Give Me Love

Chapter 3

Ξυπνάω κατά τις 5.30 το απόγευμα. Πότε πήγα στο κρεβάτι και γιατί δεν το θυμάμαι; Την ώρα που αρχίζω να έχω πολλά ερωτήματα εισέρχεται στο δωμάτιο η Annie. Φαίνεται αγχωμένη αλλά για ποιο πράγμα; Το πρόσωπο της είναι σαν ένα ανοιχτό βιβλίο. Ανησυχεί για μένα.

Έρχεται προς το μέρος μου και κάθεται πάνω στο κρεβάτι. Με κοιτάζει λες και είμαι ένα ραγισμένο γυαλί.

«Nadia, λιποθύμησες. Έπρεπε να φωνάξω τον Bob που μένει απέναντι για να σε κουβαλήσουμε και να σε βάλουμε στο κρεβάτι. Δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Το κάθαρμα! Αυτός φταίει για όλα που σου έχουν συνέβη. Αν σε πλησιάσει μα το Θεό θα τον----»λέει με αναφιλητά καθώς τα δάκρυα ξεχειλίζουν από τα μάτια της.

Την σταματώ με το δάχτυλο του χεριού μου και αποφασίζω να μιλήσω.

«Μην κάνεις κάτι απερίσκεπτο, Annie. Από την μέρα που το έμαθα φοβάμαι πως θα μπει και....» Χάνω τα λόγια μου αφού δεν ξέρω τι να πω πια. Ξεσπάω σε κλάματα, είναι η μόνη διέξοδος για να ξεχάσω το πρόβλημα μου. Βλέποντας με έτσι η Annie αρχίζει να με αγκαλιάζει. Αμέσως τυλίχτηκα πάνω της σαν κουβάρι και συνέχισα το ασταμάτητο κλάμα.

«Νadia, ξέσπασε γλυκιά μου, για αυτό είμαι εδώ. Πρέπει να ξεφύγεις από αυτόν. Στην ηλικία σου οι πιο πολλές κοπέλες βγαίνουν με αγόρια. Πρέπει να το κάνεις και εσύ αυτό. Είσαι πανέμορφη και πολλοί σε θέλουν για την εμφάνιση σου δίχως να γνωρίζουν απολύτως την προσωπικότητα σου.» Έμεινα με ανοιχτό στόμα από τα λόγια της .Έχει δίκιο, πρέπει να ξεχάσω το παρελθόν και να προχωρήσω. Ξέχασα να της πω για τον Jason.

«Annie, έχω να σου πω κάτι αλλά μη θυμώσεις που δεν στο έχω πει αλλά με αυτά που συνέβησαν δεν βρήκα το χρόνο.» απολογούμαι, αρχικά. Σκουπίζω τα δάκρυα μου και σκανάρω το πρόσωπο της. Φαίνεται να το επεξεργάζεται.

«Γνώρισες κάποιον, Nadia;» λέει με χαχανητό να ξεφεύγει στο τέλος της πρότασης της.

«Ναι .Τον λένε Jason.» είπα με ένα χαμόγελο.

Της είπα με λεπτομέρειες τι έγινε και στο τέλος της εκμυστηρεύτηκα πως τον βλέπω στα όνειρα μου.

«Αααχ αδελφούλα μου, αυτός είναι έρωτας. Φαίνεται πως δάγκωσες τη λαμαρίνα. Δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον, Νadia. Μπορεί να τον ξαναδείς.» μου λέει με ένα είδος ευχής.

«Μακάρι.» είναι η μόνη λέξη που λέω.

Το βράδυ παίρνω την Judie και της λέω με θλίψη πως δεν μπορώ να έρθω.  Δεν έχω τη δύναμη να πάω να διασκεδάσω όταν ξέρω πως είναι κάπου εδώ.  .   .

Κατά της 11.30 νιώθω τα βλέφαρα βαριά. Είναι η ώρα να κοιμηθώ εξάλλου αύριο είναι Σάββατο και περιμένουμε πολύ δουλειά στο σουπερμάρκετ. Μπαίνω στο υπνοδωμάτιο μου και βάζω τις πιτζάμες μου. Χώνομαι μέσα στο ζεστό πάπλωμα και σε λίγα λεπτά με πήρε ο ύπνος.

