"Kızlar," dedim sesimi zor da olsa bulduğumda. İkisi de bana şaşkınca bakıyordu.
"Ne oldu?" Aynı anda, şefkatle sormuşlardı. Gerçek arkadaşlardı onlar. Ne kadar farklı görüşler içinde olsalar da bir konuda birleşebiliyorduk. Beraber gülüyor aynı zamanda beraber ağlayabiliyorduk.
"Benim gitmem gerek. Akşama anlatsam olur mu?" Gözlerimi kırpıştırdım. İkisi de gönüllü değildi ama ısrar edip yanlarından ayrıldım.
Dalgın dalgın sahile doğru giderken bir anda birine çarpmıştım. Bu sıra da iyice alıştım biriyle çarpışmaya.
"Pardon," dedim kafamı kaldırmaya çekinerek.
"Sorun yok. İyi misin?" Sesi tanıdık geldiği için başımı kaldırıp ona bakma isteğimi yerine getirdim. Dün gece yanlarına gittiğimiz çocuklardan biriydi ama balık hafızam adını çoktan hafıza ile ilgili olan lopumdan silmişti. Sanırım doktora gitmem gerekiyordu.
"İyiyim. Şey..." Adını unuttuğum için sorumu da soramıyordum ki. Şimdi oturup buna ağlayabilirim. Yengeç olmak pişmanlıktır.
Bir süre yüzüme baktı. Ardından minik bir gülümseme ile konuştu. Sanki anlamıştı adını unuttuğumu. Bu beni daha da kötü hissettirdi.
"Alkın. Evet dinliyorum?" Yüzüne bakamadım. Utangaçlığı kime çektim hiç bilmiyorum. Annem aşırı konuşkan biriydi. Yolda karşılaştığı biri ile kaynaşabiliyordu. Babam da en az onun kadar konuşkandı. Peki ben? Konuşkan olmadığım çok belliydi.
"Alkın, sahil tam olarak ne tarafta biliyor musun? Yön bilgim fazla kötü de. Aynı isimleri aklımda tutmak gibi." Minik gülümsemesi büyüldü ve kahkahaya dönüştü. En azından yaptığım potu kırdığım için biraz rahatlamıştım. Gözümü ondan çektim. İçimdeki sıkıntı gitmese de birazcık rahatlamıştım. Çok çok az.
Tekrar yüzüne baktım. Sarı ve dağılmış saçlarını karıştırdı. Bakışları çevrede olduğu için rahatça bakabiliyordum. Röntgenlemek gibi bir şey yapamıyordum çünkü anında kızarırdım.
Gözleri maviydi. Düşünürken istemsizce dudağını bükmesi onu şirin bile yapmıştı. Kendimi silkeledim. Görkem'in arkadaşı ne kadar şirin olabilirdi ki?
Anında soğudum ve bakışlarımı tekrardan yere çevirdim.
"Bu taraftan olması gerek. İstersen yanında gelebilirim." Gösterdiği yöne baktım. Bilmiyordum. Herhalde o taraftadır.
"Hiç gerek yok. Teşekkürler." Küçücük bir tebessüm yerleştirdim yüzüme. O kadar küçüktü ki ben bile hissetmiyordum yani.
Dediği yön doğruydu. Sahile geldiğimde gülümseyerek kayalıkların olduğu tarafa ilerledim. Kendime güzel bir yer bulduğumda telefonumu çıkardım.
Anonim: Anlatacaksın sanmıştım.
(14.36)
Siz: Anlatacağım ama bunu birinde bile duyarsam seni bulur öldürürüm.
(15.02)
Siz: 9. Sınıfın kasım ayı olmalıydı. Arkadaşlarımın çok olduğu, kendimi bir şey sandığım zamanlardı. Biriyle arkadaş olmak için ona benzemen gerektiğini düşündüğüm zamanlar.
Siz: Her zaman oturduğumuz masamızda o zamanlar gerçek arkadaş sandığım insanlar ile oturmuş konuşuyordum. Saçma konular bulup eğleniyor, bazı kişileri ezikliyorduk. Böyle anlatınca iğrenç biri olduğumu tekrardan fark ettim.
Anonim: Sen iğrenç biri değilsin, olamazsın.
Siz: Oldum... iğrenç biri oldum ben.
Siz: Neyse.
Siz: O gün her şeyin değişeceğini bilseydim kesinlikle o masada oturmazdım.
