"អាស់!ពិតជាគ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស់មែន"
"ខ្មាស់ដែរតែមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េច?"
"មកនេស៎!"ជុងហ្គុក ហៅឲ្យមកជិត ថេហ៍ឮហើយមិនគិតឡើយ ព្រមដើរទៅរកនាយដោយសង្ឃឹមថាប្រហែលជាអាចបានសម្លៀកបំពាក់ពាក់ហើយ ។
"អួយ៎!បងហ្គុកឈឺ" ពេលមកជិតភ្លាម ជុងហ្គុកក៏ចាប់ទាញដៃថេហ្យុងឲ្យទៅតាមខ្លួនមួយទំហឹង ហួសចូលដល់បន្ទប់មួយទៀតនៅក្នុងនេះ មុននឹងច្រានកាយតូចឲ្យដួលទៅលើសាឡុង ។
"ឯងមានបំណងចង់ទាក់យើងមែនទេ?" ជុងហ្គុកឡើងមកទ្រោបពីលើកាយល្អិត រួចសួរនាំទាំងកែវភ្នែកចេះមមៃសម្លឹងមើលដើមទ្រូងសខ្ចីនេះឥតឈប់ នាយព្យាយាមទប់ណាស់ហើយតែមិនជាប់ទាល់តែសោះ មើលចុះក្មេងនេះប្រហែលជាចង់ឲ្យដៃហើយបានជាប្រឹងបង្ហាញឲ្យឃើញដល់ម្លឹង។
"ទាក់? គ្មានទេ" ថេហ្យុងជ្រួញចិញ្ចឹមគ្រវីក្បាលបដិសេធនឹងសំណួរឲ្យតតាត់ នេះគិតអ្វីបានជាស្ដីមកថាខ្លួនចង់ទាក់អញ្ចឹង បើបែបហ្នឹងមែនគេមិនមែនរៀបនឹងចេញពីបន្ទប់នេះទេ។
"ហ៊ឹះ!សម្ដីឯងយកជាការមិនបានទេ" ខំប្រឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចឲ្យគេទ្រាំពុំបាន ឥលូវមកប្រាប់ថាទេ នាយមិនមែនល្ងង់ជឿងាយៗឯណា។
"ខ្ញុំមិនយល់ពីបងទេ ឥលូវហៅខ្ញុំមកធ្វើអី? ចង់ឲ្យអាវខ្ចីឬក៏អត់? បើថាអត់ខ្ញុំស៊ូដើរចេញ សុខចិត្តខ្មាស់គេមួយថ្ងៃចុះ" បើបានខ្មាស់មួយថ្ងៃសង្ស័យតែអាចល្អជាងគ្រាន់នៅទីនេះបន្ត ព្រោះមានអារម្មណ៍ថាបរិយាកាសប្រែជាមិនស្រួលឡើងមកបណ្ដើរៗ ។
"អត់" មួយម៉ាត់យ៉ាងខ្លី គឺនៅតែអត់ដដែល ធម្មតានាយសង្ហាម្នាក់នេះមិនចេះក្រឡាស់សម្ដីទេ តែស្ដីឡើងបែបណាហើយគឺនៅតែបែបហ្នឹងឯង។
"មិនអីទេ ខ្ញុំចេញទៅទាំងបែបនេះក៏បាន" ឮថាអត់ហើយ ថេហ៍សឹងតែគាំង មុនដំបូងខំតែគិតថានាយនឹងប្រែចិត្ត ឲ្យខ្ចីវិញទើបហៅមក តែឥលូវនៅតែអត់ដដែល អញ្ចឹងហៅមករកស្លាប់ស្អី ។
"ចង់ទៅណា?" ឃើញថេហ្យុងបម្រុងនឹងងើបចេញ ជុងហ្គុកប្រញាប់ចាប់ដៃគេឲ្យដេកវិញ ម្ដងនេះនាយឡើងមកអង្គុយសង្កត់ពីលើចង្កេះអង្រងជាប់តែម្ដង សូម្បីតែចង់រើបម្រះមិនបានផង។
