«Πες μου πως πέρασες με τον Jason!» με ταρακουνάει η Annie διψασμένη για λεπτομέρειες.
«Πέρασα.. υπέροχα. Το σπίτι του είναι μαγευτικό, Annie. Επίσης...» σταματάω. «Του μίλησα. Βρήκα το κουράγιο και του τα είπα όλα. Δεν περίμενα να αντιδράσει έτσι. .Αnnie, με στήριξε, μου έδωσε συμπόνια.» της λέω.
«Το ήξερα ότι είναι σοβαρός και ώριμος .Αν σε παρατούσε λόγω αυτού θα τον αποκαλούσα γουρούνι!» μου λέει.
«Πρέπει να σου πω κάτι.. Νομίζω ότι τα αισθήματα μου γίνονται σοβαρά προς αυτόν. Και τον γνωρίζω σχεδόν 1 μήνα!» λέω και σηκώνω τα χέρια.
«Τον αγαπάς...» λέει διαπιστώνοντας αυτό που νιώθω. Κοιτάζω αφηρημένα προς τα έξω.
«Ναι..» παίρνω μια ανάσα. «Τον αγαπώ αλλά δεν ξέρω αν νιώθει το ίδιο.»λέω απορημένα. Η καρδιά μου θα ραγίσει εάν.... Όχι -όχι μη το σκέφτεσαι άλλο μου προστάζει το υποσυνείδητο μου.
Έχω να σου πω κάτι!!. Ο Max θα έρθει σε 2 μέρες! Επιτέλους, θα έρθει. Μου έχει λείψει.» Ωραία, θα έρθει ο Max. Θα της κάνει καλό ,χωρίς αυτόν δεν είναι η Annie που ξέρω. Χμ, είναι καιρός να φύγω, ούτε σι άλλως έχω διαμέρισμα.
«Annie, πρέπει να φύγω από εδώ. Τώρα που θα έρθει ο Max θα είμαι βάρος σε εσάς.» της λέω και με κοιτάζει αγριεμένα «Σε παρακαλώ, δέξου το. Έχω διαμέρισμα.» συμπληρώνω.
«Nadia, είσαι αδελφή μου, εγώ και ο Max δεν σε νιώθουμε βάρος. Είσαι οικογένεια μου αλλά αν είναι αυτό που θέλεις, τότε φύγε.» Ω όχι, δεν θέλω να τη στεναχωρήσω. Καθόμαστε στο καναπέ και δεν μιλάμε Τι να πούμε άλλωστε; Σηκώνομαι και μπαίνω στο δωμάτιο μου. Αλλάζω και βάζω τις χοντρές μου πιτζάμες.
Το απόγευμα πέρασε γρήγορα διαβάζοντας τα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Το χειρότερο συναίσθημα είναι όταν τελειώνεις το βιβλίο και θέλεις να εκδοθεί δεύτερο...Νιώθω τα μέλη μου κουρασμένα, μπαίνω στη μπανιέρα και βυθίζομαι στο αχνιστό νερό. Το δέρμα μου τσιτώθηκε από τη θερμοκρασία. Βγαίνω και στεγνώνω γρήγορα το σώμα μου.
Πριν κοιμηθώ με παίρνει τηλέφωνο ο Jason. Τι να θέλει;
«Γεια σου Jason.» του λέω.
«Γεια σου μωρό μου, θέλεις να περάσω από τη δουλειά σου να σε πάρω;» με ρωτάει και ο τόνος της φωνής του είναι τόσο ερεθιστικός...
«Εντάξει δεν έχω πρόβλημα. Πρέπει να κοιμηθώ, Jason.» του λέω με ένα χασμουρητό.
«Καληνύχτα μωρό μου .Όνειρα γλυκά.» μου λέει και το κλείνω.
Ξυπνάω κατά τις 8 και νιώθω φρέσκια.. Θα είναι μάλλον οι 9 ώρες ύπνου. Ψάχνω στη ντουλάπα για δέκα λεπτά και βρίσκω τι θα φορέσω. Μία φούστα σε χρώμα μπεζ μαζί με μία μαύρη μπλούζα μέχρι τους αγκώνες. Τα αφήνω στο κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Πλένω τα δόντια μου, το πρόσωπο μου και βάζω κρέμα. Πιάνω το μαλλί μου κότσο και τοποθετώ μία μπεζ στέκα στα μαλλιά μου. Αφήνω δύο τούφες να πέφτουν στον ώμο μου. Ντύνομαι και θα βάλω σήμερα τις αγαπημένες μου μπότες που φτάνουν στο γόνατο. Τώρα είμαι έτοιμη.