Siz: Yanımızdan bir çocuk geçti. O... çok ilgimi çekmeyen biriydi. Arkadaşlarım onu tanıyordu ve masaya davet etti. Ben onları dinlemeyi çoktan bırakmıştım.
Siz: Bir sonraki gün arkadaşlarım o çocuğun benden hoşlandığını söylediler. İstemedim ben. Adını hatta yüzünü bile hatırlamıyordum. Ama beni kandırdılar. Hem... onlara uymak istedim birazcıkta. Sevmediğim biriyle olmak istedim. Sırf onlar ile daha iyi olabilmek için. Sevgililik gözümde sevmekle değil, popülerite ile olacak gibi hissediyordum.
Siz: Salakmışım. Kendi kuyumu kazmışım fark etmemişim.
Siz: Konuştuk çocukla biraz. Beni biri seviyor diye mutlu olmuştum. Aramızı iyice yapmaya çalıştılar. Sonra... bir cuma bana arkadaşlarımdan biri geldi ve o iş olmaz dedi.
Siz: Aciz biri olduğum için ben kaptırmıştım kendimi çoktan. Dinlemedim onları... salak kalbimi dinledim. İçimde oluşan şeyi büyülttüm ve yarıyıl tatilinde ona uzun bir mesaj attım.
Siz: Sevgiye muhtaç bir insan gibi hemen çocuğa aşık olmuştum. Bu... bu iğrenç bir histi. Sadece popüler olmak için bu işe girmek isterken nasıl bok yoluna götürdüm olayı hiç bilmiyorum. Hayatımdaki en büyük hatam buydu.
Yanağımda bir ıslaklık hissettiğimde burnumu çektim. Ağladığımı geç fark etmem normal miydi?
Gözlerimi kuruladım hemen. Onun için ağlamaya değmezdi artık. Gözyaşlarım bitmişti onun için. Bu olaylardan tamı tamına üç koca yıl geçmişti. Artık kalbim hiçbir saniye onun için atmıyordu. Ama eski hatalar boğazımda bir düğüm gibi takılı kalmıştı. Nefes almamı zorlaştırıyordu.
Siz: O kadar şansınızdım ki mesajımı bile tam zamanında göremedi. Keşke görmeseydi ama gördü. Görmemesi için dualar bile ettim ama gördü. Keşke geri alabilme şansım olsaydı. O mesajı ona hiç atmasaydım. Tanrı bile istememişti o mesajı görmesini. Yani... koskoca iki ayda nasıl görmezdi? Başka açıklaması olamazdı.
Siz: Şubatın ortalarıydı. Mesajıma görüldü atmıştı. Onunla karşılaştım.
Siz: Şimdi farkına varıyorum. O gün ağlıyordum. Belki... o zaman çarpışmış olabiliriz. Elimde de onun için kendime hediye ettiğim bir kolye vardı. Sanırım... o kolye sende olan.
Anonim: Onun için kendine aldığın kolye mi?
Siz: Evet... bir daha bulamadım o kolyeyi. Benden onunla beraber gitmişti. Hoş... o bana hiç gelmemiş ama.
Siz: O kolyeyi neden aldım bilmiyorum. Sanki o bana almış gibi sevmiştim. Ama aynı gün yok oldu. Eve gidince annemlere fark ettirmemek için ağlayamadım ama gece bir de onun için ağlamıştım. Hoş, bir daha ağlamadım onun için ama.
Siz: O gün giden tek şey o değildi. Arkadaşım sandığım insanları da kaybettim. Çöküş yaşadığım bir zamandı. Ne için ağlasam, dirensem bilemiyordum. Hayat saçma bile geliyordu. O gün bana attığı randomu bile ezbere biliyorum. Neden o randomu unutamıyorum peki? Evet, dalga geçti içimdeki hislerle. Benim için kutsal olan hislerimle dalga geçti... Sanırım görüldü atması bile bundan daha iyi gelirdi.
Siz: Arkadaşlarım ise dışladı beni. Onlar için sır saklayan salağın tekiydim. Bana kinlerini kustular ve güvenmediler bir daha. Hatta benimle dalga geçtiler. Dalgalar böyle başladı.
Siz: Her şey üst üste gelince dayanamadım. Bir gün gittim ve uzun saçlarımı kestirdim. Sanırım depresyondan kestirdiğim ilk saçım oldu o yaşta.
