ក្រោយពីចេញពីផ្ទះនោះហើយ ជុងហ្គុកបានធ្វើដំណើរមកកាន់អូតែលរបស់អ្នកជាសង្សាទាំងយប់ ស្របនឹងពេលនេះមេឃកំពុងតែមានផ្គរលាន់កុលរកភ្លៀងម្ដងៗផង តែនាយក្រាស់មិនបានទៅខ្វាយខ្វល់ឡើយ អ្វីដែលខ្វល់ពេលនេះគឺធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបានទៅរកអ្នកជាសង្សាហើយនិងលួងនាងនៅអ្វីដែលបានឮនៅមុននេះ ។
ធ្វើដំណើរមិនជាយូរប៉ុន្មានទេ នាយក៏បានមកដល់ព្រោះតែ ជុងហ្គុកបើកឡានសំដៅមកលឿនមើលតែព្យុះទៅទៀត។
"សុងហេបើកទ្វាឲ្យបងបន្តិចបានទេ?" មកដល់ភ្លាម នាយគោះទ្វាស្រែកហៅអ្នកជាសង្សាទាមទារឲ្យនាងបើកទ្វា ទាំងមិនដឹងថាក្នុងនោះមាននាងឬក៏អត់?
"កាងសុងហេឮបងនិយាយទេ?"ជុងហ្គុក នៅតែបន្លឺសម្លែងស្រែកប្រាប់ដដែលៗ ព្រោះចង់ឲ្យអ្នកខាងក្នុងបើកទ្វាឲ្យខ្លួនជាប្រញាប់ ។
"នៅមុននេះអូនស្ដាប់ច្រឡំហើយ បងអាចបកស្រាយបានឆាប់បើកទ្វាឲ្យបងមក" ម្ដងជាពីរដង អ្នកខាងក្នុងនៅតែស្ងាត់ស្ងៀមដដែល ទោះបីជាជុងហ្គុកប្រឹងគោះទ្វាស្រែកប្រាប់យ៉ាងណាក៏នៅតែមានភាពស្ងប់ស្ងាត់មិនប្ដូរ។
"លោកមករកអ្នកណានឹង?" ខណៈនេះដែរ ក៏មានស្ត្រីម្នាក់ដែលគាត់ស្នាក់នៅបន្ទប់ក្បែរនេះ ដោយឮសម្លេងមានមនុស្សស្រែក ទើបគាត់ចេញមកមើល ។
"ខ្ញុំមករកម្ចាស់បន្ទប់នេះ" ជុងហ្គុកតបឆ្លើយនឹងគាត់វិញដោយមិនបានងាកមកមើលគាត់ឡើយ ។
"អរគឺថាម្ចាស់បន្ទប់នេះគេបានចេញទៅបាត់ហើយ" គាត់ប្រាប់តាមអ្វីដែលមើលឃើញ មិនខុសនោះទេ សង្សារបស់នាយបានចេញពីទីនេះតាំងពីបិទទូរសព្ទមកម្លេះ ។
"ទៅបាត់ហើយ?នាងទៅយូរឬនៅ?ហើយដឹងថានាងទៅណាទេ" នាយក្រាស់រហ័សបែមករកគាត់ថែមទាំងស្លន់ស្លោរចោទសួរនាំ រកតែស្រ្តីម្នាក់នេះប្រាប់ពុំទាន់ ។
"នាងចេញទៅមួយសន្ទុះធំហើយ, ខ្ញុំមិនដឹងទេថានាងទៅណានោះ"
"អរគុណណាស់បងស្រី" ជុងហ្គុក លើកដៃសំពះគាត់រួចទើបរត់ចេញសំដៅទៅឡានយ៉ាងលឿន ដើម្បីបើកចេញទៅរកអ្នកជាសង្សា ។