«Καλημέρα Annie! Πρέπει να φύγω, θα τα πούμε το μεσημέρι!» της λέω και την φιλάω στα πεταχτά στο μάγουλο. Αυτό συνήθιζα να της το κάνω όταν ήμασταν μικρές.
«Καλημέρα και σε σένα. Εντάξει, θα ψήσω ψαρόσουπα.» μου λέει και κάνω μια φάτσα αηδίας.
Μπαίνω στο Mini Cooper και ανοίγω τη μηχανή.
«Καλημέρα Judie και Elena!» λέω με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη.
«Καλημέρα Nadia. Εσύ με τον Jason...;» λέει η Elena χωρίς να ολοκληρώσει τη πρόταση της.
«Ναι, είμαστε μαζί.» της λέω με σοβαρό τόνο. Η έκφραση της μου δίνει την αίσθηση πως δεν της άρεσε το νέο .Δεν με νοιάζει καθόλου.
«Κορίτσια ,γνώρισα έναν. .ποπο. Είναι κελεπούρι. Ήμουν στη καφετερία και αυτός μου μίλησε.» αναφέρει η Judie .Ωραία, τουλάχιστον δεν θα είμαι η μόνη ‘’ τρελαμένη’’ για άντρα.
«Υπέροχα, να μας τον γνωρίσεις, Judie.» λέω.
«Εεμμ, δεν έχουμε βγει ραντεβού ακόμα. Μου έδωσε το τηλέφωνο του.» μου απαντάει και μου δείχνει το τηλέφωνο. Χμ, ορκίζομαι πως κάπου έχω δει αυτόν τον αριθμό αλλά δεν το θυμάμαι.
Η δουλειά σήμερα είχε πολύ κόσμο. Οι πελάτες έμπαιναν και έβγαιναν. Συνεχώς αναπλήρωνα προϊόντα στα ράφια. Νιώθω τα χέρια μου να πονάνε. Κάθομαι στο ταμείο και ευχαρίστηση έρχονται στα πόδια μου όταν είμαι στη καρέκλα. Κοιτάζω το ρολόι και είναι 3.Είναι ώρα που το σουπερμάρκετ έχει πολύ κόσμο .Οι πιο πολλοί έρχονται στο δικό μου ταμείο. Κατά της 4 παρά τέταρτο φεύγει ο τελευταίος πελάτης. Η βάρδια μου τελείωσε, αποχαιρετώ τα κορίτσια και βγαίνω.
Βλέπω το αυτοκίνητο του Jason και μπαίνω μέσα.
«Μωρό μου» αναφωνεί και με φιλάει. Η ανάσα μου κόπηκε.
«Γεια σου Jason.» του λέω με χαμόγελο.
«Πάμε; Πρέπει να είσαι κουρασμένη.» διαπιστώνει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.
Μετακινώ το κεφάλι μου και κλείνω τα βλέφαρα μου.
Νιώθω το αυτοκίνητο να σταματάει και τον Jason να μιλάει.
«Μωρό μου, ξύπνα, φτάσαμε.» μου λέει και με κουνάει ελαφρά. Έχω ξυπνήσει αλλά κρατώ τα μάτια μου κλειστά .Βγαίνει από το αυτοκίνητο και ανοίγω ελάχιστα το ένα μάτι .Που πάει; Θα με αφήσει εδώ;. Ανοίγει τη πόρτα μου και με παίρνει στην αγκαλιά του! Την κλείνει με το πόδι του. Ακούω το θυρωρό να μιλάει με τον Jason. Αρνούμαι να ανοίξω τα βλέφαρα μου.
Ανεβαίνει τα σκαλιά και πλησιάζει το στόμα του στο αυτί μου.
«Το ξέρω πως δεν κοιμάσαι..» μου ψιθυρίζει και μου δαγκώνει το αυτί με τα δόντια του. Ω...
Ένα χαχανητό ξεφεύγει από το στόμα μου αλλά συνεχίζω να έχω τα μάτια μου κλειστά.
«Αnnie, Annie, άνοιξε τη πόρτα!» φωνάζει ο Jason. Τι κάνει;. Ακούω τα πιάτα και μετά ανοίγει τη πόρτα η Annie.
«Γεια σου Jason! Γιατί κρατάς την Annie; Λιποθύμησε ;Έπαθε κάτι; Ω θεέ μου.» αρχίζει να μονοπωλεί η Annie χωρίς να αφήνει να μιλήσει o Jason.
