ჩემს გარშემო ყველაფერი გაჩერდა,როცა მისი პირიდან ეს სიტყვები გავიგე.ვგრძნობდი,რომ ვერ ვსუნთქავდი.ქალს შევხედე, რომელიც მაგიდის უკან იჯდა და წარბშეკრული მიყურებდა.
-რას გულისხმობთ აქ არ არიან?!ისინი მხოლოდ მე მიმყავს ხოლმე.-დავუყვირე.
-ვიცი.მაგრამ იმ კაცმა თქვა,რომ ბავშვების წასაყვანად თქვენ გამოგზავნეთ.თან ემამაც თქვა,რომ იცნობს და თქვენი მეგობარია.-თავი დაიცვა.
-კაცი იყო?!-ვკითხე.
-ქერა თმა ჰქონდა?
-დიახ.-მიპასუხა.ჯიბეში ტელეფონის ვიბრაცია ვიგრძენი. ამოვიღე,რომ შეტყობინება მენახა.
Unknown:ახლა ვილაპარაკოთ.
ზუსტად ვიცოდი ვინც იყო. მუხლებზე დავვარდი,რის გამოც ტელეფონი დამივარდა.ტირილი დავიწყე.ჩემი შვილები ჩემგან წაიყვანა.ქალი ჩემთან ახლოს მოვიდა და შეწუხებული ჩემს გვერდით ჩაიმუხლა.
-მე'ემ პოლიციას უნდა დავურეკოთ.-თქვა.
-არა!არა.ვიცი ვინცაა.ყველაფერი კარგადაა,მადლობა.-ვთქვი და ავდექი.თქვი დამიქნია და თავის ადგილზე დაბრუნდა.
_____
სახლში დაბრუნების შემდეგ ტელეფონს ვიღებ და უცნობ ნომერზე ვრეკავ.'რობოტული' ხმა მესმის,რომელიც მაცნობს,რომ ნომერი გამორთულია.სავარძელზე დავჯექი და ფიქრი დავიწყე,როგორ დავკავშირებოდი ნაილს. რამოდენიმე წუთის შემდეგ ჩემი ტელეფინზე რეკავს და შემოწმების გარეშე ვიღებ.
-გამარჯობა.-მის ხმაში ღიმილს ვამჩნევ.
-ნაილ გთხოვ.გეხვეწები უბრალოდ ისინი გაუშვი.-ვთქვი ტირილით.
-მედისონ შევეცადე შენთან მარტივად ვყოფილიყავი,მაგრამ როგორც ჩანს ეს გინდოდა.-თქვა და გაღიზიანებულმა ამოიოხრა.
-მათ არაფერი დაუშავო ნაილ, ყველაფერს გავაკეთებ.გთხოვ ჩემს შვილებს ზიანი არ მიაყენო.-ვთქვი ტირილით.რამოდენიმე წამით სიჩუმე იყო,შემდეგ დაილაპარაკა.
-ჩემზე ასე ფიქრობ?გგონია საკუთარ შვილებს რამეს დავუშავებ?როგორ შეგიძლია ასე იფიქრო მედისონ?-ბოლო ნაწილი ყვირილით მითხრა.
-არასოდეს მიფიქრია,რომ ასეთ რამეს გააკეთე,თუმცა გააკეთე.ახლა კი არ ვიცი რას მოიმოქმედებ.-ვთქვი.ჩემი ხმა საშინელი და ხრიწიანია.
-მათ ზიანს არ მივაყენებ. მულტფილმებს უყურებენ,ნუ ღელავ.-გაჩერდა.
-ჩემი მძღოლი პოლი,შენი სახლის გარეთ გელოდება,აქ მოდი და ვილაპარაკოთ.-როცა ამას ამბობდა უკვე სახლის გარეთ ვიყავი და კარს ვკეტავდი.საუბარი ყოველგვარი სიტყვის გარეშე დავასრულე.
ჩემი სახლის წინ გაჩერებულ R8-ს ვხედავ,მძღოლი გადმოდის კარს მიღებს და თავის მოწმობას მაჩვენებს.თავს ვუქნევ და შიგნით ვჯდები.მანქანის სუნი ცხვირს 'მივსებს', ეს სუნი ნაილის სუნამოსგან არ განსხვავდება.ფანჯარასთან ვიჯექი და მძღოლის მოძრაობას ვუყურებდი.ნახევარი საათიანი მგზავრობის,შემდეგ მძღოლი მანქანას სასტუმროს წინ აჩერებს.მანქანიდან გადადის და კარს მიღებს.სხვა კაცი მოდის და მანქანა მიყავს.მძღოლი კი სასტუმროსკენ მიძღვება.რა არის მისი სახელი?ჰო.პოლი.
