"អូហ៌មែនចាំមួយភ្លេតចៅហ្វាយ"ថាហើយនាយក៏ដកហូតនៅរបស់ម្យ៉ាងចេញពីចង្កេះខោមក ធ្វើឲ្យកំលោះតូចបើកភ្នែកឡើងធំៗទាំងអារម្មណ៍ភិតភ័យមិនស្ទើទេ
"បងហ្គុកគឺខ្ញុំណា,ខ្ញុំគឺថេហ្យុង"
"គេស្គាល់ចៅហ្វាយ"ហ្វាំង
"តែយើងមិនស្គាល់ទេ"ជុងហ្គុក ថាចប់ទើបនាយម៉ាប់ម្នាក់នេះដករបស់នោះមក វាគឺជាចំពាមបាញ់សត្វដែលជាប្រភេទកៅស៊ូចងនឹងឈើមួយ,គ្រាន់តែឃើញបែបហ្នឹង ថេហ្យុងមានអារម្មណ៍ធូរទ្រូងវិញ។
"ហើយមិនបាញ់គេទៅ"ដោយឃើញនាយហ្វាំងនៅរារេមិនហ៊ានយកគ្រោះមកបាញ់ទៅថេហ៍ទើបជុងហ្គុកបន្លឺឡើងប្រាប់សារជាថ្មី។
"ចៅហ្វាយ~នេះគិតឲ្យបាញ់មែន?"ដំបូងគ្រាន់តែគិតថាជុងហ្គុកចង់លោលេងជាមួយនឹងអាល្អិតរូបនេះប៉ុណ្ណោះ តែមិននឹកស្មានថានាយឲ្យបាញ់មែនទែន បើអញ្ចឹងហ្វាំងមិនហ៊ានទេ បើអ្នកផ្សេងអាចហ៊ានខ្លះ។
"យើងដែលចេះនិយាយលេងពីពេលណា?" ឮពីសម្ដីរបស់នាយក្រាស់ហើយ អារម្មណ៍ដែលធូរស្រាលរបស់ថេហ៍មុននេះត្រូវរលាយបាត់អស់ ព្រោះតែចំពាមបាញ់ក៏ឈឺណាស់ដែរ បើត្រូវក្បាលទៀតអាចនឹងហូរឈាមផង ព្រោះគ្រាប់គ្រោះកំពុងនៅក្នុងដៃហ្វាំង។
"បើមិនស្គាល់គេទេ គ្រាន់តែដេញគេឲ្យទៅវិញទៅបានហើយចៅហ្វាយ អាណិតក្មេងនេះណាស់មើលទៅគេមិនដឹងអីទេ"ហ្វាំងព្យាយាមនិយាយពន្យា ទាល់តែធ្វើឲ្យជុងហ្គុកទ្រាំមិនបានចាប់កញ្ឆក់ចំពាមនោះចេញពីដៃគេតែម្ដង ។
"អាយ៎!!បងហ្គុក,ឈប់ៗ និយាយគ្នាសិនបានតើអាយ៎!"យកចំពាមមកហើយ មិនបង្អង់ទេ នាយដាក់គ្រោះទាញបាញ់តម្រង់ទៅរកថេហ៍ភ្លាមៗ រីឯថេហ៍មិនល្ងង់ឈរស្ងៀមឲ្យបាញ់ទេ ទើបប្រញាប់រត់ទៅរកនាយហ្វាំងដោយយកមាឌនាយមកធ្វើជារនាំងបាំង។
"អាហ្វាំងចេញ!"ជុងហ្គុកស្រែកតែមាត់ប៉ុន្តែដៃនៅតម្រង់ចំពាមដដែល
"ឲ្យទៅណារួចចៅហ្វាយបើជាប់ហើយ" នាយស្រដីប្រាប់ទាំងភិតភ័យដោយសារតែ ខ្លាចស៊ីមួយគ្រាប់ចំពាមហ្នឹងឯង មួយណាថេហ្យុងកាន់ដៃនាយជាប់មិនឲ្យរត់ចេញពីកន្លែងដើមទៀត។
