Γυρίζω προς το αυτοκίνητο και βλέπω ένα σημείωμα στο παράθυρο. Το πιάνω και τα χέρια μου άσπρισαν από τον τρόμο.
Δεν έμαθες καλούς τρόπους πώς να συμπεριφέρεσαι στους πελάτες;
Αυτό πληρώνεις τώρα,γλύκα.
Κοιτάζω έντρομη αριστερά δεξιά μήπως τον δω κάπου αλλά είναι άφαντος. Πότε πρόλαβε και το έβαλε εκεί;. Από το παρατσούκλι '' γλύκα '' κατάλαβα πως είναι ο Anthony. Έτσι συνήθιζε να με φωνάζει παλιότερα. Τσαλακώνω το χαρτί και το χώνω μέσα στη τσέπη μου. Ανοίγω το γκάζι χωρίς προορισμό. Όχι, δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι.
Περιπλανιέμαι στους δρόμους του Manhattan μέχρι που φτάνω στο κινέζικο που είχαμε δειπνήσει με τον Jason. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου όταν θυμάμαι το πρώτο φιλί μας. Κλειδώνω το αυτοκίνητο και περπατάω προς το πάρκο. Κάθομαι στο κρύο παγκάκι και παρατηρώ τον κόσμο. Αριστερά μου έρχεται μία οικογένεια με δύο παιδιά. Ο πατέρας έχει στην αγκαλιά το μωρό και η μητέρα κρατάει το χέρι της μικρούλα κόρης τους. Λογικό να συχνάζουν εδώ οικογένειες είναι ιδανικό για ένα πικνίκ ή βόλτα μέσα από τα δέντρα. Επίσης ακούω ανθρώπους να μιλάνε μεταξύ τους. Προσπαθώ να διώξω όλους τους θορύβους και να σκεφτώ τι θα κάνω τώρα που είμαι άνεργη. Πρέπει οπωσδήποτε να βρω δουλειά το συντομότερο δυνατό, δεν δέχομαι να με συντηρεί ο Jason. Κατανοώ ότι το επιθυμεί αυτό αλλά δεν νιώθω άνετα. Τοποθετώ τα ακουστικά στα αυτιά μου και ξεκινάω να περπατάω με γρήγορα βήματα σε όλη την έκταση του πάρκου. Είναι αναζωογονητικό αυτό. Καθώς ακούω διάφορα τραγούδια στο ραδιόφωνο ηχείτε στα αυτιά μου ο ήχος κλήσης. Κοιτάζω τον αριθμό αλλά δεν τον αναγνωρίζω. Το αφήνω να χτυπήσει 2 φορές και τότε το απαντάω.
«Παρακαλώ;;» ρωτάω λαχανιασμένα και τώρα σταματάω βάζοντας το χέρι μου στη κοιλιά μου. Αισθάνομαι πως η καρδιά μου θα πεταχτεί έξω.
«Nadia;. Η μητέρα του Jason είμαι.» μου απαντάει και τα μάτια μου γουρλώνουν. Η μητέρα του Jason; Που βρήκε τον αριθμό μου;;.
«Γεια σας. Εμμ, πως βρήκατε τον αριθμό μου;;» ρωτάω δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου.
«Ο Jason μου το έδωσε την ημέρα του δείπνου. Κοιτά, ο Jason έχει γενέθλια την επόμενη εβδομάδα, τι θα έλεγες να του διοργανώσουμε ένα πάρτι;» Ω γαμώτο, το ξέχασα πως ο Jason έχει γενέθλια.
«Εεε ναι, αλλά νομίζω πως θα το καταλάβει.» της απαντάω ψύχραιμα.
«Χμ, δεν νομίζω. Μπορούμε να βρεθούμε για να συζητήσουμε; Έχουμε να πούμε πολλά αλλά όχι σήμερα. Σε δύο μέρες θα φτάσουμε πίσω.» μου λέει και ακούω αμυδρά τον πατέρα του Jason. Άραγε, τι θέλει να μου πει;.
« Εμ, εντάξει. Πρέπει να κλείσω τώρα. Χαιρετίσματα σε εσάς και τον κύριο Harris.» αποκρίνομαι και κοκκινίζω. Γιατί μου συμβαίνει αυτό;;.