កាងសុងហេ នាងគឺជាមិត្តស្រីរបស់ជុងហ្គុក នាងទើបតែមកពីបរទេស បំណងចង់មកលេងជុងហ្គុកហើយនិងបានឲ្យនាយណែនាំទៅកាន់គ្រួសារផង ។តែបែមើលឥឡូវចុះ គម្រោងរវាងនាងនិងជុងហ្គុកត្រូវរលាយទាំងស្រុងដោយសារតែថេហ្យុងហ្នឹងឯង ពេលនេះនាងកំពុងតែធ្វើដំណើរចេញពីប្រទេសកូរ៉េទៅកាន់ Italy វិញហើយ ។
"នេះខ្ញុំយកប្ដីរបស់គេធ្វើជាសង្សាមែនទេ?" នឹកដល់រឿងនេះ នាងសែនឆ្អែតយកតែមែនទែនតែម្ដង លោកអ្ហើយ ទូរសព្ទទៅនិយាយលេងជាមួយអ្នកជាសង្សា តែក៏ត្រូវប្រពន្ធគេចាប់ទូរសព្ទយកមកនិយាយជំនួសវិញ នៅស្ដីថាឲ្យនាងទៀត ។
"ពួកយើងបែកគ្នាចុះហ្គុក, អូនមិនចង់បន្តធ្វើជាមនុស្សល្ងង់ពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងប្ដីរបស់អ្នកដទៃនោះទេ" ជាសារចុងក្រោយដែលនាងបានផ្ញើឲ្យជុងហ្គុក បន្ទាប់មកទើបបិទសេវាទូរសព្ទដើរចេញទៅ ទីនេះគឺជាព្រលានយន្តហោះ។
គ្រាន់តែទទួលបានសារពីសង្សាហើយ ជុងហ្គុកប្រញាប់យកទូរសព្ទមកមើលយ៉ាងលឿនទាំងដៃនៅបន្តបើកឡានដដែល ។
"កាងសុងហេស្ដាប់បងសិន" ឃើញអត្ថន័យនៅក្នុងសារហើយ នាយរិតតែនៅមិនសុខ ព្យាយាមផ្ញើសារទៅនាងវិញតែគ្មានអ្នកទទួលនោះទេ ។
"អ្ហើយ!!!" ជុងហ្គុកគ្រវែងទូរសព្ទទៅម្ខាងទាំងម៉ួម៉ៅ មិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងផ្លូវថ្នល់ដែលពេលនេះខ្លួនកំពុងតែបើកបរឡើយ ។
*ទីតៗៗៗៗ*ផាំង ស្នូរស៊ីភ្លេឮឡើងកងរំប៉ង ជាច្រើនសូរ ដល់សូរចុងក្រោយទើបជុងហ្គុកងាកទៅមើល ប៉ុន្តែមិនទាន់នឹងបានឃើញច្បាស់ផង ឡានដែលស៊ីភ្លេមុននេះក៏ជិះមកប៉ះឡានគេបាត់ទៅហើយ មួយណាភ្លៀងបានស្រក់ចុះមកដូចជាខឹងនឹងអ្នកណាទៀត ទើបធ្វើឲ្យមានភាពស្រវាំងមើលផ្លូវមិនបានច្បាស់។
*កាត់//
__មន្ទីពេទ្យ__
កន្លងទៅអស់រយៈពេលជាយូរគួរសមដែរ ទើបតែពេលនេះទេដែលអ្នកផ្ទះបានដឹងថា ជុងហ្គុកជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ។