"បើមិនចេញ,ស៊ីគ្រោះជំនួសគេទៅ" ជុងហ្គុកស្ដីតែត្រឹមនេះទើបត្រៀមលើកចំពាមតម្រង់បាញ់ទៅលើក្បាលរបស់នាយហ្វាំងតែម្ដង ដោយភាពភ័យខ្លាចទើបនាយស្ទុះគេចចេញយ៉ាងលឿនធ្វើឲ្យកាយតូចភ្លេចខ្លួនទើបអស់ជំហរត្រូវជ្រុលដួលផ្ងាក្រោយមួយទំហឹង។
"អា៎!!!អ្ហឹក" ដោយសារតែដួលខ្លាំង ថែមទាំងប៉ះទង្គិចចំកញ្ចឹងកទៀត ទើបធ្វើឲ្យថេហ្យុងសន្លប់ភ្លាម។
"ចៅហ្វាយ!!!!"ហ្វាំងស្រែកឡើងបន្ទាប់ពីឃើញថេហ៍សន្លប់ មើលទៅនាយភ័យណាស់ខុសអីតែនាយក្រាស់នៅសម្លឹងមើលហាក់បីដូចជាធម្មតាដូចគ្មានអ្វីកើតឡើងសោះ។
"យកក្មេងនេះទៅទុកនៅផ្ទះតូចទៅ"
"យកទៅទុកនៅទីនោះធ្វើអី? ក្រែងផ្ទះនោះចៅហ្វាយចោលហើយទេតើ"
"អាហ្វាំង!ឯងចេះសួរច្រើនតាមអាណា"
"តាមចៅហ្វាយ"
"ឯង!!!!"
"អត់ទេៗ និយាយលេងទៅហើយៗ" ថារួចនាយក៏លើកបីកាយតូចដើរសំដៅទៅផ្ទះតូចតាមសម្ដីរបស់អ្នកជាចៅហ្វាយ។
"ចង់បានបែបហ្នឹង,យើងក៏ព្រម" ជុងហ្គុកបន្លឺឡើងទាំងញញឹមគែមមាត់ រួចទើបរំកិលរទេះរុញរបស់ខ្លួនចេញទៅ ។
ក្រឡេកមកនាយហ្វាំងឯណេះវិញ បន្ទាប់ពីយកថេហ្យុងទៅដាក់ក្នុងផ្ទះនេះហើយ គេទើបតែនឹកឆ្ងល់ថា,,
"ក្រែងចៅហ្វាយមិនស្គាល់ក្មេងនេះហ្ហេស៎? តែម៉េចបានឲ្យយកមកទុកនៅទីនេះទៅវិញ?"សញ្ញាសួរជាច្រើនកំពុងតែហោះហើរពេញប្រសាទរបស់ហ្វាំងតែម្ដង ប្រាប់ថាមិនស្គាល់គេទេតែបែជាយកគេមកទុកក្នុងផ្ទះនេះ,បើថាផ្ទះស្អាតបាតក៏មិនថ្វីដែរតែនេះផ្ទះសុទ្ធតែសំបុកពីងពាងមើលតែផ្ទះធ្មប់។
"ហ្ហើយ~ ប្រហែលជាគាត់មានអីដែលត្រូវនិយាយជាមួយគេបន្តហើយ"ហ្វាំងស្ងាបឡើងទាំងងងុយ ដោយខ្ចិលនៅគិតយូរទើបដើរចេញទៅបាត់ ។
លុះមកដល់ម៉ោង12រលងអាធ្រាត្រ ថ្មើនេះគឺឮតែសម្លេងឆ្កែព្រូសឡើងទ្រហឹង ដោយសារតែអ្នកចម្ការគេឧស្សាហ៍ចិញ្ចឹមសត្វ អញ្ចឹងយប់ស្ងាត់បែបនឹងគឺតែងតែឮគ្មានលួសមួយថ្ងៃនោះទេ ។
"ហឹម~អួ៎យសឺត"កំលោះតូចក្រហឹមដើមកបន្តិច គ្រាន់តែភ្ញាក់ឡើងភ្លាម ធ្វើឲ្យគេដឹងដល់ភាពឈឺផ្សានៅផ្នែកខាងក្រោយកញ្ចឹងកភ្លេត
