DEAN'S FIRST LOVE (COMPLETED)

:FIRST LOVE 43

BABY D'S FIRST LOVE | by Robin @Robin_Blue22

43

"BUMALIK ka na."

"Later. I'll stay a bit more." Matigas ang ulong kagyat na sagot sa kanya ni Dean.

Nasa loob pa rin sila ng sasakyan,sa pay parking ng mall. Binalak niyang umalis kanina agad pero naabutan siya ni Dean.

"Okay lang ako." Pangungumbinsi niya rito,ayaw na niyang makita muli nito na umiiyak siya.

Umiling si Dean. He needs him.

"Baka hanapin ka na'ng Mommy mo,sabihin kinakampihan mo 'ko. Uuwi na rin naman ako."

"I'll go with y-"

Mabilis na iling ang pumutol sa sasabihin niya. "Ito,ibigay mo na lang to sa kapatid mo." Abot ni ni Theo sa malaking paper bag.

Kinuha iyon ni Dean habang nakatingin pa rin dito.

Theo drew a tiring sigh. Saka tumingin pabalik kay Dean at determinadong tumango. "Ayos lang ako,this won't be the last. Magkikita pa tayo,pangako." He reached for him to ruffle his hair.

---

BUMUKAS ang pinto at tahimik na pumasok si Dean.

Napapikit si Nicky at napahawak sa kanyang nananakit na dibdib. Her Papa talked to her already and she dreaded everything he told her. Natatakot siya at wala siyang sinabi para kumontra. Kahit ayaw niya. But she respects him now. His authority,his opinion,ito na ang tama,hindi dahil mahina siya kundi dahil nirerespeto niya ang mga salita nito ngayon.

Pero habang nakikita niya ang galit at pagkalito sa mukha ni Dean,her conscience fights to doubt. Nakakaramdam siya ng mali.

Her father gestured her son to sit beside her fronting him on the opposite single couch.

Katatapos lang ng birthday party ni Ellie ilang oras na at dito sila dumeretso ng Papa niya. He demanded that they will talk. An hour after,si Dean naman ang ipinatawag nito.

Lumabas sila wala pang isang oras at magkasunod. Hinabol niya si Dean. Her son still mad at her.

Tinawag niya ito.

Nicky took the distance carefully.

Habang lumalapit ay nakatingin ito sa kanya,sinasalubong ang kanyang tingin,nagtatanong at nagagalit.

Nagsimulang magluha ang kanyang mga mata. "Dean,I'm sorry." Malumanay niyang sabi. Nasa tamang edad na ang anak niya kaya may karapatan na itong magdesisyon sa sarili nito. Mag-express ng sariling opinyon at gumawi sa sariling desisyon.

"Dean...." Pukaw niya. Kailangan itong may sabihin para gumaan ang pakiramdam niya,malaman ang susunod niyang gagawin.

"Which one." Anito na bahagyang nabawasan ang pagkakakunot ng noo.

Nicky bit her lip. Alin nga ba? Madami kasi ngayong araw pa lang.

Huminga siya ng malalim bago sumagot. "Kanina. Sa...Daddy mo." Nahiyang sagot niya.

"Sabihin mo sa kanya yan,Mom,hindi po sa 'kin." Anito na lalong nagpahiya sa kanya.

"Okay." Ngiwing tanggap niya. "About sa desisyon ng Lolo mo naman," she paused,paano ba niya sasabihin? "Dean," bumikig ang kanyang lalamunan at mabilis na umipon ang mga luha sa kanyang mga mata. Ayaw naman niya yon pero kasi.

"Sinabi po niya sa akin bakit,Mom. And I understood." Kuwa'y sabi nito na ikinagulat niya. Nang tignan niya ay wala siyang makitang pag-aalinlangan sa mga mata nito. Like he said,he truly understood. And she's not. Hindi nga niya matanggap.

"Dean," paano ba niya sasabihin? Litung-lito siya.

"Okay lang po,Mom." Anito ilang sandali ng kanyang pagkapipi. "Susundin ko po si Lolo. I'm at your side,Mom. Whatever happens. Pero huwag lang po yon,daddy ko yon." Tinutukoy nito ang pamamahiya niya sa daddy nito.

Kumirot ang puso niya. "Yes,I'm sorry." I know,she thought. Hindi dapat ganon ang ginawa niya. "But I don't want you to leave."

Tuluyang humarap si Dean sa Mommy niya. Seeing her cry saddens him. Next school year his Lolo planned to transfer him and Wil abroad. May dumarating daw na death threat sa kanila ilang araw na. Though he has doubt that it has nothing much about it but his Dad's arrival. Dahil kung security lang ay kayang-kayang agwan iyon ng oaraan ng Papa-Lolo niya. But he loves his Lolo and he'll do whatever he wants him to do. Afterall,he took care of him,of his Mom and Eli.

"I'll be safe there." He assured her. Hinawakan niya ito sa balikat.

Marami pang sinabi ang Mommy niya para baguhin ang isip niya; to cope up with her own dilemma. But he already made his answer.

---

ANG pagbaba ng tension sa pagitan nila ng Mommy niya ang dahilan kung bakit nawala ang takot ni Dean na makipaglapit sa Daddy niya.

He answer his messages and calls. Napupuntahan na rin niya ito sa bagong gawang bahay nila at nakakasama ng matagal. Dahil kumpyansa sila na aalis na rin naman siya ng bansa. Bagay na hindi pa niya nasasabi kay Theo. Hindi pa dahil wala pa siyang naiisip na paraan kung paano nang hindi nito iisipin na inilalayo siya mula rito. Ayaw niyang magkaroon ng agam-agam o insecurity ang Dad niya. It will only cause another trouble.

"And here...is your room." Theo showed a fully-furnished room with white painted walls which show obvious indifference.

Dean's chest constricted. Ngumiti siya para ikubli yon. "But it looks empty with the white walls." Reklamo niya.

Umakbay ito sa kanya. "So you can paint whatever color you want. Di'ba? Isn't that cool?"

"Right." Nasabi na lamang niya.

Nagkangitian sila.

"I'm thinking of to have the house blessed." Anito habang pumapanaog sila sa hagdanan. Pero iyon lang at nasa sa kanya na para punan ang ibig nitong sabihin. And it breaks his heart again.

Tumigil sila sa punong-hagdanan,inaasahan niyang magkakaharap sila at makikita niya muli rito ang kalungkutan at pag-aasam pero tumalikod ito,patungo sa kusina.

Theo doesn't want to show his vulnerability. Nakakahiya sa anak niya. Babang-baba na siya para mangyari pa yon.

Tapos na ang bahay,malaki,maganda,it was all built as planned and yet his alone. It's rather empty. Nandon siya pero parang wala din dahil hindi niya maramdaman ang sariling umookupa doon.

Where are the people?

Nagluto siya kanina ng marami dahil napapayag niya si Dean na doon kumain. Sa unang pagkakataon, kakain siyang may kasalo.

"Okay lang naman kung hindi pwede ngayon o next week...o kahit wag na lang pala. Bahay pa rin naman to kahit wala yon. Or, I can have it blessed alone." Pekeng ngiti niya kay Dean habang magkaharap sa eight seater na dining table. They would have to accommodate visitors soon,aside from that may isang spare room din,malaki yon, at palalagyan niya ng twin bed.

Hindi naman siya nagpapakaawa,baka sakali lang naman.

Dean didn't say anything to that. He left smiling, not even a promising one. His son do not want to commit. Ayaw siya nitong paasahin.

Sa huli,hindi na nga lamang siguro niya ipapa-bless ang bahay.

.....