*ប្រាវ!!ភ្លាមៗនាយក្រាស់ ក៏គ្រវាសចានមីនោះឲ្យធ្លាក់ខ្ចាយ ប្រលាក់ពេញឥដ្ឋ, ថេហ៍ឃើញហើយនឹកសោកស្ដាយមីដែលខ្លួនខំឆុងជាខ្លាំងនេះញ៉ាំមិនបានបីម៉ាត់ផង។
"បងជុង~"ថេហ្យុងបន្លឺឡើងទាំងអួលដើមកដោយសារចង់យំផងអត់ផងស្មានមិនត្រូវនោះទេ
"រើសស៊ីវិញទៅបើឃ្លានខ្លាំង"ជុងហ្គុក បន្លឺប្រាប់ទាំងញាក់ចិញ្ចើមដាក់បែបបញ្ឈឺ ធ្វើឲ្យអ្នកដែលនៅចំពោះមុខឃើញហើយរិតតែចង់យំលើសដើម។
"បើបងមិនចង់ឲ្យខ្ញុំញ៉ាំទេក៏ប្រាប់ត្រង់ៗមក មិនបាច់ធ្វើដល់ថ្នាក់ហ្នឹងទេ" ថេហ្យុងហាស្ដីឡើងទាំងសម្លេងញ័រព្រោះបំពង់កចេះតែអួលណែនមិនឈប់, គិតទៅមើលបើយើងកំពុងតែឃ្លានខ្លាំង ហើយមានអ្នកមកធ្វើបែបហ្នឹងជាមួយនោះ តើនឹងទទួលបានអារម្មណ៍បែបណាវិញ?
"អឺ!!យើងមិនចង់ឲ្យឯងស៊ីទេ តែឥលូវយើងប្ដូរចិត្តហើយ រើសស៊ីទៅបើឃ្លានយើងអោយ"
"បងគិតថាខ្ញុំជាសត្វឆ្កែហ្ហេស៎?បានជា,,,"
"មិនខុសទេ!ឯងបីដូចជាឆ្កែយ៉ាងចឹង ដែលគិតតែពីតាមយើងត្រុកៗឥតឈប់ នេះមិនចេះហត់ទេ? សូម្បីតែយើងដែលគេចពីឯងនេះគឺហត់បំផុតហើយ យើងស្អប់មុខឯងណាស់, នៅមករកយើងធ្វើស្អីទៀត?" ម្ដងនេះនាយក្រាស់ស្រែកគំហ៊កដាក់គេខ្លាំងៗធ្វើឲ្យទឹកភ្នែករបស់ថេហ៍ដែលរៀបនឹងស្រក់នោះឥលូវត្រូវធ្លាក់ចុះមកទាល់តែបាន ។
"បងស្អប់ខ្ញុំដល់ម្លឹង? បងហ្គុក~តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបានទើបបងឈប់ខឹងស្អប់ខ្ញុំ? ខ្ញុំដឹងខុសហើយ ខ្ញុំមកសុំទោសបង នេះបងមិនទុកឱកាសឲ្យខ្ញុំបានកែខៃរាល់កំហុសខុសឆ្គងទេឬ?" ហេតុអ្វីបានជាចិត្តដាច់យ៉ាងនេះ? គេខំមករកក៏ព្រោះតែចង់ប៉ះប៉ូវរាល់កំហុសដែលបានសាង តែមើលប្រុសម្នាក់នេះចុះ មិនទុកឱកាសឲ្យគេសូម្បីតែបន្តិច ។
"ហ៊ឹស!មកទាមទារឱកាសបែបហ្នឹង ឯងមានបើកគ្រាប់ភ្នែកមើលជើងរបស់យើងទេ ឃើញទេ?ថាជើងវាយ៉ាងម៉េច? ពេលនេះវាបានបាក់ហើយដោយសារអ្នកណា? ដោយសារតែអាក្មេងដូចជាឯងហ្នឹង! ហើយចង់ឲ្យយើងលើកលែងយ៉ាងម៉េច ទោះបីជាឯងតាមយើងដល់ថ្នាក់ស្លាប់ខ្លួនទៀត ក៏យើងគ្មានថ្ងៃនឹងអត់ទោសឲ្យឯងដែរ" មកទាមទារឱកាស?នេះនិយាយមកមិនចេះខ្មាស់មាត់ទាល់តែសោះ មុននឹងបង្ហើបមាត់និយាយតើមានក្រឡេកមើលមកជើងរបស់នាយដែលទេ, បើសុំទោសហើយ តើជើងគេអាចនឹងមកដូចដើមទេ? គេអាចដើរបានដូចមុនឬ?
