***
Έτρεχα με όση δύναμη είχα χωρίς να με νοιάζει ο πόνος στον αριστερό μου αστράγαλο.
Μάλλον το γύρισα από την πτώση, αλλά αυτή την στιγμή το μόνο που με νοιάζει είναι να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Όταν βλέπω ελάχιστα το φως από το σπίτι του μερικά μέτρα μακρυά μου, βάζω λίγη παραπάνω δύναμη για να τρέξω ακόμα πιο γρήγορα.
Η αυλόπορτα είναι ανοιχτή και η εξώπορτα ανοίγει πριν καν προλάβω να σταματήσω για να χτυπήσω κουδούνι, οπότε κατευθείαν τρέχω και χωνομαι στην αγκαλιά του Αντρέα, ο οποίος φαίνεται να είναι αυτός που άνοιξε την πόρτα μόλις με είδε να πλησιάζω.
Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον σβέρκο του και το κεφάλι μου ακουμπάει το στέρνο του όταν αρχίζω πάλι να κλαίω.
Ακούω την πόρτα πίσω μου να κλείνει και τα χέρια του αγκαλιάζουν σφικτά την μέση μου.
-Ησύχασε μωρό μου. Ησύχασε. Όλα είναι καλά, με φίλησε τρυφερά στο κεφάλι όσο χάιδευε απαλά την πλάτη μου με το χέρι του. Έλα πάμε πάνω, έσπασε την αγκαλιά και με πήρε από το χέρι για να με οδηγήσει στο δωμάτιο του.
Αυτή την φορά ο πόνος στον αστράγαλο με έκανε να βγάλω μια κραυγή και να μείνω ακίνητη στηριζόμενη στο δεξί μου πόδι.
-Τι έπαθες; με ρώτησε εκείνος ανήσυχα.
-Δεν ξέρω, πονάει το πόδι μου, κλαψουρισα και εκείνος χωρίς να χάσει χρόνο πέρασε το χέρι του πίσω από τα πόδια μου και την μέση μου και με σήκωσε σε στυλ νύφης.
Ανέβηκε τις σκάλες και αφού μπήκαμε στο δωμάτιο του με άφησε πάνω στο κρεβάτι του.
-Πεινάς; Θες να σου φέρω κάτι να φας; ρώτησε και έγνεψα αρνητικά.
-Μην φύγεις, μείνε εδώ μαζί μου, είπα σιγανά και έκανα χώρο στο κρεβάτι.
Κάθισε δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά.
Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του και έμεινα εκεί παίρνοντας βαθιές ανάσες.
Πονάει το πόδι μου γαμωτο.
-Πόσο συχνά τσακώνονται οι γονείς σου; τον άκουσα να ρωτά διστακτικά και έκλεισα τα μάτια μου.
Μετά από όσα άκουσε και βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση ήταν σίγουρο ότι θα με ρωτούσε κάτι τέτοιο.
-Αρκετά. Τον τελευταίο καιρό είχαν ηρεμήσει αλλά σήμερα... Δεν ξέρω, απλά άρχισαν πάλι, προσπάθησα να μην ξανά αφήσω τον εαυτό μου να κλάψει γιατί πρέπει επιτέλους να ηρεμήσω.
-Πότε άρχισαν οι καυγάδες; ρώτησε ξανά.
-Νομίζω από τότε που πήγαινα Γυμνάσιο. Υπήρχαν και μερικές εντάσεις και πιο πριν αλλά όχι τόσο μεγάλες.
-Και εσύ πάντα αντιδρούσες έτσι; Εννοώ από πάντα σε έπιανε αυτό το τρέμουλο;
-Στην αρχή ναι. Μετά το συνήθισα και σταμάτησε. Σήμερα δεν ξέρω γιατί αντέδρασα πάλι έτσι.
Ή... Ίσως και να ξέρω.