«Ευχαριστούμε, Nadia. Επίσης.» λέει και κλείνει τη γραμμή.
Οδηγώ τη συνηθισμένη διαδρομή και παρκάρω. O Peter έρχεται προς το μέρος μου και για πρώτη φορά φέρεται αλλόκοτα σε μένα. Ούτε με χαιρετάει, ούτε τίποτα. Ανοίγω τη πόρτα και προσπαθώ να μην την κλείσω με δύναμη. Ακούω την Octavia στη κουζίνα και την χαιρετάω.
«Καλημέρα, Nadia. Ετοίμασα πρωινό αλλά δεν το τσιμπήσατε.» απαντάει μουτρωμένα.
«Καλημέρα και σε σένα, Octavia. Σήμερα προέκυψε σοβαρό θέμα στη δουλειά και έπρεπε να σηκωθώ νωρίς. Δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Κοιμάται ακόμα;.» την ρωτάω και νεύει. Χμμ, η ώρα είναι 12.30.
Ανεβαίνω τα σκαλιά με τις μπαλαρίνες και ανοίγω σιγά την πόρτα, δυστυχώς τρίζει, γαμώτο. Φαίνεται να μην το άκουσε. Ωραία, σκέφτομαι. Προχωράω στις μύτες και είναι ξαπλωμένος μπρούμυτα ημίγυμνος, καλυμμένος με το σεντόνι. Παρατηρώ την πλάτη του και αντικρίζω μία μικρή ελιά στο σβέρκο του. Πλησιάζω τα χείλη μου πάνω στην ελιά και την φιλάω. Αμέσως το σώμα του τσιτώνεται και ακούω τον αναστεναγμό του. Χαχανίζω και συνεχίζω να φιλάω κάθε σπιθαμή της πλάτης του.
«Χμμμ, τι ωραίο ξύπνημα.» αναφωνεί και σηκώνει το χέρι του για να με πιάσει. Ανεβαίνω πάνω του και κάθομαι στους γοφούς του. Χωρίς να βλέπει βάζει το χέρι του στο μηρό μου κάνοντας με να ανατριχιάσω στο άγγιγμα του. Απλώνω τα χέρια μου στη πλάτη του και τα νύχια μου περνάνε ξυστά το δέρμα του. Ακούω τις βαριές ανάσες του και δίχως να το περιμένω σηκώνει το σώμα του πετώντας με από δίπλα. Σε δευτερόλεπτα πιέζει τα χείλη του στα δικά μου. Αρχικά σαστίζω αλλά βάζω τα χέρια μου στους γοφούς του. Καθώς φιλιόμαστε ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να κοιτάξω προς τα κάτω. Νομίζω πως η στύση του μεγαλώνει και διαγράφεται μέσα από το μποξεράκι του. Νιώθω αναγούλα και τον διακόπτω. Το πρόσωπο του γεμίζει από απορία. Τι μου συμβαίνει;
Τον διώχνω από πάνω μου και βγαίνω με φόρα στο μπαλκόνι. Χρειάζομαι φρέσκο αέρα. Εισπνέω κάμποσο οξυγόνο και η αίσθηση της αναγούλας εξαφανίζεται. Γυρίζω το κεφάλι μου και τον αντικρίζω να στηρίζει το σώμα του στο τοίχο. Τον πλησιάζω και τον φιλάω στο μάγουλο.
« Μωρό μου, πρέπει να σου μιλήσω.» του λέω και σκύβω το κεφάλι κάτω. Πιάνει το πιγούνι μου και το φέρνει ίσα απόσταση από τα μάτια του.
« Με απέλυσαν από τη δουλειά.» του λέω και τα μάτια μου υγραίνουν. Μαζεύω τα δάκρυα μου.
«Σε απέλυσαν; Για ποιο λόγο;» ρωτάει ξαφνιασμένος από το νέο. Χώνει τα δάχτυλα του στα μαλλιά του και προσπαθεί να καταλάβει τι του είπα.
«Το αφεντικό ανέφερε πως ένα πελάτης έκανε παράπονα για μένα.» του λέω και με την έκφραση μου προσπαθώ να του μεταφέρω ποιος είναι ο πελάτης.