"អ្ហឹក,,,ខ្ញ-ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំខុសខ្លាំង~ ខ្ញុំអាក្រក់នឹងមិនសមឲ្យបងលើកលែងទោសឲ្យឡើយ តែកាលដែលខ្ញុំមកនេះគឺខ្ញុំពិតជាដឹងកំហុសពិតមែនណាបង ពេលនេះបងចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីក៏បានដែរ សុំតែម្យ៉ាងទេ បងកុំដេញខ្ញុំឲ្យទៅវិញអី ខ្ញុំចង់នៅជិតបង ចង់នៅបង្ហាញពីទង្វើរបស់ខ្ញុំដែលបញ្ជាក់ពីការដឹងខុសចំពោះបង" កំលោះតូចព្យាយាមរៀបរាប់ទាំងទឹកភ្នែករហាម, គេធ្វើបែបនេះព្រោះតែខ្លាចជុងហ្គុកដេញឲ្យទៅសេអ៊ូលវិញហ្នឹងឯង, ដោយសារតែនាយនៅស្អប់ខ្ពើម នៅមិនចង់ឃើញមុខគេដដែល ។
"ធ្វើអ្វីក៏បានអញ្ចឹងហ្ហេស៎?"ជុងហ្គុកសួរនាំទាំងញញឹមគែមមាត់លាក់បង្កប់ពីបំណងរបស់ខ្លួន ។
"បា-បាទ ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីក៏បានដែរ ឲ្យតែបងលើកលែងឲ្យខ្ញុំ" ថេហ្យុងឮនាយសួរបែបហ្នឹង រៀងមានសង្ឃឹមបន្តិចព្រោះតែគិតថាគេអាចនឹងយល់ស្របហើយ។
"ដើរទៅយកកាំបិតមក ហើយកាត់ជើងខ្លួនឯងឲ្យដាច់ម្ខាងទៅ"គ្រាន់តែឮពីសម្ដីរបស់នាយក្រាស់ហើយ ក្ដីសង្ឃឹមរបស់ថេហ៍ដែលកំពុងតែមានមុននេះ ឥលូវត្រូវរលាយអស់ នៅសល់តែអារម្មណ៍តក់ស្លុតប៉ុណ្ណោះ,នេះឬ?ជាបងហ្គុករបស់គេ អត់ទេ គាត់ពីមុនមិនមែនបែបហ្នឹងឡើយ។
"បងនិយាយមែន?"ថេហ្យុង
"យើងមិនចេះនិយាយលេងទេ ឆាប់ចូលទៅយកមក បើថាមិនហ៊ានកាត់ទេឲ្យយើងជាអ្នកកាត់ឲ្យក៏បានដែរ"ជុងហ្គុកតបឆ្លើយហីៗដោយគ្មានចិត្តនឹងស្ទាក់ស្ទើសោះ ។
"បងគិតថាគ្រាន់តែនិយាយពិននឹងអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្លាចហើយត្រូវត្រឡប់ទៅសេអ៊ូលវិញមែនទេ?បើអញ្ចឹង បងគិតខុសហើយ,ខ្ញុំនឹងទ្រាំ"ថេហ្យុងបន្លឺឡើងប្រាប់ច្បាស់ៗនិងជាក់លាក់បំផុត,ថាហើយទើបគេដើរចេញទៅវិញ ទោះបីជាឃ្លានខ្លាំងក៏មិនដឹងធ្វើយ៉ាងណាដែរព្រោះតែម្ចាស់ផ្ទះគេមិនពេញចិត្តហើយនោះ។
"អំណួត!ក្អេងក្អាងបំផុត"ជុងហ្គុកតាមសម្លឹងមើលដំណើរគេដោយក្រសែភ្នែកមុតស្រួចមួយគូរដែលពោរពេញទៅដោយកំហឹង បើអាចនាយចង់តែចាប់ក្មេងនោះយកមកប្រដៅដោយដៃនាយផ្ទាល់ទេ ។
ចេញពីផ្ទះគេហើយ ថេហ្យុងមិនហ៊ានទៅផ្ទះតូចនោះវិញឡើយ សុខចិត្តទៅគេងក្នុងឡានរបស់ខ្លួនរហូតទល់ភ្លឺមកដល់ថ្មើនេះ។
_7៖30am_
"ហើយចុះឡានអ្នកណាគេនេះ ដែលមកចតក្នុងចម្ការអញ្ចឹង?" ស្រ្តីជាកម្មករម្នាក់បន្លឺឡើងទើបមានអ្នកបន្ទោរតាមពីក្រោយមិនដាច់សូរ ។
"មែនហើយ,នេះចេះតែចូលក្នុងចម្ការគេឲ្យតែពាស បើអ្នកប្រុសជុងហ្គុកដឹង ច្បាស់ជាបែកក្បាលមិនខាន" អ៊ំស្រីម្នាក់នេះគាត់ស្ដីឡើងមិនខុសឡើយ ព្រោះតែអ្នកនៅទីនេះនរណាក៏ស្គាល់ពីចរឹករបស់ជុងហ្គុកដែរ នាយស្លូតតែពេលណាចង់ស្លូតប៉ុណ្ណោះ បើពេលណាច្បាស់ការវិញប្រៀបបានជាសត្វខ្លាមិនខុសនោះទេ។
