Madison's POV
-კეთილი იყოს შენი სახლში დაბრუნება.- ნაილმა ყურში ჩამჩურჩულა.დღეს საავადმყოფოდან გამოვედი, ახლა კი სახლში ბავშვებთან და ნაილთან ერთად დავბრუნდი.დავინახე ბავშვები სახლში როგორ გაიქცნენ, ჩვენ კი მათ უკან გავყევით.
-ბავშვებს პატარას შესახებ უნდა ვუთხრათ.-მითხრა ნაილმა,როცა ხელები მომხვია და მასთან ახლოს მიმწია.
-ჰო, ეს უნდა გავაკეთოთ,როგორი რეაქცია ექნებათ?-ვკითხე.
-იმედი მაქვს ძალიან გაუხარდებათ.- თქვა და თავზე მაკოცა. ჰაერი ნელა ჩავისუნთქე და თავი მხარზე ჩამოვადე, როდესაც კარი გააღო.
-ევან გთხოვ.-ემა ევანს რაღაცაზე დაჟინებით თხოვდა,რომ არ ჩვენთვის რაღაც არ ერთვა. მათ საქციელზე თვალები დავაწვრილე.
-არა. მათ აუცულებლად ვეტყვი.-ევანმა გაიღიმა და ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა.
-რა ხდება?რა უნდა გვითხრათ?-ვკითხე ინტერესით.
-დედიკო-----.ევანმა დაიწყო,თუმცა ემამ შეაწყვეტინა.
-ევან!-თქვა ამჯერად გაბრაზებით.
-გთხოვ.
-კარგი რა ხდება?-ახლა უჯვე ნაილმა იკითხა და ჩვენთვის კარი გააღო. ნაილს შევხედე,თვითონაცწარბებ აწეულმა შემომხედა, მე კი მხრები ავიჩეჩე.
-გვეტყვით რა მოხდა?-ნაილმა კიდევ ერთხელ ჰკითხა,როცა მისაღებში შევედით. სამზარეულოსკენ წავედი,ხოლო ნაილი დივანზე დაჯდა და ბავშვებიც მას შეუერთდნენ. წყალი დავისხი და დავლიე,შემდეგ კი მისაღებში დავბრუნდი და დავინახე, რომ ევა და ევანი ერთმანეთს ხელებზე ურტყამდნენ, ნაილი კი მათ შეჩერებას ცდილობდა,რაც ნამდვილად სასაცილო იყო.
-კარგი გაჩერდით!-ვთქვი გაბრაზებულმა.ორივე შეჩერდა, ნაილმა კი მე შემომხედა.
-მე უკეთესი მშობელი ვარ.-გავიღიმე,რაზეც ნაილმა თვალები გადაატრიალა.
-გითხრეს რა მოხდა?-ვკითხე,როცა მათ შევუერთდი.
-ემას ბიჭი მოსწონს!-ევანმა წამოიძახა. ემა კი მას გაბრაზებული მიაშტერდა.
-რა?-თქვა ნაილმა შოკირებული ხმით.
-არა,არა ემა.გითხარი არანაირი ბიჭები მანამ...მანამ ოცდაათის არ გახდები თქო.-ჩაიბუტბუტა და ემასკენ შეტრიალდა. ვეცადე მის დამცველობაზე არ გამეცინა.
-ვინ არის ის ბიჭი?რა ჰქვია? რა გვარია?- ნაილი კითხვების დასმას აგრძელებდა.
-ნაილ,ნაილ.-ჩავიცინე.
-ეს უკვე გავიარეთ.ის უბრალოდ ბავშვია და პაემანზეც არ მიდის,ასე რომ დამშვიდდი გთხოვ.-ხელი მხარზე დავადე.ევანი დივნიდან წამოხტა და თავის ოთხისკენ გაიქცა, ემაც უკან გაეკიდა,ალბათ რომ 'ეცემა',რადგან მამამის მის 'სიყვარულზე' უთხრა.
ნაილს თავი მხარზე დავადე,როდესაც ხელები მომხვია და ახლოს მიმწია.ბედნიერად ამოვიოხრე.
-პაემანზე არ მიდის არა?-მკითხა. მის კითხვაზე სიცილის შეკავება ვერ შევძელი.
-ნაილი ის ჯერ მხოლოდ ხუთი წლისაა.-გავიცინე.
-როდესაც გაიზრდება? პაემნებზე ივლის და ყველაფერი. უნდა დავიცვა.- თქვა მოწყენილი სახით.
-ჩემი იარაღი ახლა სასარგებლო იქნებოდა.-თავზე მაკოცა და გაიცინა, როცა ჩემი გამომეტყველება შენიშნა.