-ამ გზით მე'ემ.-თქვა და ლიფტისკენ მიმითითა.ოცდამეათე სართულზე აჭერს ხელს და ელოდება როდის ავალთ ნაილის სართულამდე.როცა ლიფტი გაჩერდა გავედით,კარამდე გამიძღვა და დააკაკუნა. რამოდენიმე წამში კარი იღება და ჩემთვის უცნობი კაცი გამოდის.ის და პოლი ერთმანეთს თავს უქნევენ,შემდეგ კი კაცი კარს ფართოს აღებს.
ოთახი ლამაზია,ძალიან კარგი ინტერიერითა და ულამაზესი ხედით.ფრანგული ფანჯრიდან გავიხედე და რამოდენიმე წამით გავითიშე.
-მოგწონს ხედი?-მესმის ძალიან ნაცნობი ხმა და მის დასანახად ვბრუნდები.
-რა გინდა,რომ გავაკეთო?-ვკითხე.
-ცოლად გამომყევი.-თქვა. სიტყვების გარეშე თავი დავუქნიე. ჯერ თვალები გაუფართოვდა, შემდეგ კი დააწვრილა.
-სერიოზულად.-ისევ თქვა.
-ჩემი შვილებისთვის ყველაფერს გავაკეთებ.-სიტყვები ხაზგასმით ვთქვი.
-ისინი ჩემებიც არიან.-დაიყვირა, მე კი თვალები გადავატრიალე.
-სად არიან?-ვკითხე.
-შიგნით.-თქვა და სწრაფად წავედი.მისმა თითებმა გამაჩერა.
-მათ ნახვამდე, უნდა ვილაპარაკოთ.
-ჯერ ისინი უნდა ვნახო.-ხმა გამებზარა.სახეზე უამრავმა ემოციებმა გადაუარა,თითქოს დამნაშავესავით გამოიყურებოდა.
ამაზე არ წამოეგო მედისონ! გამაფრთხილა ჩემმა ქვეცნობიერმა.
ვიცი.ვიცი ნაილი ჩემს ტკივილს გონებაში ზეიმობს.
-არა.ჯერ ლაპარაკი.-თქვა. ამოვიოხრე და იქვე მდგომ სავარძელზე დავჯექი.
-კარგი ცოლად ისევ უნდა გამომყვე და ჩემთან ერთად ინგლისში გადმოხვიდე.ბავშვებს კი ეტყვი ვინ ვარ.-თქვა და თავი დავუქნიე.
-მათი გვარი უნდა შეიცვალოს.-დაამატა. ისევ თავი დავუქნიე.
-რამე თქვი.-თქვა.
-ყველაფერს გავაკეთებ რაც გინდა,მაგრამ გახსოვდეს შენი ცოლი მხოლოდ ფურცლებზე ვიქნები და არა რეალურად.ამ წლების მანძილზე ჩემი პრიორიტეტი, ბავშვები იყვნენ და ასეც დარჩება.-ვთქვი უემოციოდ.
-ჩემგან არ მოელოდო ცოლს, რომელსაც ქმარი უპირობოდ უყვარს.-წავედი,ამჯერად კი გამიშვა.
ორივე ევანი და ემა დიდ ფერად სავარძელზე იჯდნენ და 'Sponge Bob'-ს უყურებდნენ,როცა სავარძელთან მივედი მზერა მე მომაპყრეს,ფართოდ გაიღიმეს და წამოხტნენ,პოპკორნი კი ძირს დაეყარათ.მუხლებზე დავდექი და ორივე მკერდზე მივიკარი. ვტიროდი და მათ ძლიერად ვეხუტებოდი.ევანი გაიწია და ჩემი სახე მის პატარა ხელებში მოიქცია.
-რა მოხდა დედიკო?რატომ ტირი?-ევანმა მკითხა.
-ბავშვებო რ-რაღაც უნდა გითხრათ.-ხმა შიშისგან გამებზარა.
-რა?-მკითხა ორივემ.
-შენ...ნაილი.მე...-ენა დამება.ორივე ელოდებოდა საუბრის დასრულებას. ნაილი შემოგვიერთა და მუხლებზე ჩვენთან ერთად დადგა.
-ნაილი ნ-ნაილი თ-თქვენი მ-მამაა.-ვთქვი და ერთადერდი რაც მათ სახეზე დავინახე შოკი იყო.