Τα μάτια του γουρλώνουν και προσπαθεί να αρθρώσει λέξη.
« Αυτός ο μπάσταρδος δεν το έκανε;;» ρωτάει και το πρόσωπο του έχει κοκκινίσει από το θυμό. Ωχ ,ωχ, ωχ. Νεύω και προσπαθεί να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του.
«Μωρό μου, ηρέμησε. Θα πάω αύριο το βιογραφικό μου σε κάποιες εταιρίες και μακάρι να με πάρουν στα λογιστικά.» του λέω. Πιάνει το πιγούνι του και σκέφτεται κάτι. Ωχ.
«Χμμ, τι θα έλεγες να δούλευες στην επιχείρηση μας;. Ο πατέρας μου σε θεωρεί ιδανική.» μου λέει και σοκάρομαι. Εγώ; Ιδανική;
«Δεν ξέρω, θα το σκεφτώ.» του απαντάω και τον φιλάω στη μύτη. Όταν ξεκινάω για να μπω μέσα αισθάνομαι το πάτωμα να φεύγει. Γαμώτο, ζαλίζομαι. Πιάνω τον τοίχο για να στηριχτώ. Αυτές τις εβδομάδες αυτό συμβαίνει συνέχεια. Ο Jason φαίνεται να μην το πρόσεξε, ευτυχώς. Μπαίνω στο μπάνιο και κλειδώνω τη πόρτα. Χρειάζομαι ένα ντους. Νιώθω κουρασμένη και είναι μόνο μία το μεσημέρι!.
Βυθίζομαι μέσα στο ζεστό νερό. Γιατί είχα αυτήν την ζαλάδα τώρα; Δύο πιθανότητες, πρώτον έλλειψη φαγητού και δεύτερον μπορεί να είσαι έγκυος. μου υπενθυμίζει το υποσυνείδητο μου και απορρίπτω το δεύτερο αμέσως. Αποκλείεται να είμαι έγκυος. Σηκώνομαι και βάζω το μπουρνούζι μου και βγαίνω έξω.
Ντύνομαι βάζοντας μία μαύρη φούστα και μία άσπρη μπλούζα. Πρέπει να βεβαιωθώ πως δεν είμαι έγκυος. Παίρνω τη τσάντα μου και κατεβαίνω κάτω.
«Εεει που πας;» με ρωτάει ο Jason σταματώντας με μπροστά στα σκαλιά.
«Εεε θα πάω να πάρω κάτι. Δεν θα αργήσω.» του απαντάω γρήγορα και τον φιλάω στα χείλη. Κατεβαίνω τα σκαλιά και φωνάζω τον Peter να φέρει το αυτοκίνητο. Όταν έρχεται, μπαίνω μέσα και οδηγώ στο πιο κοντινό φαρμακείο.
Παρκάρω έξω από το φαρμακείο και παίρνω βαθιές ανάσες. Σε παρακαλώ θεέ μου, κάνε να μην είμαι έγκυος..
«Καλησπέρα σας!» αναφωνεί η κοπέλα πίσω από το ταμείο. Νιώθω τα πνευμόνια μου να είναι σε ετοιμότητα για να σκάσουν.
«Γεια σας. Θα ήθελα ένα...τεστ εγκυμοσύνης.» ψιθυρίζω χαμηλόφωνα τελειώνοντας τη πρόταση μου. Με κοιτάζει χαμογελώντας και φεύγει από μπροστά μου. Έρχεται με δύο κουτάκια.
«Να τα. Καλύτερα να πάρετε δύο για είστε εκατό τοις εκατό σίγουρη.» μου λέει και μου κλείνει το μάτι. Νεύω και βγάζω τα λεφτά από τη τσάντα μου. Το βάζει σε σακουλάκι και το παίρνω βιαστικά.
Φτάνω έξω από το σπίτι και κρύβω το σακουλάκι στη τσάντα μου. Δεν πρέπει να το δει ο Jason, με τίποτα.
Ανεβαίνω και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Κλειδώνω δύο φορές τη πόρτα και βγάζω το κουτί.
Περιμένω κάποια ώρα και όταν το αντικρίζω το στόμα μου ανοίγει.
Ω γαμώτο...