Συνειδητοποίησα πως ο πατέρας μου έχει κολλήσει στο παρελθόν. Ίσως να μην ξεπέρασε ποτέ την μαμά του Αντρέα και για αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να αγαπήσει την μητέρα μου. Τώρα ο φόβος μήπως χωρίσουν είναι ακόμα μεγαλύτερος.
-Εκείνοι δεν έχουν καταλάβει τόσο καιρό ότι τους ακούς που μαλώνουν;
-Δεν νομίζω. Αν το καταλάβαιναν θα είχαν σταματήσει, απάντησα και τον άκουσα να ξεφυσα.
-Συγγνώμη που κάνω τόσες ερωτήσεις. Αλλά προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει, δεν σε έχω δει ποτέ ξανά έτσι, άρχισε να μου χαϊδεύει την πλάτη συμπονετικα και έκλεισα τα μάτια μου.
-Το καταλαβαίνω. Απλά αν δεν σε πειράζει δεν θέλω να μιλήσω άλλο για αυτό το θέμα, ψιθύρισα και εκείνος μου άφησε ένα φιλί στα μαλλιά.
Το σώμα μου άρχισε να ηρεμεί αφού πλέον ήμουν σε ένα ήσυχο μέρος. Και το χάδι του Αντρέα απλά με βοηθούσε περισσότερο.
Ένιωθα ασφαλής.
***
Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και περίμενα μερικά δευτερόλεπτα να ξεθολωσει το βλέμμα μου για να επεξεργαστώ τον χώρο γύρω μου.
Χωρίς να κουνηθώ από την θέση μου κοίταξα όσο μπορούσα τον χώρο μπροστά μου και έπειτα παρατήρησα το σώμα που βρισκόταν από κάτω μου.
Ο Αντρέας, ο οποίος ακόμα κοιμόταν, είχε τυλίξει το δεξί χέρι του γύρω από την μέση μου και το αριστερό ήταν μπλεγμένο με το δικό μου δεξί.
Ξαπλωμένη ακόμα πάνω στο στέρνο του έκλεισα πάλι τα μάτια μου. Χρειάζομαι περισσότερο ύπνο.
Ωστόσο, η επιθυμία μου δεν πραγματοποιείται γιατί το κινητό μου αρχίζει να χτυπά εκκωφαντικά πάνω στο κομοδίνο.
Με παράπονο ξεβολευομαι από την θέση μου και το παίρνω στα χέρια μου για να δω ποιος είναι.
Διστάζω να το σηκώσω όταν βλέπω να αναγράφεται η λέξη μαμά.
Νιώθω τον Αντρέα να κουνιέται δίπλα μου και να φέρνει το κεφάλι του δίπλα στο δικό μου. Το στηρίζει στον ώμο μου και κοιτάει και αυτός την οθόνη.
-Δεν θα το σηκώσεις; ρωτάει με βαθιά, από τον ύπνο, φωνή και μου αφήνει ένα φιλί στον ώμο πάνω από τα ρούχα.
-Δεν ξέρω αν πρέπει. Χθες αντέδρασα ποιο έντονα από ποτέ. Ίσως επειδή δεν αντέχω άλλο τους τσακωμούς τους. Αυτή την στιγμή δεν νιώθω έτοιμη να της μιλήσω.
-Μου επιτρέπεις; ρώτησε και πήρε το κινητό μου από τα χέρια μου.
Τον κοίταξα περίεργη όσο ξάπλωνε πάλι στην θέση του κρατώντας το κινητό.
-Πώς λένε την μαμά σου;
-Κορίνα, γιατί;
Δεν απάντησε απλά δέχτηκε την κλήση και έβαλε την συσκευή στο αυτί του.
-Ναι;
-Ποιός είναι; μπορούσα να ακούσω ελάχιστα την την της μαμάς μου ακόμα και αν δεν ήταν σε ανοιχτή ακρόαση.
-Είμαι το αγόρι της Κατερίνας.
-Γιατί σηκώνεις το τηλέφωνο της; Έπαθε τίποτα;! ρώτησε ανήσυχη και έκλεισα τα μάτια μου.
