"បើជ្រុលជាចង់ថោកម្ដងទៀតហើយ អញ្ចឹងនៅពេលនេះយើងគួរតែចូលរួមបន្ថោកខ្លួនរបស់ឯងដែលទៅល្អទេ" ស្របនឹងសម្ដី ជុងហ្គុកបានចាប់កញ្ឆក់ទាញកាយតូចយកផ្អឹមជាប់នឹងរាងកាយជាបុរសហាប់ណែនរបស់ខ្លួន មុននឹងសសៀរដៃគ្រើមលូកចូលទៅក្នុងអាវអ្នកចំពោះមុខយឺតៗ
"ប-បងធ្វើអី?" កំលោះតូចសួរនាំទាំងរដាក់រដុប ខ្លួនក៏ចាប់ផ្ដើមញ័រចំប្រប់ពេលដឹងដល់បាតដៃគ្រើមកំពុងលូកស្ទាបអង្អែលសាច់ខ្នងរបស់ខ្លួន។
"យើងជួយបន្ថោកឲ្យខ្លួនឯងកាន់តែថោកសមនឹងក្មេងពិសពុលដូចជាឯងនោះអី" ចុងប្រយោគនាយក្រាស់សង្កត់សម្លេង ហើយដៃបម្រុងនឹងចាប់ទាញអាវអ្នកចំពោះមុខឲ្យរហែកប៉ុន្តែត្រូវថេហ៍ចាប់ដៃជាប់។
"ឆ្កួត!អ្ហឹក~លែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំមិនមែនជារបស់លេងរបស់បងទេ" ទោះប្រឹងទប់ដៃរបស់ជុងហ្គុកយ៉ាងណា ក៏គេគ្មានសង្ឃឹមថានឹងអាចឈ្នះ ដោយសារតែកម្លាំងនាយប្រៀបបានជាយក្សាដ៏កំណាចម្នាក់មិនខុស។
"យំធ្វើអី ក្រែងនេះជាអ្វីដែលឯងត្រូវការមិនចឹង យើងជួយហើយគួរតែអរគុណទៅ" ម្ដងនេះមិនចាំឲ្យអ្នកដែលខ្លួនបំពានហាស្ដីតបទាន់ នាយរហ័សរុញកាយតូចមួយទំហឹងឲ្យបុកទៅនឹងតុធ្វើការ មុននឹងតាមទៅសង្គ្រប់ពីក្រោយដូចខ្លាហក់ទៅស៊ីចំណី ។
"ប-បងអ្ហឹកកុំ-អត់ទេ!" ទោះប្រឹងស្រែកយ៉ាងណា សម្លេងរបស់គេនៅតែគ្មានន័យ ស្រែកទាល់តែដាច់បំពង់កទៀតក៏គ្មានឃើញបានការអី បើមិនចឹងមិនមែនអ្នកខាងក្រោយចាប់សម្រាតខោចេញដោយគ្មានប្រណីទេ ។
"អាស៎-បងអ្ហឹម!" កំលោះតូចធ្លោយសម្លេងអាម៉ាសបន្តិច បន្ទាប់ពីត្រូវអាវុធរឹងមាំស៊កមកភ្លាមៗ ប៉ុន្តែក៏ខំព្យាយាមខាំបបូរមាត់អត់ទ្រាំ ស៊ូរបៀមទុកភាពឈឺផ្សានៅខាងក្នុងមិនចង់បញ្ចេញព្រោះខ្មាស់។
"អឹស'ទ្រាំទៅ ថោកមួយថ្ងៃឯងក៏អាចសមបំណងមិនចឹង" អ្នកខាងក្រោយឯណេះដោយតឹងណែន រួមរិតកូនប្រុសរបស់ខ្លួនពេក ស្រដីសឹងតែមិនចេញ នាយមិននឹកស្មានថាចំណុចមួយនេះនៅតែចង្អៀតល្អ ហាក់ដូចជាមិនធ្លាប់ទាំងដែលនាយសាកម្ដងហើយ។
"អ្ហឹកបងខ្ញុ-ខ្ញុំឈឺ" មិនត្រឹមតែឈឺមួយមុខទេ វានៅក្រហាយផ្សាស្ទើស្លាប់ ព្រោះគ្មានសំណើមអ្វីជួយទាល់តែសោះ គ្រើមមើលតែរដូវរាំងស្ងួត ។
"ឈឺពិននឹង មនុស្សធូរថ្លៃដូចជាឯងប្រហែលជាមិនស្លាប់ទេ ក្រែងធ្លាប់ដេកជាមួយពួកអាឆ្កែឆ្មាណាអស់ប្រាំក្បាលហី?" នាយរំលឹកដល់សម្ដីរបស់កំលោះតូច នាំឲ្យអ្នកដែលធ្លាប់បាននិយាយ រិតតែចុកទ្រូងឡើងខ្ទោកៗ វាគឺឈឺប្រណាំងនឹងចំណុចផ្សាភ្ជាប់នៅខាងក្រោយមួយនោះ។
"សូមអង្វរបងឈប់ទៅ" វិនាទីនេះ គេពិតជាពិបាកទ្រាំណាស់ វាឈឺលើសពេលមុនជាងមួយរយហើយក៏ខ្មាស់លើសមុនមួយពាន់ មួយម៉ឺនដងទៅទៀត។
"កុំធ្វើឲ្យយើងក្ដៅជាងនេះអីថេហ្យុង" មាត់ហាឡើងគំរាម ចំណែកឯចង្កេះក៏កំពុងតែគំរាមដូចគ្នា រាលពេលឮអ្នកខាងមុខស្រដីថាឈប់ នាយរិតតែបង្កើនល្បឿនឲ្យលឿនខ្លាំង ទោះឈឺដែរតែទ្រាំបាន មិនខ្សោយដូចកាយល្វិតល្វន់ទន់ល្អូកដូចអ្នកខាងមុខ។
