მთელი კვირა საშინელი იყო.ჩემი ფიქრები მხოლოდ ერთი ადამიანისკენ იყო მიმართული. მასზე ვფიქრობდი, მიუხედავად იმისა,რომ ეს არ მინდოდა. გონებას მირევს და მოსვენებას არ მაძლევს, რის გამოც სამუშაოზე ვერ ვკონცენტრირდები.
-ემა!ევან!-ბავშვებს დავუძახე და ფიქრები გავფანტე.მხოლოდ მათ შეუძლიათ,თავი უკეთესად მაგრძნობინონ.
-ხო დედა?-თქვა ევანმა.
-ლანჩისთვის რა გინდათ,რომ ჭამოთ?-ვკითხე მათ.
-ქათმის ყველიანი სენდვიჩი!-თქვა ევანმა გახარებულმა.ემას შევხედე,რომელმაც ევანს უბრალოდ თავი დაუქნია, თანხმობის ნიშნად თუმცა არაფერი უთქვამს.
-მაშინ კარგი!-ვთქვი და ლანჩის მომზადება დავიწყე.
როცა საბოლოოდ ლანჩის მზადებას ვიწყებ,ევანიც მაშინ იწყებს ლაპრაკს,ემა კი ისვე უბრალოდ ჩუმადაა.ის თავის წიგნში ანიმაციის გმირებს აფერადებს და ვხვდები,რომ სხვა სამყაროშია გადასული. ნერვიულობა დავიწყე,უნდა მეკითხა რა დაემართა,მაგრამ ევანმა ისევ ლაპარაკი დაიწყო.
-დედა! თითქმის დამავიწყდა.ხვალ მშობლების შეხვედრა გვაქვს სკოლაში.-თქვა ევანმა.
-იქ აუცილებლად უნდა იყო.-სწრაფადვე დაამატა.ემამ შემომხედა,ვხვდებოდი რაღაცის კითხვა უნდოდა,თუმცა თავს რარომღაც თავს იკავებდა.
-იქ ვიქნები...-შევპირდი.
-ყველა ბავშვი დედიკოთან და მამიკოსთან ერთად მოდიან,მაგრამ ჩვენ მხოლოდ დედიკოსთან ერთად.-თქვა ემამ ხაზგასმით.
ისეთი სიტუაციაა,რომელსაც აუცილებლად უნდა ვუპასუხო. ბავშვებს უნდა მოვუყვე მამაზე,რომელმაც მათი დედის გული გაანადგურა და ნდობა სამუდამოდ მოუკლა, რომელმაც არ მათქმევინა,რომ მამა ხდებოდა.
მამა,რომელმაც დაგვტოვა როცა ყველაზე მეტად გვჭირდებოდა.
-ჰო იმიტომ რომ მამა არ გვყავს, ემა.-ევანმა ემას უთხრა,მაგრამ ორივე ინტენსიურად მიყურებდა...არ ვიცი.
სურვილით?
იმედით?
არ ვიცი.
ბავშვებს სენდვიჩები დავუდე,შევბრუნდი და თავი მოვაჩვენე თითქოს რაღაცას ვწმენდდი.როცა მათთვის წვენის მისაცემად შევბრუნდი დავინახე, რომ სენდვიჩი ხელუხლებელი იყო და ორივე ისევ მე მიყურებდა.
-საჭმელი ჭამეთ ბავშვობო.-ვთქვი.
-არა.-თქვა ემამ და მისი პატარა ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა. თვალები დავავიწროვე,მაგრამ ის ისევ გაბრაზებული მტკივნეული გამომეტყველებით მიყურებდა.
ამოვიოხრე.
-სკოლაში ყველა ბავშვს მამა ჰყავს,მაგრამ არა ჩვენ.ევან, მოლის ბიძია ნათანი ჰყავს.ჩვენ მამა არ გვყავს.რატომ დედა?-მკითხა ნაღვილანად და თვალებში ცრემლები ჩაუდგა. მხედველობა დამებინდა,როცა მეც თვალები ცრემლით ამევსო. უკანასკნელი რაც მინდა ჩემი შვილების ტირილია.
-ა-არ ვიცი.შეიძლება კარგ ბავშვებს მხოლოდ დედები ჭირდებათ.-მოვიტყუე.
სერიოზულად მედისონ?თავში მხოლოდ ეს აზრი მოგივიდა? დამიყვირა შინაგანმა მემ.
-მართლა?-ემამ ცრემლები მოიწმინდა.მასთან მივედი და მისი სახე ხელებში მოვიქციე.
-კი ძვირფასო.-ვუპასუხე და შუბლზე ვაკოცე.
________________
მეორე დღეს,სამუშაოზე, ძალიან დაკავებული ვიყავი.დიდი კომპანია იყო,რომელსაც ინტერიერის დიზაინი სჭირდენოდათ და ყველანი მასზე ვმუშაობთ, ძალიან რთულია. თუ ეს პროექტი წარმატებული იქნება, დამაწინაურებენ და ხელფასიც გამეზრდება.სწორედ ამ სამუშაოს გამო დღეს მშობლების შეხვედრაზე ვერ წავედი,ბავშვები ალბათ გულნატკენები არიან.
-გამარჯობა მედისონ.- ჩემს უკან ხმა მესმის და იძულებული ვხდები შევტრიელდე. თვალები მიფართოვდება,როცა ჰარის ვხედავ.
აქ რას აკეთებს?
-როგორ ხარ?-მკითხა და ჩემს წინ დაჯდა.
-გამარჯობა.მე კარგად ვარ,აქ რას აკეთებს?-ვკითხე.
-შენს სანახავდ მოვედი.-ამბობს და ხელის მოკიდებას ცდილობს,თუმცა ხელი სწრაფად გავწიე.
-რისთვის?-მკაცრად ვკითხე.ჰარი მართლა კარგად გამოიყურება და კარგი ადამიანიცაა,მაგრამ ამაზე შორს არ წავალ.
-წ-წამოხვალ პ-პაემანზე ჩ-ჩემთან ერთად?-ენა დაება და იმედიანი თვალები ჰქონდა.
-არა.-ვუპასუხე უხეში ტონით,სახეზე მკაცრი გამომეტყველება მქონდა აკრული,ჩემა პასუხზე მძიმედ ამოიოხრა.
-მისმინე ჰარი.აქ ასობით გოგონაა წადი და მათთან სცადე,ეს ჩემთან არ მოხდება.-ვთქვი და სკამიდან ავდექი. ჰარი ჩემს მაგიდასთან დავტოვე და ოფისიდან გავედი.
საღამოს ლიამთან დავრეკე და ყველაფერი ვუთხარი,რაც დღეს მოხდა.
-შანსი მიეცი.-თქვა ლიამმა.
სერიოზულად?არავინ სხვა არ მიცნობს,ისე როგორც ის.იცის,რომ მხოლოდ ერთი ადამიანი მიყვარს. შვებით ამოვისუნთქე და ბავშვების წამოსაყვანად წავედი.სკოლამდე მიღწევის შემდეგ მანქანა პარკინგზე გავაჩერე,გადმოვედი და ჩავკეტე.სკოლაში შევედი და მიმღებთან მივედი. ქალმა ამომხედა და თვალები დააწვრილა,რაც საშინლად უცნაურია.
-გამარჯობა, აქ ევანისა და ემა ტომლინსონების წასაყვანად ვარ.-მას ვუთხარი.
-მაგრამ ქალბატონო ისინი უკვე წაიყვანეს.-თქვა დაბნეული სახით,წარბებ შეკრული ქონდა და ინტერესით მაკვირდებოდა.
რა?