"កូនហ្គុកអ្ហឹក~"លោកស្រីគីមគាត់ស្លុតចិត្តពេលដែលបានដឹងរឿងហេតុហើយ ឥលូវត្រូវមកឈរមើលកូនប្រុសកំពុងតែសន្លប់បាត់បង់ស្មារតី។
"អូនសុំទោស"ថេហ្យុង ឃើញស្ថានភាពរបស់ជុងហ្គុកពេលនេះ ទើបគេមានអារម្មណ៍ដូចជាដឹងខ្លួនខុសហើយ មិនគួរណាទៅធ្វើអាក្រក់ដាក់ជុងហ្គុកអញ្ចឹងសោះ នេះបើសិនជាជុងហ្គុកកើតរឿងអីទៅ គេច្បាស់ជាមានវិប្បដិសារីជាពុំខាន ។
"មកពីឯងនឹងថេហ្យុង បើសិនជាឯងមិនបង្កើតរឿងឆ្កួតៗនោះឡើងក៏ជុងហ្គុកមិនក្លាយជាបែបហ្នឹងដែរ" លោកស្រីស្ដីថាឲ្យកូនបង្កើតទាំងទឹកភ្នែក ទោះបីជាគាត់ស្រលាញ់កូនពិតមែន តែក៏មិនកាន់ជើងដែរ បើខុសគឺស្ដីបន្ទោសភ្លាមមិនចាំថ្ងៃក្រោយទេ។
"ម៉ាក់~~"ថេហ្យុង ដឹងទោសកំហុសរបស់ខ្លួនទាំងអស់ទើបគ្មានពាក្យអ្វីដែលលើកយកមកប្រកែក បានត្រឹមតែខាំបបូរមាត់ជាប់គ្មានហ៊ានស្រដីអ្វីឡើយ។
"យើងមិនដឹងប្រដៅឯងយ៉ាងម៉េចទេ ថេហ្យុង" លោកគីមស្ដីថាតែត្រឹមនេះរួចគាត់ក៏ដើរចេញទៅ គាត់មិនចង់នៅឃើញពីទឹកមុខរបស់ថេហ៍ទេ បែបហ្នឹងទើបមិនចម្លែកនោះដែលគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែស្អប់ថេហ្យុង ជាពិសេសគឺពួកអ្នកបម្រើ ។
,,,,,
ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់បានឈានចូលមកដល់ ដោយសារតែលោកស្រីគីមគាត់បានគេងកំដរជុងហ្គុកតាំងពីយប់មកម្លេះ នៅមិនទាន់បានសម្អាតខ្លួននោះទេ ។
"ថេហ៍"
"បាទ" ថេហ្យុងពេលនេះកំពុងតែរៀបចំអាហារសម្រាប់ជុងហ្គុក គេបានឲ្យអ្នកបម្រើយកមកនៅមុននេះបន្តិចហ្នឹងឯង ។
"នៅមើលបងចុះណាម៉ាក់សុំទៅផ្ទះបន្តិច" ដោយសារតែគាត់ស្អុះស្អាប់ពេញមួយយប់មកហើយ ទើបចង់ទៅផ្ទះសម្អាតខ្លួនបន្តិចសិនសឹមមកមន្ទីពេទ្យវិញ ។
"បាទម៉ាក់" ឮបែបហ្នឹងកំលោះតូចក៏មិនថាអី មួយណាចង់ឲ្យអ្នកម៉ាក់សម្រាកផង ព្រោះគាត់កំដរជុងហ្គុកតាំងពីយប់មិនទាន់បានសម្រាកឡើយ។
"ហាមធ្វើស្អីផ្ដេសផ្ដាស់ទៀតឮទេ?"
