CHAPTER 41: THE REVELATION
"Just one question."
"Wh-what is it?" she sniffed.
"How did you come across Carl? Paano kayo nagkakilala?"
Nakaupo kami ngayon sa isa sa mga benches ng garden sa labas ng bahay ni Martin. I was still in shock and confused dahil sa ginawang pagmamakaawa ng babae sa tabi ko ngayon. Hindi ako makapaniwala because I know how high-hearted this woman is – or was?
Ang magagawa ko na lang siguro ngayon ay paganahin ang reasonable and logical part ng utak ko.
Narinig ko ang malalim niyang pagbuntong-hininga.
"I just received a call the night I got home from Martin's condo. Remember the day we first met? That's it."
"Yeah, that was the time when you almost killed me with your words." I said matter-of-factly.
"I'm sorry."
Ako naman ngayon ang nagbuntong-hininga. Nagpapalabas yata kami ng masamang hangin sa gabing ito. "Please stop saying sorry. I accepted your apology. Pero aaminin ko sa'yo, I'm still being cautious on whatever your motive is. You understand, right?"
"Yeah. After all I've done, alam kong hindi talaga madaling paniwalaan."
"Good."
"Umm... pasok na tayo sa loob, Chloe. It's getting cold outside."
Sabay kaming pumasok papunta sa bahay. Hanggang ngayon, lutang pa rin ako. Eto kasi 'yung mga eksenang malayo sa inaasahan ko.
"Ah, wait Chloe!" I stopped walking with my cane and gave him a quizzical look. Ano na namang sasabihin niya? "To make it up to you, I want to give something. A gift."
"H-ha?! Ano ka ba! 'Wag na!"
"I insist."
Nagulat ako nang hinawakan niya ang braso ko at marahan akong hinila. Nakaladkad ko tuloy 'yung tungkod ko.
"Wait here!" she said.
"T-teka – "
Pero mukhang nagpatuloy na siya sa paglalakad dahil papalayo na ang kanyang mga hakbang. That woman is really weird.
Umurong ako at napasandal na lang sa pader. Guess, I'll wait for her. Di ko pa rin naman kabisado ang malaking bahay kaya no choice ako. Baka kung saang lugar o kwarto pa ako mapadpad!
Wait. Nilapit ko ang tenga ko sa pader. Are there voices? Nang sinundan ko ng aking kamay ang pader, mas naging malinaw ang mga boses. It peeked my curiosity dahil pamilyar sa'kin ang tono nito. Sounds like Harvey.
Nakumpirma ko na boses nga 'yun ni Harvey nang makarating ako sa dulo ng pader. Natakot ako sa paraan ng pagsasalita niya, galit na galit. Papasok na sana ako nang makarinig ako nang malakas na pagbangga at pagbasag. Napaatras ako muli at bumalik sa likod ng pader.
"Eh gago ka rin pala noh?! Iningatan ko siya tapos aangkinin mo lang?! Tangina pare!"
"Are you done?" Napatakip ako ng bibig nang makilala ko ang boses ni Martin. I want to stop whatever's going on there but I can't seem to move.
"Hindi pa!" At nakarinig ako ng matutunog na mga suntok at ang naghahabol na mga hininga.
May narinig akong dumura.
"If you're expecting me to say sorry, I won't." Nahihirapan ang boses ni Martin. "Hindi ko pinagsisisihan ang nangyari sa'min ni Chloe!"
Dahil... dahil sa'kin kaya sila nag-aaway?!
"Because I love her!" sigaw ni Martin na siyang nagpakirot ng puso ko.
"IF YOU LOVE HER, THEN TELL HER!"
My heart momentarily stopped when Harvey said that. Ano ang hindi ko alam?
"SABIHIN MO SA KANYA NA IKAW ANG RASON KUNG BAKIT BULAG SIYA!"
Napasinghap ako. Hindi. Hindi 'yan totoo.
"SABIHIN MO SA KANYA NA IKAW ANG DAHILAN BAKIT MADILIM ANG MUNDO NIYA NGAYON!"
Hindi.
Hindi si Martin.
Ramdam ko ang pagnginig ng tuhod ko. Pakiramdam ko'y mahuhulog ako sa isang madilim na kawalan. Nakakapanghina. Para akong nabuhay sa isang napakalaking kasinungalingan. Lahat nang nangyari noong napunta ako dito sa kadiliman ay pulos kasinungalingan.
I can feel my face already damp because of the river of tears na hindi ko man lang mapigil-pigilan.
How could he do this to me?!
"Chloe!" someone whispered sharply.
Naramdaman ko na lang ang pagsalo niya sa'kin gamit ang pag-alalay sa balikat ko.
"K-kristine, please... please ilayo mo ako dito." I managed to say even though I can't hardly speak.
"Ano bang nangyari?" patuloy siya sa pagbulong. "Si Harvey at Martin ba 'yun?"
"Please!" Inabot ko siya at hinila ang hibla ng kanyang damit. Ayokong makita kahit isa sa kanila ngayon. "Umalis tayo."
"But Chloe, we can't. May mga taong nagbabantay sa main gate."
Nagsimula na akong humagulgol. Tinakpan ko ang bibig ko ng aking kamay. Hindi nila ako pwedeng makita. Ayoko pa silang makita!
"Pakiusap..." I cried. Naririnig ko pa rin ang pagtatalo nila sa loob at habang tumatagal ito, mas lalong bumibigat ang puso ko.
"Okay, I know another exit."
