμα να ματώσουν.
Όταν εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο η καρδιά μου άρχισε πάλι να χτυπάει πιο γρήγορα και το πόδι μου συνέχισε να ανεβοκατεβαίνει με περισσότερη δύναμη αυτή την φορά.
-Χευυυ... Είσαι καλά; ρώτησε ο Αντρέας μόλις με πλησίασε και παρατήρησε το πόδι μου.
-Ναι, μια χαρά, απάντησα όσο πιο φυσιολογικά μπορούσα και σηκώθηκα όρθια. Λοιπόν. Σε ακούω, είπα σταυρωνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
-Κοίτα, ξεκίνησε να λέει αλλά φάνηκε να διαστάζει. Πήγα γιατί μου την έδωσε που μου είπες ότι μου απαγορεύεις να πάω. Δεν είμαι κανένα σκυλάκι να κάνω ότι θες εσύ, αποφασίζω μόνος μου για τον εαυτό μου, είπε τελικά και κοίταξα τα πόδια μου.
-Το ξέρω, έχεις δίκιο. Στο σπίτι σου ήρθα για να σου ζητήσω συγγνώμη που σου μίλησα έτσι το πρωί, παραδέχτηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω. Αλλά παρόλο που κατάλαβα πως ήμουν υπερβολική, όταν άκουσα πως τελικά πήγες σπίτι της ακόμα και αν σου είπα πως αν το έκανες θα χωρίζαμε, θολωσα. Ένιωσα απαίσια που αγνοησες αυτό που σου είπα και απλά έδωσα το μπρελόκ στην μαμά σου.
-Δεν σε αγνόησα ρε Κατερίνα. Απλά ήθελα να αποδείξω ότι δεν με ελέγχεις. Σε έβρισκα υπερβολική που δεν ήθελες να πάω στο σπίτι της Νεφέλης αλλά οι απαγορεύσεις και οι απειλές απλά με έκαναν να θυμώσω και να πάω. Αλλά μόλις η μαμά μου μού έδωσε το μπρελόκ τα έχασα και απλά ξεκίνησα να τρέχω προς το σπίτι σου, είπε πιάνοντας μου το χέρι.
-Δεν ήθελα να τελειώσουμε έτσι... Αλλά
-Άσε τα αλλά, με διέκοψε και πλησίασε το σώμα του στο δικό μου. Μπορούμε απλά να το ξεχάσουμε και να προχωρήσουμε σαν να μην συνέβη ποτέ; ρώτησε γλυκά βάζοντας το χέρι του στο μάγουλο μου. Μου έλειψες, παραδέχτηκε και γέλασα.
-Δεν έχει περάσει ούτε μια ολόκληρη μέρα από την ώρα που χωρίσαμε.
-Ναι αλλά και πάλι μου έλειψες, είπε και πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό μου.
Τα χείλη μας ενώθηκαν σε ένα αργό, σύντομο φιλί που έκανε επιτέλους αυτό το βάρος που ένιωθα να εξαφανιστεί.
Λίγα λεπτά μετά, αφού το φιλί τελείωσε, τον κοίταξα στα μάτια και χαμογέλασα.
Όμως ακόμα φαινόταν σκεπτικός, ακόμα και διστακτικός θα έλεγα.
-Τι έχεις; ρώτησα παραξενεμενη και δάγκωσε τα χείλη του.
-Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Αλλά δεν ξέρω πως θα αντιδράσεις με αυτό, είπε κουνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά.
-Πες μου. Ότι και αν είναι θέλω να μου το πεις, είπα ήρεμη όμως μέσα μου είχα αρχίσει να φρικαρω.
Ξεφυσιξε και πήρε το βλέμμα του από πάνω μου μόνο για μερικά δευτερόλεπτα.
-Είχες δίκιο, επισήμανε μόλις με κοίταξε ξανα.
-Τι εννοείς;
-Εχθές που πήγα στο σπίτι της Νεφέλης... Εκείνη προσπάθησε να με φιλήσει.
Γειααααα σαςςςςς
Τι κάνετε;
Ελπίζω να είστε καλά😁
Η μέρα μου σήμερα ήταν κάπως τραυματική -μαντέψτε τι έπαθα, δεν θα το βρει καμία, ότι στοίχημα θέλετε- αλλά το απόγευμα πέρασα πολύ ωραιαα🥰
Λοιπόν, ευτυχώς για όλους ο τσακωμός των παιδιών δεν κράτησε πολύ και λύθηκε το θέμα. Περίπου...
Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι η Κατερίνα δεν θα αντιδράσει πολύ καλά...
Πατήστε ☆ και κάντε και ένα 💬 για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο.
Τα λέμε!⏳
Φιλιααα😘