Siz: İki yıl sevdim ben onu. Koskoca iki yıl. Ama canımın nasıl yandığını sadece ben bilirim. Saçma bir histi.
Siz: Şimdi onu sevmiyorum ama hala yakıyor bazı şeyler canımı.
Siz: Umarım bunları okuyup üzülmemişsindir.
Anonim: Ama sen bunları yazarken üzüldün.
Anonim: Ne kadar salak bir adamım.
Anonim: Acılarını tekrar yaşattım.
Anonim: Senin için ne yapabilirim yıldız tozu?
Anonim: Minik bir gülümseme için her şeyi yapabilirim.
Siz: Lütfen... lütfen bana aynı şeyleri hissettirme anonim.
Siz: Ben aşka filan dayanamıyormuşum bunu anladım.
Siz: Eğer Simge ve Deniz olmasaydı kesinlikle kafayı yerdim.
Siz: Aynı şeyleri tekrar yaşarsan dayanamam bu sefer.
Siz: Hem... ben güçsüz salağın tekiyim. Bir de duygusal...
Anonim: Eğer sana aynı şeyleri yaşatırsam ben yaşamayayım.
Siz: Öyle deme
Siz: Sen bu olayları bilen tek dostumsun
Anonim: Seni ağlattım. Her türlü bedduaya açığım şuan
Anonim: Dostunum :')
Siz: O anlamda demedim
Siz: Şuan ne yazdığımı bile bilmiyorum anonim rastgele basıyorum tuşlara o derece
Anonim: Benden ne istersen yaparım. Gel yanıma, sarıl, hiçbir şey deme de gelirim.
Siz: Yapar mısın?
Anonim: Yaparım tabii
Siz: Anonim...
Siz: Yanıma gelir misin?
Siz: Yemin ederim yüzüne bakmayacağım
Siz: Hiçbir şekilde konuşmanı beklemeyeceğim
Siz: Arkadaşlarımı bunca yıl çok sıktım. Onları üzmek istemiyorum artık.
Siz: Seni de üzmek istemem... yanlış anlama
Siz: Ama benim yüzümden baya üzüldüler. Kendi dertleri yokmuş gibi birde onları uğraştırdım. Seni de bitmiş bir konu yüzünden uğraştırmak istemem
Siz: En iyisi gelme...
Anonim: Konum at, yıldız tozu
Anonim: Ve ben seninle üzülmeye bile muhtaçım
Anonime konumu gönderdikten sonra burnumu çektim. Meraklı yanımı nasıl durdurup ona bakmayacaktım?
Cebimde bir şey hışırdadığında elimi cebime soktum. Falcının kağıdıydı. Bunu... anonimin cebine koysam çok mu kötü bir şey yapardım?
Dur bir dakika.
Ben anonimi buraya mı çağırmıştım?
Anonim buraya geliyordu. Hem de ben ağlıyorum diye.
Tanrım nasıl insanlar yaratıyorsun böyle? Neden iyi insanlar mutsuz oluyor? Neden benim gibi birine böyle birini bahşettin ki?
Benim diğerlerinden ne farkım var? Ben onu üzmüyor muyum fark etmeden? Başında onu nasıl tersledim. Resmen bana yapılanların hıncını ondan aldım. Peki... neden bir anda bana böyle birini bahşediyorsun? Büyük bir iyilik mi yaptım birine yoksa onu da kendim gibi yıkmak için mi bana yolladın? Ben... yapamazdım ki, kıramazdım onu. İşte bu yüzden mutsuz oluyordum. Kıramam deyip kendimi kırıyordum. Ama anonim sanki kırılmama değecek biriydi. Sanki...
Arkamda bir haraketlilik hissettiğimde telaşlanmadım değil. Ama bir anda iki kol beni sardı. Şaşkındım ve bir o kadar utanmıştım. Hem... biraz da heyecanıydım. Meraklı olduğumu unutmayalım.
Anonim... şuan beni saran kişi miydi? Burnuma dolan parfümün sahibi anonim miydi? En önemlisi bunca yolu sırf onun beni üzdüğünü düşünerek gelen anonim miydi? Tanrım... cidden böyle birini hak ediyor muyum? Bu sıcak kolları hak ediyor muyum?
🌟🌟🌟
Dila'nın anlattığı olaylar gerçektir. Ne yazık ki gerçektir. Tabii benim anonimim falan yok. Ne yazık ki saran biri de yok.
Medyaya tekrar bakın :')