"បើបងមិនជឿ ឥលូវបងប្រាប់ខ្ញុំទៅមើល បងគិតបែបណា? បើបងយល់ថាខ្ញុំកុហក ឥលូវបងនិយាយមក ថាខ្ញុំកុហកបងត្រង់ណា? ចំពោះតុងតុង ខ្ញុំប្រាប់ថាគេជាកូនខ្ញុំនឹងប្ដីខ្ញុំបងនៅតែមិនជឿ ឥលូវបងគិតថាគេជាកូនរបស់អ្នកណា?" មើលឃើញថានាយដូចជាខ្វាយខ្វល់ឆ្ងល់នឹងរឿងនេះសំបើមណាស់ សួរមិនចេះនឿយណាយ សំណួរច្រំដែលៗសុទ្ធសឹងតែអាចញ៉ាំងឲ្យអ្នកដែលជំរិតសួរត្រូវគាំងផងដែរ តែពេលនេះរកជ្រកចេញឃើញ គឺការបោះសំណួរយ៉ាងសមគួរឲ្យមកវិញ។
"......" ពេលត្រូវទទួលបានការត្បកមកវិញផ្ទុយពីចម្លើយ ជុងហ្គុកបែជាធ្មឹងមិនដឹងឆ្លើយបែបណា ព្រោះថាពេលនេះ សូម្បីតែខ្លួនឯងផ្ទាល់នឹង ក៏មិនដឹងជាចង់គិតអីឲ្យប្រាកដ ទើបបានជាចេះតែចង់ដឹង ចង់ឮដល់ម្លឹង បើហៅម្យ៉ាងទៀត ជាពាក្យសង្ស័យ នាយសូមបដិសេធមិនចង់ជ្រើសចំណុចនឹងទេ ដោយសារយល់ថាក្មេងតូចម្នាក់នេះមិនត្រូវជាអ្វីនឹងគ្នា។
"ម៉ាម៉ា!" តុងតុងចាប់ជាយអាវថេហ៍តិចៗ ប្រើកែវភ្នែកទន់ភ្លន់យកមកសម្លឹងមុខម៉ាម៉ា ហើយអ្នកដែលទទួលឃើញពីកែវភ្នែកក្មេងដ៏គួរឲ្យស្រលាញ់ក៏មានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅ ក្នុងចិត្តត្រជាក់ស្រេបប្រៀបដូចទៅនឹងយកទឹកកកមកស្អំបេះដូងយ៉ាងចឹង តែចំពោះអារម្មណ៍តែមួយនេះ កំពុងមានមនុស្សពីរនាក់ដែលទទួលបានដូចគ្នា។
"មិនអីទេ ម៉ាម៉ាខ្លាចអ៊ំមិនឮទើបរៀងតម្លើងសម្លេងបន្តិច" រាល់ពេលថេហ្យុងប្រើសម្លេងខ្លាំង អាល្អិតតែងតែធ្វើបែបហ្នឹងដាក់ របៀបចង់លួងឲ្យម៉ាម៉ាចិត្តត្រជាក់។
"បងមិនឆ្លើយ ក៏បានន័យថាបងឆ្ងល់គ្រាន់តែចង់មានរឿងជាមួយខ្ញុំ បងធ្វើជាមិនជឿព្រោះចង់រំខានខ្ញុំធ្វើការ បងហ្គុក! ខ្លាចខ្ញុំមិនហត់មែនទេ?" បន្ទាប់ពីងាកប្រាប់កូនហើយ ថេហ៍បែមកស្ដីថាឲ្យជុងហ្គុកវិញ មុននេះខំតែគិតថា គេអាចនឹងខ្វាយខ្វល់ខ្លះ ទើបបានជាតាមសួរមករហូត តែពេលគិតម្ដងទៀត ទើបដឹងថា វាគ្រាន់តែជាចរិតចង់រករឿងរបស់គេប៉ុណ្ណោះ។
"បើយល់បែបហ្នឹង យើងក៏មិនបកស្រាយព្រោះខ្ជិល" ទោះពាក្យសម្ដីថេហ្យុង ខុសពីការពិតទាំងស្រុង ជុងហ្គុកមិនចង់ពន្យល់ ព្រោះមិនទាំងយល់ខ្លួនឯងផង អញ្ចឹងហើយ នាយមានតែបែក្រោយ ទៅអង្គុយលើសាឡុងធ្វើរឹកហីៗដូចជាមុននេះមិនបានកើតអី។
"បងគិតចង់មកអង្គុយមើលខ្ញុំធ្វើការ" មកសួរនាំ ពេលអស់សំណួរមិនព្រមទៅវិញ បែជាទៅអង្គុយនៅទល់មុខតុធ្វើការ នេះចង់រំខានមែនទែនហើយ។
"ហើយយ៉ាងម៉េច មានបញ្ហា? គ្រាន់តែអង្គុយមើលលេខាធ្វើការមិនបាន?" បន្ទប់នេះជាoffice របស់លេខាផ្ទាល់ខ្លួន គ្មានបំរាមណាមិនឲ្យលោកប្រធានចូលមកអង្គុយទេ ដូច្នេះហើយបើសួរថាមានបញ្ហា នោះគឺគ្រាន់តែចង់ឌឺដង។