-Καλά είναι, εδώ είναι μαζί μου, την καθησύχασε ο Αντρέας.
-Δεν καταλαβαίνω. Γιατί σήκωσες εσύ το τηλέφωνο της; Κοιμάται;
- Όχι, με κοίταξε και έπιασε το χέρι μου. Απλά δεν θέλει να σας μιλήσει αυτή την στιγμή.
-Τι πάει να πει αυτό;! Δωστη μου να της μιλήσω! πρόσταξε η μητέρα μου εκνευρισμένη.
-Λυπάμαι κυρία Κορίνα, αλλά δεν μπορώ να σας την δώσω. Σας ξανά είπα, δεν θέλει να σας μιλήσει αυτή την στιγμή.
-Γιατί της έκανα κάτι;! Νεαρέ μου δώσε μου αμέσως να μιλήσω με την κόρη μου. Είναι απαράδεκτο να σηκώνεται και να φεύγει μέσα στην νύχτα χωρίς λόγο και χωρίς να ενημερώσει τους γονείς της! Έχουμε ανησυχήσει και εγώ και ο πατέρας της.
-Και εγώ νομίζω ότι είναι απαράδεκτο εσείς και ο άντρας σας να τσακώνεστε χωρίς να συνειδητοποιείτε πως η Κατερίνα σας ακούει, είπε πιο άγρια σφίγγοντας το χέρι μου βλέποντας με που πασχίζω να μην βάλω τα κλάματα.
-Ορίστε; ακούστηκε σοκαρισμένη. Άκουσε με νεαρέ μου, είναι απαραίτητο να μιλήσω στην Κατερίνα.
Πήγα να πάρω το τηλέφωνο από το χέρι του αλλά εκείνος με εμπόδισε.
-Όχι κυρία Κορίνα, απαραίτητο είναι να δώσετε λίγο χρόνο στη Κατερίνα. Γιατί η κόρη σας εχθές το βράδυ με πήρε τηλέφωνο κλαμενη, άκουσα μέχρι και εγώ τις φωνές σας από το τηλέφωνο. Και όσο εσείς και ο άντρας σας είσασταν απασχολημένοι με το να τσακώνεστε, εκείνη βγήκε από το παράθυρο του δωματίου της χωρίς να το πάρετε είδηση για να έρθει εδώ. Όταν έφτασε στο σπίτι μου έτρεμε ολόκληρη και ήταν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, ακόμα είναι. Επαναλαμβάνω για τελευταία φορά. Η Κατερίνα θα σας μιλήσει όταν νιώσει έτοιμη. Καλημέρα.
Τερμάτισε την κλήση και μου έδωσε το κινητό.
Εγώ νιώθοντας πάλι τα μάτια μου να θολώνουν μπήκα στην αγκαλιά του και άρχισα να κλαίω.
-Ησύχασε μωρό μου. Όλα θα πάνε καλά, με αγκάλιασε σφικτά και με φίλησε στο μάγουλο.
-Σε ευχαριστώ, είπα κλαίγοντας και εκείνος χάιδεψε τα μαλλιά μου.
-Μην με ευχαριστείς μωρό μου. Είμαι εδώ για σένα ότι και να χρειαστείς.
Γειαααααα σαςςςςςςς
Τι κάνετε;
Ελπίζω να είστε καλά😁
Και ελπίζω να βρήκατε ικανοποιητικό το κεφάλαιο😏 Δεν πιστεύω να βαρεθήκατε:(
Ο Αντρουκος μας ήταν τόσο γλυκός που προσπαθούσε να ηρεμήσει την Κατερίνα και που μίλησε με την μητέρα της επειδή ήξερε πως εκείνη δεν ήθελε😢
Τι έχετε να πείτε για την στάση του;
Πατήστε ☆ και κάντε και ένα 💬 για να μου πείτε την γνώμη σας για το κεφάλαιο.
Τα λέμε!⏳
Φιλιααα😘