"ប-បងៗអឺស' បងសូហេរគាត់ច្បាស់ជា-ជាឈឺចាប់មិនខាន" ពេលលើកឈ្មោះអ្នកជាសង្សាមកសម្អាង នាយក្រាស់ក៏លែងបន្តចលនា ទោះបីជាត្រូវការតណ្ហាសឹងតែដាច់ដង្ហើម ក៏ព្យាយាមឈប់ត្រង់ពាក់កណ្ដាលទីបែបនេះ ។
"នាងឈឺតាំងតែពីអាក្មេងឯងនាំរឿងមកម្លេះ ឯងទើបតែដឹងនៅថ្ងៃនេះហេស៎?" ចប់ប្រសាសន៍នាយក្រាស់ដកកូនប្រុសរបស់ខ្លួនមកមួយទំហឹង ធ្វើឲ្យថេហ៍ទប់លំនឹងមិនជាប់ទើបត្រូវដួលយ៉ាងតំណំសមនឹងគ្រាំក្នុងដែរ ។
"អ្ហឹកឈឺអ្ហឺៗ" ទឹកភ្នែកសស្រាក់ធ្លាក់ចុះទៅលើឥដ្ឋ ម្រាមដៃតូចៗញ័រទទ្រើកខំប្រឹងទាញខោលើកយកមកបាំងបិទត្រឹមចង្កេះវិញទាំងពិបាក ។
"អរគុណណាស់ដែលរំលឹកយើង កុំអីយើងបានដោះលែងក្មេងបិសាចដូចជាឯងឲ្យទៅរស់នៅសុខស្រួលបាត់ទៅហើយ តែពេលនេះជាសំណាងល្អ ឯងមកដាស់ស្មារតីរបស់យើង អារម្មណ៍របស់យើងប្រាប់ថាគួរធ្វើអ្វីទៅលើឯង" ទឹកមុខជុងហ្គុកពោរពេញទៅដោយកំហឹងចងជាគំនុំ កែវភ្នែកពិឃាតដ៏ក្រហមងឹលចាប់ផ្ដើមបញ្ចេញមក ញ៉ាំងឲ្យកំលោះតូចដែលដួលមិនទាន់ងើប ងើយមើលឃើញហើយមានការរអាជាខ្លាំង ។
"អួយអ្ហឹក~" ថេហ្យុងអត់នឹងស្រែកមិនបានពេលត្រូវនាយក្រាស់ឱនមកចាប់សក់ក្បាលរបស់ខ្លួនទាញទៅខាងលើ ធ្វើឲ្យគេមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងភាពឈឺបានទើបប្រឹងក្រោកឡើងតាមកំលាំងដៃប្រុសកំណាច។
"បងចង់ធ្វើអី ខ្ញុំឈឺ" ភាពភ័យខ្លាចរិតតែបុកខ្សួលមកពេញទំហឹង នាំឲ្យដើមទ្រូងអួលសឹងតែថប់ដង្ហើមស្លាប់ម្ដងៗបើអាចស្លាប់ស្រួលនោះ។
"សាកគិតទៅមើល ក្មេងដែលដើរបំផ្លាញអ្នកដទៃ ក្មេងដែលបំបែកបំបាក់គូស្នេហ៍របស់យើងតើនឹងគួរធ្វើស្អីទើបសាកសមចំពោះក្មេងថោកទាបដូចជាឯងនោះ" សំដីធ្ងន់ៗនៅតែបន្ត វាហាក់បីដូចជាដុំថ្មត្រូវធ្លាក់មកសង្កត់សង្កិតទ្រូងផ្នែកខាងឆ្វេងរបស់ថេហ៍យ៉ាងចឹង ជាពិសេសគឺពាក្យថាថោកទាប ឮហើយសឹងតែក្អួតឈាមជាដុំៗ។
"អ្ហឹក~បងហ្គុកតើបងចង់ឲ្យខ្ញុំសុំទោសបងប៉ុន្មានលានដងទៀតទៅ?" ពាក្យថាសុំទោសគេតែងតែពោលឡើងចេញពីចិត្តជានិច្ច ត្បិតអីប្រុសនេះមិនទទួល ប៉ុន្តែក៏ខំគិតថានឹងល្អជាជាងមិនសុំទោសដែរ តែឥលូវដូចជាគ្មានឃើញអ្វីល្អទាល់តែសោះ មុននឹងបើសិនជាដឹងថារំលឹកដល់ឈ្មោះសង្សានាយហើយ នាយខឹងយ៉ាងហ្នឹង ប្រហែលជាមិនហ៊ានបន្លឺឡើងឡើយ។
"សុំទោស? ឯងគិតថាពាក្យសុំទោសដែលចេញពីមាត់របស់ឯងវាអស្ចារ្យណាស់ទៅអ្ហេស? យើងមិនចង់និយាយដដែលៗទេ ព្រោះសាំពេកហើយ ត្រូវដឹងហើយក៏ចាំទុកក្នុងខួរទៅថាពាក្យសុំទោសវាគ្មានបានការ"
"តើធ្វើបែបណាទើបបងអាចក្លាយជាបងហ្គុករបស់ខ្ញុំកាលពីមុន"
"អាហ្គុកពីមុនវាងាប់បាត់ហើយ បើចង់បានទៅងាប់តាមទៅ"
"បងអ្ហឹកអ្ហឺៗ"
TO BE CONTINUED.....
By:Bella Jeon ♡