*តឹកកែៗៗៗ~មិនត្រឹមតែសម្លេងឆ្កែទេ ឥលូវនៅមកឮសម្លេងសត្វតឹកកែយំទៀត ធ្វើឲ្យអ្នកដែលបានដឹងខ្លួនមកនេះរហ័សក្រោកឡើងទាំងស្លន់ស្លោរ។
"នេះខ្ញុំនៅឯណា?"ថេហ្យុងរេភ្នែកសម្លឹងឆ្វេងស្ដាំ តែមិនបានឃើញអ្វីសោះក្រៅពីភាពខ្មៅងងឹត ។
*តឹកកែៗៗ សម្លេងសត្វតឹកកែនៅតែយប់ឥតឈប់ធ្វើឲ្យថេហ្យុងរិតតែភ័យខ្លាចខ្លាំងឡើងៗ
"អ្ហឹកៗ ឯងកុំចេញមកអីណា" ថេហ៍សសៀរខ្លួនតិចៗ ចេះតែលើកជើងស្មានដើរទៅបណ្ដើរៗ ទាំងមើលមិនឃើញអ្វីទាល់តែសោះ ។
"ឃ្លានណាស់"តាំងពីចេញមកពីផ្ទះមក គេនៅមិនទាន់បានអ្វីចូលពោះទេ ព្រោះតែប្រញាប់មកទីនេះពេក ឥលូវត្រូវស្រេកឃ្លានទាំងពាក់កណ្ដាលអាធ្រាតហើយ។
"ហួយ,ផ្លូវណាដើរទៅផ្ទះធំទៅ?"តាមគេចាំបាន នៅចម្ការនេះគឺមានផ្ទះធំមួយទៀតនៅខាងមុខ ដែលជាផ្ទះរបស់លោកតាចន(លោកគីមបានបញ្ជូនជុងហ្គុកឲ្យមកនៅជាមួយនឹងតាបង្កើតវិញ)តែថាឥឡូវថេហ៍រៀងស្រពិចស្រពិលមិនសូវជាចាំអញ្ចឹងមានតែដើរទៅតាមការស្មានប៉ុណ្ណោះ ។
កំលោះតូចចេះតែដើរជារើយៗទាំងមានអារម្មណ៍ស្រៀវខ្លាចដោយសារតែសម្លេងឆ្កែលូនិងសព្វសត្វល្អិតបន្លឺឡើងហ្នឹងឯង ។
@ផ្ទះធំ//
ទីបំផុតថេហ្យុងក៏បានដើរមកដល់ហើយ ផ្ទះនេះទោះបីជាគេចូលសម្រាកអស់ក៏នៅបើកអំពូលភ្លើងចោលដែរ ។
"សុំទោសលោកតា មកពីខ្ញុំឃ្លានពេក" ថេហ្យុងលើកដៃសំពះសុំទោសជាមុនរួចទើបលួចដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះតាមច្រកខាងក្រោយ គេអាចស្គាល់ផ្លូវចេញចូលផ្ទះនេះបានព្រោះតែកាលពីក្មេងគេរស់នៅទីនេះ។
ថេហ្យុងចេះតែចូលមករហូតទាល់តែដើរមកដល់ផ្ទះបាយ គ្រាន់តែបានមកដល់ភ្លាមគេស្ទើតែក្រាបលូនសំពះអរព្រះគុណដល់ទេវតាហើយ ព្រោះថានៅទីនេះសុទ្ធតែជារបស់ញ៉ាំ ។
"តែពិននឹងខ្ញុំរស់ដល់ស្អែកហើយ" ថេហ្យុងបើកទូឃើញថាមានមីកញ្ចប់ ទើបគេប្រញាប់ចាប់យកមក មុននឹងធ្វើការបើកភ្លើងដាំទឹកឆុង ។