Hila – hila lang ako ni Kristine to God knows where basta ang gusto ko lang ay makalayo sa presensya nila ngayon. Sobrang nasasaktan ako. Sobrang pagtatraydor ang ginawa nila sa'kin. Lalo na ni...
Tumulo na naman ang mga luha ko.
Alam naman pala nila bakit hindi nila sinabi sa'kin?!
Ang sakit isiping naging isa akong malaking tanga!
Tanga na naman ako.
Nagpakatanga na naman ako dahil sa pag-ibig.
Mas naging malamig ang paligid. Alam kong nasa labas na kami base sa sementong tinatapakan ko ngayon.
Nang marinig ko ang marahang pagtunog ng kinakalawang na yatang gate ay nakaramdam ako ng kaba. Of all the people, bakit kay Kristine ako nanghingi ng tulong? Hindi ko pa siya handang pagkatiwalaan.
"Where are you taking me?" I asked, trying to pull away my wrist from her grip but to no avail. Masyadong mahigpit ang pagkakahawak niya at nasasaktan ako sa matatalim niyang kuko.
Hindi niya ako sinagot at nagpatuloy lang siya sa paghila sa'kin. Hinihingal na din ako sa paraan ng paglakad-takbo namin.
"Kristine!" I shouted.
"Shut up!" she snapped. Mas lalo akong kinabahan dahil sa paraan ng pagsagot niya sa'kin. Akala ko ba nagbago na siya?
"Saan mo ako dadalhin?!"
Nagulat ako nang itulak niya ako pababa. Napangiwi ako sa sakit nang tumama ang pwetan ko sa mabato-batong lupa. "You –!"
" – ano? You bitch?!" tumawa siya. Isang napakalutong na tawa. "You're so stupid, Chloe. Sa tingin mo, ibibigay ko talaga sa'yo ng ganun – ganun lang si Martin?"
I faced her direction and glared at her. "Ibig sabihin lahat ng 'yun ay hindi totoo?!"
"Seriously? Ngayon mo lang na-gets?" she said, mockingly. "Kawawa ka naman noh? Nagsinungaling na nga sa'yo 'yung bestfriend mo pati na rin ang lalaking minamahal mo? Anong feeling na ang taong binigyan mo ng lahat ay ang taong kumuha sa'yo ng lahat?"
Then she laughed. 'Yung tawang hinding – hindi ko makakalimutan. Dahil sa tawang ito, naramdaman ko ang magalit, malungkot at maawa sa sarili ko. Dahil sa tawang ito, naramdaman ko kung gaano ka-walang kwenta ang buhay ko.
Gusto ko nang mamatay.
"Haaay, Chloe." Hinaplos niya ang gilid ng pisngi ko na agad ko namang iniwas. "Effort ko talagang lumuhod sa'yo kanina. Namantsahan tuloy ang maganda kong legs."
Patayin niyo na lang ako.
"Well, the plan worked as expected. Napaniwala kita. Nasabi ko sa bestfriend mo ang nangyari sa inyo ni Martin – "
" – what?!"
"Oo, alam ko na may nangyari sa inyo. Hindi ako kasingtanga mo, Chloe." she snickered. "Oh, how I wish you've seen the pained expression on your Harvey's face."
Nalasahan ko ang mala-bakal na likido mula sa labi ko. Sa sobrang panggagalaiti ko, nasugatan ko na sarili ko. Gusto ko siyang sampalin o saktan pero ano bang laban ko?
"Oo nga pala, pa'no mo siya makikita kung bulag ka?"
Then she laughed. A devilish kind of laugh.
Magsama kayo ni Carl!
"Walang hiya ka! Na-napakasama m – "
Dumoble ang kaba ko nang maramdaman ko ang papalapit na sasakyan.
"Well, nagustuhan mo ba ang regalo ko sa'yo?" she chuckled.
I can't do anything... I can't... Wala na akong lakas.
"They're late." reklamo niya.
Eksaktong tumigil ang sasakyan sa harapan ko. Base sa galaw ng gulong ay paniguradong nakatagilid ang sasakyan na nasa harap ko ngayon.
Bumukas ang pinto ng kotse. And his scent soared in the air.
"Maaasahan ka talaga, Kristine."
I heard her smirk.
C-Carl.
"We met again, honey." Naramdaman ko ang paghakbang niya palapit sa'kin. Sobrang bagal like he's taking all his time.
I cried. Sobra – sobra na ang takot ko sa loob ko. Pangalan niya lang ang sinisigaw ng puso ko pero...
"Chloe, Chloe, Chloe.. Sisiguraduhin kong magiging laman ng bibig mo ang pangalan na 'yan. Sisiguraduhin kong magiging mahalaga sa'yo ang pangalang nakasulat dyan sa kamay mo. Magiging pag-asa mo ang pangalan ko. At oras na tawagin mo ako, mararamdaman mo na lang ako sa tabi mo. That's my vow to you."
Hindi ko na kayang sambitin man lang ang pangalan niya.
He caressed my cheek. Sa hawak niyang 'yun, tinanggap ko na ang aking kapalaran. "12:01 am. Three days to be exact. Sabi ko naman sa'yo, Chloe. Iba na ako. Tumutupad na ako sa pangako. Hinding - hindi na kita pakakawalan...
Till death do us part."
CHAPTER YEAR-ENDER! HAPPY NEW YEAR SL READERS! THIS IS FOR YOU! 4 CHAPS NA LANG! LOVEYOUALL! <3