"កូនលែងហ៊ានហើយ" ឲ្យគេទៅធ្វើអីទៀតទៅ បើគ្រាន់តែយប់មិញ គេបន្ទោសខ្លួនឯងគ្មានបានគេងពួនទេ នៅអង្គុយជេរខ្លួនឯងទល់ភ្លឺតែម្ដង ។
បន្ទាប់ពីលោកស្រីចេញទៅផុត បានមួយសន្ទុះ ថេហ្យុងគេបានមកអង្គុយសម្លឹងមើលជុងហ្គុករហូត គេមើលដោយក្រសែភ្នែកបែបអាណិតអាសូរហើយក៏ដឹងកំហុសផង។
"បងហ្គុក?"ភ្លាមៗម្រាមដៃរបស់នាយក្រាស់ក៏ផ្ដើមកម្រើកបន្តិច ធ្វើឲ្យថេហ៍រហ័សក្រោកមកជិតទាំងក្ដីរំភើប។
"បងពិតជាដឹងខ្លួនមែន" មិនត្រឹមតែកម្រើកម្រាមដៃនោះទេ ពេលនេះម្ចាស់សាមីខ្លួនគេក៏បានបើកភ្នែកឡើងដែរ ធ្វើឲ្យថេហ្យុងរិតតែសប្បាយចិត្តព្រោះថាជុងហ្គុកបានភ្ញាក់ពីសន្លប់ហើយ ។
"បងចង់ផឹកទឹកដែរទេ?"ឃើញថាបបូរមាត់របស់គេហាក់បីដូចជាស្លេកស្លាំង ទើបកំលោះតូចប្រញាប់រត់ទៅចាក់ទឹកមួយកែវ រួចមកវិញរៀបនឹងហុចឲ្យគេតែត្រូវបានជុងហ្គុកបដិសេធ ។
"ចេញពីមុខយើងទៅ" ជុងហ្គុកស្រដីឡើងទាំងមិនមើលមុខរបស់ថេហ្យុងនោះទេ នាយបម្រុងនឹងក្រោកឡើងតែបែជាមានអារម្មណ៍ថាកម្រើកជើងមិនបាន ។
"បងខឹងខ្ញុំមែនទេ? ខ្ញុំសុំទោស,ខ្ញុំដឹងខុសហើយបង" ថេហ្យុងរៀងគាំងនឹងសម្ដីរបស់ជុងហ្គុកដែរ នេះជាលើកទីមួយហើយដែលនាយក្រាស់ប្រើភាសាបែបហ្នឹងជាមួយគេ ។
"សឺត" នាយប្រឹងងើបតែនៅមិនបាន ថេហ៍ឃើញអញ្ចឹងទើបមានបំណងចង់ជួយលើកកាយនាយឡើង
"ខ្ញុំជួយបង"
"កុំប៉ះយើង!!!!"ជុងហ្គុកគំហ៊កយ៉ាងខ្លាំង ធ្វើឲ្យថេហ៍ភ្ញាក់ឡើងកន្រ្តាក់ខ្លួនដូចឆក់ខ្សែភ្លើងមិនខុស។
"ខ្ញុំចង់ជួយបង" ទោះបីជាក្នុងចិត្តកំពុងតែភ័យខ្លាំង តែថេហ៍ក៏នៅតែមានះចង់ជួយជុងហ្គុកដដែលទើបនៅតែមកក្បែរគេ ។
"ហ្ហើយសាំម្លេះវើយ*ប្រាវ!!"
"អាយ៎!!!" កែវទឹកដែលថេហ្យុងកាន់មុននឹង ឥឡូវត្រូវធ្លាក់បែកខ្ចាយដោយសារតែជុងហ្គុកបានគ្រវាសដៃរបស់គេចេញហ្នឹងឯង ។
"នេះបងខឹងខ្ញុំដល់ម្លឹងហ្ហេស៎? ខ្ញុំសុំទោសបងហើយទេតើ"ថេហ្យុង
"ចេញពីមុខយើងទៅ យើងស្អប់ឯងណាស់, ស្អប់ក្មេងធន់ថោកដូចជាឯងណាស់ថេហ្យុង!!!" នាយក្រាស់មិនត្រឹមតែស្រែកដេញទេថែមទាំងយកខ្នើយទៅគប់គេទៀត, ដោយសារតែឮសម្លេងសម្រែករបស់ជុងហ្គុក ទើបគ្រូពេទ្យដែលបានឮប្រញាប់ចូលមកមើល ។
"បងហ្គុកអ្ហឹក~"ថេហ្យុង
"សុំលោកចេញសិនទៅណា"គ្រូពេទ្យ
TO BE CONTINUED.....
By:Bella Jeon ♡