ចាំប្រហែលជា15នាទី មីរបស់គេបានរួចរាល់ស្រេច មិនបង្អង់យូរនោះទេ ថេហ្យុងចាប់ផ្ដើមចាត់ការញ៉ាំមីតែម្ដង ប៉ុន្តែថាដាក់ចូលមាត់មិនបានបីម៉ាត់ផងឥលូវត្រូវមកឮសម្លេងមួយបន្លឺឡើង៖
"បាទ លោកប៉ូលិសមកឥលូវមក ពេលនេះមានចោរលួចចូលផ្ទះខ្ញុំ" ឮហើយថេហ្យុងមិនចាំយូរឡើយរហ័សងាកមកប្រភពសម្លេងភ្លាម ទើបបានដឹងថាអ្នកណាជាអ្នកនិយាយមុននេះ ។
"បងជុង!!!"ថេហ្យុងទម្លាក់មីចេញពីមាត់មុននឹងស្រដីឡើងដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង មិននឹកស្មានថាស្មើនឹងហើយនាយមិនទាន់ចូលគេងទៀត។
"យ៉ាងម៉េច? ភ្ញាក់ផ្អើលមែនទេ ពេលដែលម្ចាស់ផ្ទះគេតាមទាន់បែបហ្នឹង? មិនបាច់ភ័យទេ តិចទៀតប៉ូលិសនឹងមកដល់ហើយ"ជុងហ្គុកប្រាប់ហើយ នាយធ្វើជាស៊កទូរសព្ទចូលក្នុងហោប៉ៅវិញ រីឯថេហ៍គ្រាន់តែឮបែបហ្នឹង ប្រញាប់ត្រៀមជើងរត់ចេញទៅតែមិនទាន់
"អាយ៎!!!បងជុង"ថេហ្យុងស្រែកឡើងបន្ទាប់ពីត្រូវដៃមាំក្រាស់រហ័សមកចាប់ទាញគេជាខ្លាំង ធ្វើឲ្យគេអស់ជំហរទើបដួលទៅអង្គុយពីលើភ្លៅរបស់ជុងហ្គុកភ្លេត។
"ខ្លាចជាប់គុកហ្ហេស៎?" មាត់បន្លឺសួរនាំ តែភ្នែកវិញចេះតែសម្លឹងមើលកញ្ចឹងកថេហ៍ ឃើញថាមានស្នាមជាំឡើងស្វាយ ។
"បងលែងខ្ញុំទៅ សុំកុំប្ដឹងប៉ូលិសអី, មកពីខ្ញុំឃ្លានខ្លាំងទើប,,,"ថេហ្យុង
"ទើបធ្វើខ្លួនជាចោរ លួចចូលផ្ទះរបស់អ្នកដទៃអញ្ចឹងមែនទេ?"ជុងហ្គុក
"មិនមែនជាផ្ទះអ្នកដទៃឯណា ជាផ្ទះរបស់លោកតាទេតើ*ក្រូកៗ"ស្រដីជាមួយនឹងគេមិនទាន់ចប់សម្ដីផង ឥឡូវពោះកូឡើងក្រូកៗទៀតហើយ។
"ឃ្លានខ្លាំង?"ជុងហ្គុក
"បាទ"ឮបែបហ្នឹងហើយ ទើបនាយរំកិលកង់រទេះខ្លួនទៅជិតតុអាហារដែលមានចានមីនៅលើនោះ
*ប្រាវ!!ភ្លាមៗនាយក្រាស់ ក៏គ្រវាសចានមីនោះឲ្យធ្លាក់ខ្ចាយ ប្រលាក់ពេញឥដ្ឋ, ថេហ៍ឃើញហើយនឹកសោកស្ដាយមីដែលខ្លួនខំឆុងជាខ្លាំងនេះញ៉ាំមិនបានបីម៉ាត់ផង។
"បងជុង~"ថេហ្យុងបន្លឺឡើងទាំងអួលដើមកដោយសារចង់យំផងអត់ផងស្មានមិនត្រូវនោះទេ
"រើសស៊ីវិញទៅបើឃ្លានខ្លាំង"ជុងហ្គុក
TO BE CONTINUED.....
By :Bella Jeon ♡