«Όχι, καλά είναι, δεν έχει τίποτα. Απλώς...κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο και δεν ξυπνούσε.» απαντάει στα ερωτήματα της. Νιώθω το βλέμμα του να καίει το δέρμα μου. Ξαφνικά κινείται ο Jason και η Annie είναι από πίσω του.
«Άσε την στο κρεβάτι της.» λέει και νομίζω πως απομακρύνεται. Λιώνω στα χέρια του, κυριολεκτικά. Με αφήνει πάνω στο κρεβάτι. Κάθεται στο κρεβάτι και τοποθετεί τα χέρια του στη κοιλιά μου. Αρχίζει να με γαργαλάει παντού και παραδίνομαι.
«Jason!!. Σταμάτα, γαργαλιέμαι!!» φωνάζω γελώντας από το γαργάλισμα. Ανοίγω τα μάτια μου και φαίνεται να το διασκεδάζει αυτό. Συνεχίζει και δεν μπορώ να κρατηθώ. Μετακινεί το σώμα του και τώρα βρίσκεται από πάνω μου.
«Αυτά ,για να μάθεις να μου κάνεις τη κοιμισμένη.» μου λέει και τρίβει τη μύτη του στο μάγουλο μου.
«Καλά- καλά! Δεν θα το ξανακάνω.» λέω κοιτάζοντας τον στα μάτια. Με φιλάει παθιασμένα και οι γλώσσες μας ενώνονται. Τρίβω τα χέρια μου στο πουκάμισο του και φτάνουν στη μέση του. Καθώς φιλιόμασταν ακούω το ουρλιαχτό της Annie .Σταματάμε και οι δύο και κοιτάζουμε προς τη πόρτα. Ανασηκωνόμαστε και βγαίνουμε έξω.
«Αnnie τι έγινε;;» ρωτάω και τη βλέπω πεσμένη να κρατάει τον αστράγαλό της. Ω χριστέ μου, φαίνεται πρησμένος! Πέφτω κάτω και τον ακουμπάω, αμέσως το πρόσωπο της Annie ζαρώνει από το πόνο.
«Πως έγινε το ατύχημα;» ρωτάει ο Jason. Ξέχασα πως ήταν εδώ. H Annie τον κοιτάζει και ξεφυσάει.
«Περπατούσα και έπεσα. Δεν ξέρω πως. Πονάει πολύ. Δεν μπορώ να το κουνήσω.» λέει η Annie.
«Μπορείς να σηκωθείς;» τη ρωτάω. Μπορεί να το έχει στραμπουλήξει. Της κρατάω τα χέρια προσπαθώντας να σηκωθεί αλλά λύγισε από το πόνο. Ω χάλια, το έχει σπάσει.
«Μωρό μου, άνοιξε τη πόρτα και θα την κουβαλήσω.» λέει ο Jason. Την πιάνει στην αγκαλιά του και η Annie με κοιτάζει αμήχανα. Ανοίγω τη πόρτα και βγαίνουν και οι δύο έξω. Την κλειδώνω και ακολουθώ τον Jason.
«Έγινε ατύχημα;» ρωτάει ο Will. Έρχεται προς το μέρος μου.
«Ή Annie πρέπει να έσπασε τον αστράγαλο της.» του απαντάω και ανοίγω τη πόρτα για να περάσει ο Jason και η Annie. Την βάζει στο πίσω κάθισμα και κάθομαι μαζί της.
Το νοσοκομείο είναι απαίσιο. Καθόμαστε έξω από το γραφείο του γιατρού μαζί με τον Jason και περιμένουμε. Η ώρα έχει πάει 5 παρά τέταρτο .Αχ, μακάρι να μην έχει πάθει τίποτα.
Βγαίνει ο γιατρός και μας ενημερώνει να μπούμε μέσα.
«Ποιος από σας είναι συγγενής της δεσποινίδος Hendricks;» λέει με σηκωμένο το φρύδι. Κοιτάζω την Annie η οποία φαίνεται χαλαρή τώρα.
«Εγώ.» λέω καθαρίζοντας τον λαιμό μου.
«Ωραία, η αδελφή σας έπαθε ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο. Θα πρέπει να μην μετακινείτε συνεχώς για να δεθούν καλά οι σύνδεσμοι έτσι ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα στο μέλλον.» λέει .Ρήξη συνδέσμων; Αυτό είναι πολύ κακό .Η Annie φαίνεται να στεναχωριέται.
«Για πόσο καιρό θα πρέπει να είναι στο σπίτι;» ρωτάω με ανήσυχη φωνή.
