Νομίζω πως πέθανα χίλιες φόρες βλέποντας το. Ποια είναι αυτή κάτω από το σπίτι μου;;.
Ο Jason φαίνεται να μη με προσέχει. Κρύβομαι πίσω από ένα τοίχο και κρυφακούω.
«Αχ, Jason μου, χαίρομαι που σε ξαναείδα! Πρέπει να έρθεις αύριο. Μου το χρωστάς.» λέει και τη παρατηρώ. Έχει μακριά ξανθά μαλλιά που φτάνουν στη μέση της αλλά δεν μπορώ να διακρίνω τα μάτια της. Φοράει γυαλιά.
«Peyton, πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε αύριο, εντάξει;» τον ακούω και φαίνεται προσηλωμένος. Δεν μπορώ να ακούσω τι λέει και μπαίνει στο πολυτελές αυτοκίνητο της και φεύγει. Βλέπω τον Jason να κοιτάζει γύρω και μπαίνει μέσα στη πολυκατοικία. Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Ώστε έτσι κύριε Harris...
«Μωρό μου ήρθες! Έχω βάλει στο φούρνο κοτόπουλο.» λέει. Δεν μπορώ να τον κοιτάω.
«Δεν έχω όρεξη. Θέλω να μου πεις τι έκανες κάτω πριν λίγα λεπτά.» του λέω αφήνοντας τη τσάντα μου στο τραπέζι. Σταυρώνω τα χέρια μου και περιμένω την απάντηση του. Σταματάει αυτό που κάνει και βάζει τα χέρια του πίσω στη μέση του.
«Nadia, τι είδες;» με ρωτάει και τα μάτια του ψάχνουν απάντηση. Ω δεν θα μου το γυρίσει.
«Το θέμα είναι ποια είναι αυτή. Χριστέ μου Jason μόλις σε είδα να σε φιλάει στο μάγουλο και εσύ δεν θα φάνηκες να κάνεις τίποτα!» του λέω φωνάζοντας.
«Nadia, μωρό μου. Δεν είναι τίποτα. Απλώς...» λέει κοιτάζοντας το έδαφος.
«Ξέρεις κάτι; .Θέλω να χωρίσουμε. Ήταν λάθος μου να σε εμπιστευτώ. Θέλω να φύγεις, τώρα.
του λέω κοιτάζοντας τον στα μάτια. Τα πρασινωπά μάτια του φαίνονται χαμένα. Το στόμα του μισανοίγει αλλά το κλείνει αμέσως.
«Όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις. Σε παρακαλώ. Άφησε με να σου εξηγήσω.» μου λέει πιάνοντας μου τα χέρια. Τα διώχνω και στρέφω το σώμα μου χωρίς να τον κοιτάζω. Δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου. Τα σκουπίζω και προσπαθώ να ανακτήσω την ψυχραιμία μου. Κανένας μας δεν μιλάει.
«Θέλω να φύγεις, Jason.» του λέω.
Παίρνει το σακάκι του και έρχεται μπροστά μου. Προσπαθώ να μην κοιτάξω σε αυτόν αλλά δεν μπορώ.
«Αν αυτό θέλεις τόσο πολύ, θα φύγω.» μου απαντάει και η έκφραση δυστυχίας είναι εμφανή στο πρόσωπο του. Ανοίγει τη πόρτα και φεύγει.
Κάθομαι στον καναπέ και κλαίω με λυγμούς...Γιατί Jason, γιατί;;;.
1 εβδομάδα μετά.
Μία εβδομάδα μετά τον χωρισμό μου με τον Jason, είμαι σαν ζόμπι. Ακολουθώ τη συνηθισμένη ρουτίνα δουλειά-σπίτι. Επισκέφτηκα την Αnnie η οποία τώρα με την στήριξη του Max τα καταφέρνει μέσα στο σπίτι. Της ανέφερα τον χωρισμό μου τον Jason και το μόνο που μου είπε είναι «Δώσε του μία ευκαιρία να σου εξηγήσει. Δεν σε απάτησε κιόλας!» μου λέει και το σκέφτομαι εδώ και πολλές μέρες.
Θέλω να του δώσω μία ευκαιρία ακόμη αλλά συνειδητοποιώ πως ξέρω λίγα για αυτόν. Τι θα κάνω;.
Ακούω ένα χτύπο στη πόρτα και πετάγομαι από το καναπέ. Όλη μέρα εκεί βρίσκομαι.
Ανοίγω τη πόρτα διστακτικά και δεν είναι κανείς. Παράξενο. Η ματιά μου πέφτει σε ένα φάκελο χωρίς παραλήπτη. Το σκίζω και βλέπω ένα μικρό χαρτάκι τυλιγμένο. Το ξετυλίγω και το στόμα μου ανοίγει από το σοκ.
Πληροφορίες μου αναφέρουν πως χώρισες με τον πλούσιο.
Σε κεράτωσε ή έμαθε την αλήθεια για σένα;.
Οι μέρες πλησιάζουν, Nadia.
Είναι ο Anthony, ξανά. Τι θέλει πια; Κοπανάω τη πόρτα με δύναμη και πετάω το χαρτί στα σκουπίδια. Το τελευταίο όμως δεν το κατάλαβα. Τι θέλει να πει;. Θέλω να καλέσω την αστυνομία και να κάνω περιοριστικά όρια αλλά ξέρω πως τα κάνω χειρότερα. Που θα απευθυνθώ; Είμαι αβοήθητη στα δίχτυα ενός ψυχάκια.