"គ្មានទេបាទ" ថេហ្យុងមិនចង់បន្តរឿងព្រោះប្រញាប់ធ្វើការអាលនឹងត្រឡប់ទៅវិញ នេះសុខៗណាស់ ចង់សួរក៏សួរដូចត្រូវគេមកផ្លុំត្រចៀក ចាំមើលអង្គុយបិទមាត់បានប៉ុន្មាននាទី ដឹងតែរកទំនុកមកសួរទៀតហើយ អាតុងទីពីរតើនេះ។
"ចង់ដឹងដល់ហើយ ប៉ាអាតុងមុខមាត់បែបម៉េចទៅបានជាអាចធ្វើឲ្យឯងកាត់ចិត្តពីយើងបានងាយដល់ម្លឹង" បើធ្វើជាគ្រូទាយ ថេហ្យុងអាចនឹងបានចំណូលមកឆឹបៗហើយ មើលតែប្រុសនេះចុះ ទាយមិនឲ្យខុស ថាអង្គុយរកទំនុកសួរ ឥលូវសួរមែន។
"ដឹងត្រឹមថាគេសង្ហាជាងបងទៅបានហើយ" យល់ថាជាសំណួរអត់ប្រយោជន៍ ថេហ៍មិនចង់ខ្វល់ គេធ្វើការបណ្ដើរ ឆ្លើយបណ្ដើរទាំងមិនមើលមុខដៃគូសន្ទនា ចំណែកឯក្មេងតូចវិញកំពុងចាប់អារម្មណ៍នឹងសំណួរជាខ្លាំងអត់មិនបានក៏ឆ្លើយតបតែម្ដង
"អ៊ំឯងមើមុខអូនទៅ តឹងមុខអាប់ប៉ាអូនម៉េចហៃ" ពេលឆ្លើយនឹង ឆ្ងល់ម៉ាម៉ាគេដែរ ហេតុអ្វីមិនព្រមប្រាប់ដូចខ្លួនអញ្ចឹង ព្រោះចម្លើយហ្នឹង តុងតុងធ្លាប់ទទួលបានពីថេហ្យុងដែរតើ។
"តុងតុង" មនុស្សធំដែលនៅក្បែរឯណេះ រហ័សយកដៃមកទប់មាត់កូនតូច តែត្រូវតុងតុងចាប់ដៃចេញពីមាត់ហើយនិយាយឡើងម្ដងទៀតឲ្យឮកាន់តែច្បាស់៖
"ចុះម៉ាម៉ាអ្នកប៉ាប់អូនតើ ម៉ាម៉ាថាអូនមុខតូចអាប់ប៉ាតឹង អូនប៉ាប់អ៊ំនឹងមានអីខុស" ធម្មតាតែប្រាប់ក្មេងថាមុខដូចឪ អញ្ចឹងអាតុងប្រាប់ឲ្យមើលមុខខ្លួនទៅ ច្បាស់ជាមើលធ្លុះដល់មុខប៉ាគេហើយ។
"តែមុខឯងដូចយើងនឹង" សម្ដីរបស់តុងតុងនិងសម្ដីកូនចៅដូចជាប្រទាក់គ្នាល្អពេក ទើបធ្វើឲ្យនាយក្រាស់ជៀសមិនផុតពីពាក្យថាសង្ស័យ ឥលូវនេះនាយងើបចេញពីសាឡុងដើរទៅរកម៉ែកូនទាំងពីរវិញ មកជិតដើម្បីមើលមុខក្មេងឲ្យរិតតែច្បាស់ ហើយរិតតែមើល ក៏ឃើញដូចជាមុខខ្លួនឯងមែន ដូចពុម្ភតែមួយ។
"អ៊ំឯងគិតតូចអូនដែរ ឆង់ឆៃអាប់ប៉ាអូនមុខតឹងហៃ អូនប៉ានឃើញមុខអាប់ប៉ាហៃ" ភ្លាមៗអាល្អិតសើចស្ញេញរួមទាំងទះដៃដូចជាត្រេកអរខ្លាំង ទោះក្នុងចិត្តមិនច្បាស់ថាមនុស្សចាស់ចំពោះមុខជាប៉ាខ្លួនក៏ដោយ ប៉ុន្តែសំខាន់មុខដូចគ្នា ពិននឹងអាចធ្វើឲ្យក្មេងសប្បាយពេកហើយ។
"តុងតុង!" ថេហ្យុងឯណេះគាំងមិនទាន់បាត់ ណានៅភ័យខ្លួនផង ខ្លាចតែពួកគេទាំងពីរដឹងរៀងខ្លួនទេ ដល់ពេលឃើញអាល្អិតស្ទុះទៅឱបរិតជើងជុងហ្គុកទៀត អ្នកជាម៉ាម៉ាឯណេះរិតតែគាំង។
"ឯងគិតថាយើងមុខដូចប៉ាឯង ចុះមិនគិតអីផ្សេងទេ?" ជុងហ្គុកលើកតុងតុងពរឡើងដូចជាលើកមុនដើម្បីស្រួលនិយាយគ្នា ពេលឃើញតុងតុងសើចស្រស់បែបនេះ នាយកាន់តែច្បាស់នឹងភ្នែក ក្មេងនេះមុខមាត់ដូចនាយទាំងអស់គ្មានខុសចន្លោះណាទេ។
"អ៊ំឯងចង់ឲ្យអូនគិតអី?"
"សាកហៅអាប់ប៉ាទៅមើ"
"បានហើយបងឈប់លេងសើចទៅ"
"អាប់ប៉ា!"
TO BE CONTINUED.....