"ហៃយ៉ា!!ឡាននេះមើលទៅស្អាតទៀតហ្នឹងណា, អ្ហេស៎ អត់ទេដូចជាមានមនុស្សនៅក្នុងនោះ"អ៊ំប្រុសម្នាក់គាត់ដើរមកអង្អែលឡាន ទើបបានឃើញកាយតូចកំពុងតែគេងលង់លក់នៅក្នុងនោះ ។
"ចេញ!!!"ភ្លាមៗសម្លេងគ្រល័រមាំធ្ងន់ បានបន្លឺឡើង ដោយកម្មករស្គាល់ច្បាស់ពីសម្លេងមួយនេះទើបរហ័សនាំគ្នា រត់ទៅឈរនៅទីម្ខាង ។
*ដឹបៗៗៗ គ្រាន់តែឃើញកម្មករដើរចេញហើយ អ្នកដែលបន្លឺសម្លេងមុននេះមិនចាំយូរឡើយ នាយយកកូនបាល់រឹងពីរបីគ្រាប់ គប់ទៅកញ្ជក់ឡានភ្លេត ធ្វើឲ្យពពួកកម្មករនាំគ្នាបើកភ្នែកឡើងធំៗទាំងភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ។
"ចៅហ្វាយតិចបែកកញ្ជក់ឡានគេទៅ"នាយហ្វាំងដែលឈរពីក្រោយចាំរុញរទេះឲ្យអ្នកជាចៅហ្វាយក៏ឱនមកនិយាយទាំងមានអារម្មណ៍ថាខ្លាចក្រែង ។
*ផូស!!!
"អូយ!!!ចៅហ្វាយឈឺ"ចេះដឹងពេកឥលូវបានត្រូវមួយដៃរបស់អ្នកជាចៅហ្វាយតែម្ដង ។
ងាកមកថេហ្យុងឯណេះវិញ ដោយមានសម្លេងរំខានពីខាងក្រៅទើបគេ ផ្ដើមកម្រើកខ្លួនមុននឹងក្រោកឡើងតិចៗ
"ស្លាប់!! បែកខ្ទិចឥលូវហើយ"គ្រាន់តែដឹងថាសម្លេងនេះបង្កឡើង ដោយសារអ្វីភ្លាម ថេហ្យុងមិនចាំយូរទេ បើកទ្វាឡានចុះទៅភ្លេត គ្រាន់តែចុះមកគេវិះតែបានស៊ីមួយកូនបាល់ទៅហើយ ។
"បងហ្គុក~"ថេហ្យុងចុះចេញពីឡាន ធ្វើមុខម៉ឹងម៉ាំងពេលក្រឡេកមើលជុំវិញឃើញសុទ្ធតែមនុស្សមកចោមរោមឡានរបស់គេ ។
"អ---អ្ន-អ្នកប្រុសតូច" ខណៈនេះដែរ មាននៅសម្លេងមួយបន្លឺឡើងមកកាន់ថេហ្យុង ស្រែកហៅគេថាអ្នកប្រុសតូចព្រោះតែចំណាំមុខគេបាន ។
"ពិតជាអ្នកប្រុសតូចមែន" នារីរូបនេះរត់មករកថេហ៍ទាំងរំភើប មើលទៅហាក់បីដូចជានឹករលឹកដល់កំលោះតូចណាស់ តែថេហ៍គេបែជាស្រពិចស្រពិលមិនសូវជាស្គាល់នាងទៅវិញ។
"អឺ--បងឈ្មោះអ្វីដែរ"ថេហ្យុងងាកមករកនាងមុននឹងសួរនាំទាំងរអៀសចិត្ត
"បងគឺសៃនោះអី ជាបងសៃដែលអ្នកប្រុសធ្លាប់លេងជាមួយកាលពីតូច"
"អូហ៌ខ្ញុំចាំបានហើយបងសៃ"
"អ្នកប្រុសមកលេងចម្ការមែនទេ?" ពេលដែលឮនាងសួរបែបហ្នឹង ថេហ្យុងគេបែជាគាំងធ្មឹងមិនដឹងគួរឆ្លើយបែបណាទេ គេរេភ្នែកមកសម្លឹងមុខជុងហ្គុកទើបនាយប្រញាប់ស្ដីឡើងប្រាប់ពួកគេ៖
"នេះគឺជាកម្មករថ្មី អ្នកទាំងអស់គ្នាចំណាំមុខឲ្យច្បាស់,គេត្រូវធ្វើការងារលើសពី12ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយមិនបាច់អ្នកណាយកចិត្តទុកដាក់រឿងអាហារឲ្យក្មេងម្នាក់នេះទេ"
"ធ្វើការលើសពី12ម៉ោង?ក្នុងមួយថ្ងៃមិនខុសពីជំនាន់ប៉ុលពតទេ ថែមទាំងមិនឲ្យខ្ញុំញ៉ាំអីទៀត"ថេហ្យុង
TO BE CONTINUED.....
By:Bella Jeon ♡