Τη επόμενη μέρα ξυπνάω και ντύνομαι γρήγορα για τη δουλειά. Τρώω δημητριακά και πίνω ελάχιστα γάλα. Κοιτάζω στο ρολόι και δείχνει 9 παρά δέκα. Ωραία, προλαβαίνω να φτάσω.
Φτάνοντας στο σουπερμάρκετ βλέπω τη Judie με έναν μυστήριο άντρα. Δεν μπορώ να τον δω καλά και αλλάζω το βλέμμα μου αλλού. Δεν θα ασχολούμαι με άλλους τώρα.
«Καλημέρα!!» λέει κεφάτη η Judie με το πρόσωπο της να φωτίζει από ευτυχία.
Την καλημερίζουμε μαζί με την Elena και η δουλειά ξεκινάει.
Όλη μέρα σκέφτομαι τον Jason. Χμ, μπορεί να με έχει ξεχάσει τώρα. Μπορεί να είμαι μια ''πρώην'' για αυτόν. Όχι πως με νοιάζει. Σε νοιάζει. μου φωνάζει το υποσυνείδητο μου. Ναι με νοιάζει. Κάθομαι στον καναπέ βλέποντας τον Τιτανικό μαζί με χαρτομάντιλα. Γαμώτο, δεν έπρεπε να δω τη ταινία ειδικά στη κατάσταση που είμαι.
Κοιμάμαι το βράδυ και έρχεται στο νου μου ο Jason. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τι να κάνει άραγε;. Μπορεί να γλεντάει την πλέον εργένικη ζωή του με γκόμενες όπως τις αποκαλεί ο αδελφός του. Μπορεί και όχι.
«Annie, δεν μπορώ άλλο. Θα του μιλήσω και ότι γίνει.» της λέω στο τηλέφωνο καθώς πίνω την κόκα κόλα μου. Το ανθρακικό χτυπάει το λαιμό μου. Ου, πολύ κρύο.
«Επιτέλους, Nadia .Σε παρακαλώ, είναι ότι καλύτερο σου έχει συμβεί στη ζωή σου. Μη τα παρατήσεις.» μου λέει και ακούω τον Max να της μιλάει.
«Nadia ,πρέπει να κλείσω. Απλώς κάνε αυτό που σου λέω. Τα λέμε.» μου απαντάει και το κλείνει.
Ωραία, θα του μιλήσω αλλά πότε;.
2 μέρες μετά από το τηλεφώνημα μου με την Annie αποφασίζω πότε θα πάω.
Διαλέγω ένα κίτρινο κοντό φόρεμα μαζί με μπλε μπαλαρίνες. Βάζω make up και απαλό χρώμα λιπ γλοςς. Αφήνω τα μαλλιά μου να πέσουν στο στήθος μου και είμαι έτοιμη για τη συνάντηση μας .Είμαι ικανή να το κάνω; Μπορώ;
Καλώ το ταξί και σε 4 λεπτά έρχεται έξω από το σπίτι. Τρέχω με μεγάλη ταχύτητα και μπαίνω μέσα. Του λέω τη διεύθυνση του Jason και με κοιτάζει από το καθρέφτη. Είπα τίποτα κακό;. Σμίγει τα φρύδια του και πατάει το γκάζι.
Σε 20 λεπτά φτάνω λίγο πιο έξω από την πύλη του Jason. Πως θα μπω μέσα; Δίνω ένα γερό φιλοδώρημα στο ταξιτζή και φαίνεται ευχαριστημένος. Η καρδιά μου έχει φτάσει στο στόμα μου. Τι θα κάνω;.
Ο έμπιστος του Jason, νομίζω το όνομα του είναι Peter. Ναι, Peter. Με κοιτάζει και μου ανοίγει πατάει το κουμπί για να ανοίξει η πύλη. Τον κοιτάζω με απορία και περπατάω προς τη εξώπορτα.
Αντικρίζω το αυτοκίνητο του Jason και καταλαβαίνω πως είναι εδώ. Κοιτάζω προς το μπαλκόνι του δωματίου του και υπέροχες αναμνήσεις εισέρχονται στο μυαλό μου. Η καρδιά μου χτυπάει χωρίς σταμάτημα. Σταματώ και σκέφτομαι τι πάω να κάνω. Παίρνω γρήγορες ανάσες και ανεβαίνω με χάρη τις σκάλες. Κοιτάζω τριγύρω και βλέπω τον Peter που με κοιτάζει με τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου.
Χτυπάω το κουδούνι και ακούω το μελωδικό κουδούνισμα. Περιμένω μερικά λεπτά χτυπώντας νευρικά το πόδι μου στο πλακάκι. Μα τι κάνει τόση ώρα;. Μήπως τον ειδοποίησε πως ήρθα εδώ και δεν θέλει να μου ανοίξει;. Δεν θέλει να με δει, διαπιστώνω και ξεκινώ να κατεβαίνω τις σκάλες.
«Nadia.» ακούω τη φωνή του Jason να με καλεί. Γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω και τον βλέπω. Σταματάω να κινούμαι και μένουμε εκεί. Αυτός στη πόρτα και εγώ στο τρίτο σκαλί. Κοιταζόμαστε και κάνω εγώ το πρώτο βήμα,
Ξεκινώ να κατευθύνομαι προς το μέρος του μέχρι που είμαστε σε μικρή απόσταση.
«Jason. Ήθελα να σε δω.» του λέω και κοιτάζει έντονα τα χείλη μου.
«Για ποιο πράγμα;» ρωτάει.
«Για μας.» του λέω. Ναι, θέλω να μιλήσουμε για μας, Jason.