«Για περίπου 1,5 μήνα.» λέει με σοβαρό τόνο.1,5 μήνα;;;;. Δεν θα αντέξει να κάθεται στο κρεβάτι χωρίς να μην κάνει τίποτα. Την ξέρω καλά.
Παίρνει τις πατερίτσες και έρχεται προς τα μας.
«Για όλα φταίει η ψαρόσουπα!!» λέει κατηγορηματικά βγαίνοντας από το δωμάτιο. Γελάμε και οι τρεις μας.
«Δεν είναι πολύς καιρός.» λέω και ξέρω την απάντηση της πριν καν απαντήσει.
«Δεν είναι;;. Πως θα κινούμαι στο σπίτι;.» απαντάει και η φωνή της ακούγεται πιο ψιλή.
«Τι λέτε να φάμε κάτι στα Mc Donalds;» ρωτάει ο Jason προσπαθώντας να αλλάξει θέμα.
«Ναιι!!» λέμε και οι δύο.
Περιμένουμε εγώ και η Annie στο τραπέζι. Ο Jason είναι στην ουρά για να παραγγείλει. Η Αnnie μου πιάνει το χέρι και είναι κρύο.
«Ξέρεις, συμπαθώ τον Jason. Είναι ο ιδανικός για σένα και νομίζω πως σε αγαπάει. Απλώς είναι νωρίς να το παραδεχτείτε.» ψιθυρίζει και με κοιτάει στα μάτια. Γυρίζω το κεφάλι μου προς τον Jason και εκείνη την ώρα μου χαμογελάει. Λιώνω στο χαμόγελο του. Δεν απαντάω στην Annie.
«Το σκεφτόμουν και νομίζω είναι καλύτερα να φύγεις από το σπίτι. Να είσαι στο δικό σου σπίτι και που ξέρεις μπορεί κάτι να γίνει με τον Jason!» μου λέει και κλείνει το μάτι.
«Annie, τώρα που είσαι τραυματισμένη δεν θέλω να φύγω.» της λέω. Γιατί θέλει να με διώξει;
«Nadia, άκουσε με μια φορά!. Δεν θέλω να φύγεις αλλά έρχεται ο Max και θα μπορεί να με φροντίσει αυτός. Επίσης το θέμα είναι ο Anthony. Αν φύγεις, θα χάσει τα ίχνη σου. Δεν είναι σίγουρο αυτό αλλά δεν θα τον έχεις στο κεφάλι σου» Ω ναι, ο Anthony. Τον είχα ξεχάσει τελείως.
«Εντάξει αλλά θα φύγω τη μέρα που θα έρθει ο Max.» της λέω και κουνάει το κεφάλι της καταφατικά. Εκείνη την ώρα φτάνει και ο Jason με τα φαγητά.
Στο δρόμο για το σπίτι, η Annie είναι στο πίσω κάθισμα και εγώ με τον Jason είμαστε μπροστά.
Την βοηθάμε να ανέβει στο σπίτι και την αφήνουμε στο καναπέ.
«Νομίζω πως πρέπει να φύγω. Περαστικά, Annie.» λέει ο Jason χαιρετώντας την Annie. Το ίδιο κάνει και αυτή. Πλησιάζει στο αυτί μου και μου ψιθυρίζει «Θέλω να σου μιλήσω.»
Του κάνω νόημα να έρθει στο δωμάτιο και πηγαίνουμε προς τα εκεί. Κλείνω τη πόρτα και κάθεται στο κρεβάτι.
«Έγινε κάτι;. Με κάνεις να ανησυχώ.» του λέω και βάζω τον αγκώνα στο χερούλι.
«Τίποτα. Ανησυχώ για σένα.» μου λέει και σηκώνεται. Βαδίζω προς σε αυτόν και πιάνω το πρόσωπο του.
«Ξέρω γιατί ανησυχείς. Δεν θα τον αφήσω να με πειράξει.» του λέω και τον φιλάω.
«Φοβάμαι για σένα ,Nadia. Φοβάμαι πως θα σε χάσω.» μου λέει και τα μάτια του υγραίνουν. Με αγκαλιάζει και το άρωμα του εισέρχεται στα ρουθούνια μου. Μμμ, μυρίζει υπέροχα.
«Δεν θα με χάσεις.» του επιβεβαιώνω. Ανασηκώνει το κεφάλι του και με φιλάει στο μέτωπο.
Ξεκινάει να πει κάτι, το κλείνει και μετά το ξανανοίγει.
«Πρέπει να φύγω .Τα λέμε μωρό μου.» μου λέει και ανοίγει τη πόρτα.
Κάτι τον βασανίζει. Γιατί δεν μου εξηγεί;.