Το πρωί ξυπνάω με μία αλλόκοτη επιθυμία για δουλειά. Η διαίσθηση μου λέει πως κάτι καλό θα γίνει. Μπαίνω γρήγορα στο ντους και σε 15 λεπτά έχω βγει από κει. Ξεμπλέκω τα μαλλιά μου και βλέπω με αποδοκιμασία πως θέλω κούρεμα. Τα στεγνώνω και πιάνω κάποιες τούφες των μαλλιών με ένα πιαστράκι .Βάζω λίγο κραγιόν ανάλαφρο για πρωί. Την ώρα που βάζω το κραγιόν σκέφτομαι τι θα φορέσω στη δουλειά. Κάτι απλό και χαριτωμένο. Ανοίγω την ντουλάπα και διαλέγω το αγαπημένο φόρεμα της Annie. Ένα φλοράλ  φόρεμα. Το συνδυάζω με ένα κολιέ σε σχήμα καρδιάς μαζί με σκουλαρίκια, Πριν βγω, κοιτάζομαι στο καθρέπτη και παρατηρώ πως φοράω ακόμα τις παντόφλες μου! Χτυπάω το μέτωπο μου με το χέρι μου και φωνάζω «Χαζή! Ξέχασες το σημαντικό!».Βρίσκω κάτι ωραίες μπαλαρίνες σε άσπρο χρώμα και τα βάζω. Τώρα είμαι έτοιμη!!

Βγαίνω και ακούω το χαμηλό ροχαλητό της Annie ...Πρέπει να της το επισημάνω μόλις έρθω από τη δουλειά! Βέβαια θα το αρνηθεί πάντα αυτό κάνει.

Πηγαίνω προς τη κουζίνα και ανοίγω το ψυγείο. Παίρνω το γάλα και φτιάχνω  ένα τοστ. Κοιτάζω το ρολόι μου και βλέπω με σοκ πως είναι 9 παρά τέταρτο. Τρώω την τελευταία μπουκιά γρήγορα με αποτέλεσμα να πνιγώ λίγο. Παίρνω την τσάντα μου μαζί με τα κλειδιά.

Οδηγώ μανιωδώς. Πρέπει να φτάσω πριν τις 9.Παρκάρω και ευτυχώς ευλογώ τη μέρα που φόρεσα μπαλαρίνες. Μου ήταν πιο εύκολο να τρέξω. Μπαίνω μέσα λαχανιάζοντας και με κοιτάζει η Judie

«Έφτασες στο παρά πέντε. Το αφεντικό σε έψαχνε και είπα πως πήγες τουαλέτα. Πάντως, είσαι πανέμορφη, Nadia!» λέει κοιτάζοντας με από πάνω μέχρι κάτω.

«Ευχαριστώ ,Judie.» απαντάω στο κομπλιμέντο της.

Μετά από 2 ώρες το μαγαζί γεμίζει από κόσμο. Χτυπάω τα πράγματα και νιώθω τα χέρια μου σαν να είναι σε κούρσα αυτοκινήτων. Σηκώνω το βλέμμα μου από το ταμείο και βλέπω έντρομη την μεγάλη ουρά που υπάρχει στο ταμείο μου. Η Judie με βλέπει και κάνει μια γκριμάτσα σαν να εννοεί ''τα ίδια περνάω και εγώ''. Της το ανταποδίδω και ξαναγυρίζω πάλι στη δουλεία. Αυτό συνεχίζεται μέχρι τις 2.30.Η αλήθεια είναι πως ήμουν προετοιμασμένη ψυχολογικά για το τι θα περάσω σήμερα μιας και το αφεντικό έβαλε πολύ φθηνές τιμές. Λογικό να έχει τόσο κόσμο.

Μόλις ξεφωνίζω τον τελευταίο πελάτη σηκώνω το δεξί μου χέρι για να δεχτώ τα λεφτά και νιώθω ένα παράξενο ηλεκτρισμό. Σηκώνω το βλέμμα μου από τον υπολογιστή και βλέπω εκείνον.

«Επιτέλους σε βρήκα.» λέει τελειώνοντας τη φράση του με ένα είδος ανακούφισης.

«Jason.» λέω ξέπνοα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, νομίζω ότι βλέπω όνειρο.