-ამას სერიოზულად არ ამბობ, ხომ ასეა.-ვთქვი თვალებ გაფართოებულმა.
-დიახ ვამბობ.თან ძალიან სერიოზულად.-მომშორდა და სერიოზული სახით შემომხედა.
-ნაილ-.არ დამასრულებინა და მისი ტუჩები ჩემასას მოაჯახა. მუცელში პეპლები ვიგრძენი,როდესაც კოცნა გააგრძელა.
-ახლავე...მჭირდები.-თქვა ჩემს ტუჩებზე და კოცნა გააგრძელა.
-ნაილ.-მოვიშორე როცა ჩემს მკერდამდე 'მიღწევას' ცდილობდა.
-ძალიან მომენატრე,როცა წასული ვიყავი.-თქვა და ყელზე მაკოცა.
-თავს ძალიან კარგად გაგრძნობინებ...-დაიწყო თუმცა მოვიშორე.
-ნაილ ბავშვები ზევით არიან და ღვიძავთ.-თბილად ვუთხრი.
-ეს ის გზა არაა,როგორ ისინი მოვიდნენ?-მკითხა და გაიღიმა. სიცილის შეკავება ვერ შევძელი.
-მოცადე...-მისი გამომეტყველება შეიცვალა.წარბები შევკარი.
-ორსულად ხარ.-თქვა და თვალები გაუფართობდა.
-ეს იმას ნიშნავს,რომ ამის გაკეთება არ შეგვიძლია.-სახეზე შიში დაეტყო.ხმამაღლა და უკონტროლოდ გავიცინე.
-ფიქრობ ეს სასაცილოა?-დაიღრინა.
-ამის გაკეთება არ შეგვიძლია.-ხელები მოვხვიე და ლოყაზე ვაკოცე.
-ეს სიმართლე არაა, შეგვიძლია, მაგრამ ახლა დაღლილი ვარ,თან ბავშვებიც აქ არიან.-დამაჯერებლად ვუთხარი.
-დარწმუნებული ხარ?-ისევ მკითხა და მეც თავი დავუქნიე.შვებით ამოისუნთქა,მის საქციელზე კი კიდევ ერთხელ ჩავიცინე. დივნიდან ავდექი, მან კი თითები ხელზე მომხვია.
-როგორ ფიქრობ სად მიდიხარ?-მკითხა და სახეში მომაშტერდა.
-ნაილ...მშია.-ამოვიღმუვლე და მუცელზე ხელი დავიდე.
-შეგიძლია რამე შეუკვეთე,მანამდე სუფთა ჰაერზე გავალ.-ვთქვი.მან კი ტუჩი 'გადმოაგდო'.
-კარგი მაგრამ ღამით ვეღარ გამექცევი.-თავხედურად გამიღიმა.მის სიტყვებზე თვალები გადავატრიალე.
-რა გინდა,რომ ჭამო?-მკითხა და ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო.
-რამე ჩინური?- მეც ვკითხე, თავი დამიქნია და შეკვეთა დაიწყო. ზევით ბავშვების ოთახში შევედი,ემა თმას იკეთებდა,ხოლო ევანი ვიდეო თამაშებს თამაშობდა.თავი გავაქნიე და ჩემს ოთახში წავედი. შხაპი მჭირდება.
***
-მმმმ...ძალიან კარგია.-თქვა ემამ ქათმის ჭამის დროს.ევანმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.ნაილს მათ საქციელზე თბილად გაეღიმა.ჭამის დასრულების შემდეგ ყველა სამზარეულოდან გავიდა,მე კიდალაგება დავიწყე, ზუსტად ამ დროს კი ნაილი შემოვიდა
-უნდა დაისვენო და ეს ყველაფერი არ უნდა აკეთო.-უკნიდან ხელები შემომხვია.
-წამოდი საწოლში წავიდეთ?- უეცრად ხელში ამიყვანა,რის გამოც დავიყვირე.
-ნაილ...-გამიღიმა, დაიხარა და მაკოცა.მის ტუჩებზე გავიღიმე. პატარძალივით წამოიყვანა ჩვენი ოთახისკენ.
-მიყვარხარ.-ჩემი ნათქვამის გაგონებისას დიდზე გაიღიმა.
-მეც მიყვარხარ.-მიპასუხა და თავზე მაკოცა, შემდეგ კი სამზარეულოდან გამიყვანა და კიბეებზე ამიყვანა,
-მამიკო-.ემამ და ევანმა საუბარი შეწყვიტეს,როცა დინახეს როგორ ვეჭირე ნაილს ხელში.უხერხულობოსგან ლოყები გაიწითლდა. ორივემ გაიცინეს.
