| ဦး | Zawgyi + Unicode [ Completed ]

အပိုင္း - ၁၆

အေရးေပၚခန္းရဲ႕ မွန္တစ္ခ်ပ္ျခားတဲ့ အေနအထားက ဒီေလာက္ထိတ္လန္႔ရမယ္လို႔ sehun မေတြးမိဖူးပါ...

ေသြးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ လက္ ၂ဖက္နဲ႔ဘဲ မွန္ကို ဖိမွီထားရင္း အထဲက ဆရာဝန္ေတြလက္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈမရွိတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေငးေနမိတယ္....

႐ုတ္တရက္ႀကီး jongin ကေသြးေပါင္ေတြက်သြားၿပီး ႏွလံုးခုန္ေႏွးက်သြားကာ ရပ္တန္႔သြားတာမို႔ ဆရာဝန္ေတြ ပ်ာယာခတ္သြားသလို sehun မွာ အ႐ူးမီးဝိုင္း...

" မလုပ္ပါနဲ႔... Jongin... အဲ့လို မလုပ္ပါနဲ႔...
ေက်းဇူးျပဳၿပီး... ထြက္မသြားပါနဲ႔... Jongin..!!!!!"

Oh Sehun ရဲ႕ ေသြး႐ူးတန္း႐ူးအေျခေနကို သားမျမင္ေစခ်င္ေပမယ့္ Emma ဖံူးကြယ္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါ..

အေဖျဖစ္သူကို အံ့အားသင့္စြာ ေငးေနတဲ့ သားကိုၾကည့္ရင္း..

" သား ၾကည့္ထားေနာ္...
ေယာက်ာ္း ၂ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္က ေကာင္းတာျဖစ္လာဖို႔ မရွိဘူး..."

သားက နားမလည္ေပမယ့္ Emma မဲ့ျပံဳးျပံဳးမိလားေတာ့မသိပါ..

Sehun ကို ခ်စ္ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့တစ္ျခားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ေသမတတ္နာက်င္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ေမတၱာပင္မရွိေတာ့သလို....

" ျပန္ရေအာင္ သား.."

Sehun ကိုေငးေနတဲ့ သားလက္ကိုဆြဲကာ Emma ေဆးရံုအျပင္ဘက္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္...

ထြက္သြား Kim Jongin...
ႏွစ္ 20 ေက်ာ္ေနထိုင္လာခဲ့ၿပီးၿပီဘဲ..
မရွိလည္း ျဖစ္တာမို႔ ျပန္မလာပါနဲ႔ေတာ့....

" အသက္ကယ္ေဆးထိုးေပးပါ... အျမန္..!!
ႏွလံုးနိႈးစက္အသင့္လုပ္ထားပါ..."

Sehun မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ရဲဘဲ အေရးေပၚ ခန္းရဲ႕ေရွ႕မွာ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြနဲ႔ရပ္ေနခဲ့တယ္...

တစ္ခ်က္...! ႏွစ္ခ်က္...!
သံုူးခ်က္..!!

မ်ဥ္းေလးျပန္မေကြးလာဘူး...

ဟင့္အင္း... မလုပ္ပါနဲ႔.. Jongin ...
ကိုယ္႐ုူးသြားလိမ့္မယ္... ေက်းဇူးျပဳၿပီး..
ထြက္မသြားလိုက္ပါနဲ႔...

ေနာက္တစ္ခ်က္.!!!

Jonginဆီက တုန္႔ျပန္မႈမရွိဘူး...