-რას აკეთებთ?
-მამიკოს დედიკო უყვარს.-თქვა ნაილმა,რის გამოც მკერდზე დავარტყი. ბავშვების წინ ასე არ უნდა ვილაპარაკოთ.
-ახლა კი კარგად მოიქეცით და ჩვენს ოთახში არ შემოხვიდეთ. წადით დაიძინეთ,ფილმს უყურეთ ან რაღაც... კარგი?-თქვა.ორივემ გაიცინა და თავი დაუქნია. და მე? გიჟივით გავწითლდი.
-ღამე მშვიდობისა ბავშვებო.-თქვა ნაილმა და კარი ფეხით გააღო.
-ღამე მშვიდობისა მამიკო, ღამე მშვიდობისა დედიკო.-ორივემ გაიცინეს,როცა თავიანთი ოთახისკე გაიქცნენ.
-დარწმუნებული ვარ ძალიან კარგი ღამე იქნება.-თქვა.მის სიტყვებში ვნება იგრძნობოდა.საწოლზე დამაწვინა და თვალებში ჩამხედა, ხოლო მე გული გიჟივით მიცემდა, როგორც ყოველთვის,როცა ნაილი ამას ვაკეთებთ.
ეს ღამე კი ჩვენთვის ძალიან გრძელი იყო.
'შემდეგი დილა'
ძილში ვიგრძენი ვიღაც როგორ მკოცნიდა,თვალები გავახილე და ის იყო,ჩემი სიმპათიური კაცი. გამიღიმა,როდესაც დაბლა დამხედა.
-დილა მშვიდობისა მძინარე მზეთუნახავო.-თქვა და მაკოცა.
-კარგად გეძინა?-მკითხა ღიმილით.
-კი..-გავწითლდი.
-შენ?-ვკითხე,მან კი ბავშვივით გამიღიმა.
-ძალიან კარგად.-ისევ გამიღიმა.ხმამაღლა გავიცინე. ჩემი სიცილი 'მოკვდა',როდესაც დავინახე ნაილი მომშტერებოდა. წარბი ავუწიე.
-ძალიან ლამაზი ხარ.-თქვა. თვალები გადავატრიალე და სხვაგან გავიხედე,რომ სიწითლე დამემალა. ხელი ნიკაპზე მომკიდა და მისკენ შემატრიალა.
-შენ.ლამაზი.ხარ.-სიტყვები ხაზგასმით თქვა.თბილად გავუღიმე.
-მადლობა და ასევე შენც.-ვთქვი და ლოყაზე ვაკოცე.
-მშია.-ამოვიღმუვლე რამოდენიმე წამის შემდეგ.
-საუზმეზე სადმე გარეთ გავიდეთ.-თქვა ნაილმა და საწოლიდან ადგა.ზეწარი მოიშორა და მისი შიშველი სხეული გამოაჩინა,ვეცადე მიდი მადის აღმძვრელი სხეულისთვის არ შემეხედა,როცა საწოლიდან წამოვხტი და ხალათი ჩავიცვი.
-წავალ ბავშვებს გავაღვიძებ,ასე რომ ყველას ერთად შეგვეძლება წასვლა.-თავზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. სააბაზანოში შევედი,კბილები გავიხეხე,როცა დავასრულე სახე დავიბანე,შემდეგ კი შავი ჯინსი და თეთრი მაისური ჩავიცვი.
ოთახიდან გავედი და ბავშვების ოთახში შევედი. დავინახე,რომ ნაილი ბავშვებს აცმევდა,თან ყველა ერთად იცინოდა.გავიღიმე და მათი ყურება გავაგრძელე.
კარზე ზარის ხმამ ფიქრებიდან გამომარკვია,დაბლა მისაღებში ჩავედი, შემდეგ კი კარისკენ წავედი. კარი გავაღე სადაც ახლაგაზრდა ლამაზი ქალი დამხვა,რომელიც საიდანღაც ძალიან მეცნო.
-დიახ?-ვკითხე.
-ნაილი აქაა?-მკითხა.მის ხმაზე წარბები შევკარი. მისი ტონი ძალიან უხეში იყო,რაც არ მომეწონა.
-უკაცრავად?-ვთქვი გაბრაზებულმა.
-ნაილ ჰორანი აქაა?-ისევ მკითხა. ამჯერად ხმა ოდნავ დაურბილდა.
-ვინ ხარ?-ვკითხე.
-მისი მეგობარი სელინი. სელინ ვილიამსი.-თავხედურად გამიღიმა,მე კი ამ სახელის გაგინებაზე თითქოს გული გამიჩერდა
სელინ ვილიამსი.