Zawgyi
"အေထြးေရ.. ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းေတြလာတယ္...ခဏထြက္လာဦး"
ပုသိမ္မွာ ေက်ာင္းသြားအပ္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္ေနတုန္း ေအာက္ထပ္က မမစန္းရီအသံေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔ နေဝတိမ္ေတာင္ပင္ျဖစ္သြားရသည္။
မူလရွင္းသန္႔ရဲ႕ အသိဉာဏ္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရသူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ ယုေမနဲ႔ ေကသြယ္ တို႔၂ေယာက္အျပင္ ပိုမွ မရွိဘဲ။
ၿပီးေတာ့ ဒီလို ညဘက္ႀကီးလဲ ဘယ္မိန္းကေလးေတြက ေယာက်ာ္းေလးကိုလာေခၚမွာတဲ့တုန္း!
"လာၿပီ..."
ခရီးေဆာင္လယ္သာအိတ္ေလးကို ေဘးခုတင္ေခါင္းရင္းမွာကပ္လိုက္ၿပီး ရွင္းသန္႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္ သံပန္းတံခါးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးေတြတဖြဲ႕နဲ႔အတူ ရပ္စကားေျပာေနတဲ့ မမစန္းရီကို ေတြ႕တယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ အခုမွ ေက်ာင္းၿပီးစေတြေပါ့။
၁၀တန္းၿပီးခါစေက်ာင္းသားေတြလို႔သာဆိုရတယ္။မူလ ရွင္းသန္႔က သိပ္ညႇက္လြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕...။အကုန္လံုးလူေကာင္ေတြကေတာ့ ရွင္းသန္႔ထက္ ထြားၾကသူခ်ည္းသာ။
ေကာင္ေလးေတြ မ်က္ႏွာက ျမင္ဖူးသေယာင္ရွိေပမဲ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလို႔ မခံစားရတာေၾကာင့္ ရွင္းသန္႔ မ်က္ႏွာထားမွန္မွန္နဲ႔ပဲ အိမ္ေရွ႕ထြက္သြားေတာ့
"မင္းေနာက္ေန႔ ပုသိမ္မွာ ေက်ာင္းသြားအပ္မယ္ဆိုကြ"
"ေအးေလ။ငါတို႔ေတာင္ မေျပာဖူး"
ရွင္းသန္႔ကို အရင္ဆံုးျမင္တဲ့ အရပ္ရွည္ရွည္ ေကာင္ေလးနဲ႔ အရပ္ပုပုေကာင္ေလးနဲ႔ က လွမ္းအျပစ္တင္တယ္။
"မင္းက တစ္ေယာက္တည္း ေကာလိပ္သြားတက္မယ္ဆိုေတာ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမ့ၿပီေပါ့။ဟုတ္လား?"
"အံမေလးး.. ေက်ာ္ထူးရယ္...မင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းက ေန႔တိုင္းသတိရေနတာပါ။ကြ်န္မတို႔က ေနမေကာင္းေသးလို႔ အိမ္က မလြတ္တာပါေတာ္"
YOU ARE READING
၂၀ရာစုတွင် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း( Rebirth In 20thCentury )
Fantasy"ကျွန်တော် အခုဘယ်ရောက်နေတာလဲ?" ရေနံချေးဝနေတဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးထဲမှာ မီးအိမ်က အလင်းတစ်ခုပဲ ဖြာကျနေတယ်။ရေဒီယိုလို့ ယူဆရတဲ့ လေးထောင့်ဆန်ဆန် အရာဝတ္ထုလေးထံက ပျံ့လွှင့်လာတာ က သူနဲ့ အတော်လေးမရင်းနှီးလှတဲ့ ၂ဝရာစုလောက်က မြန်မာသံစဉ်တွေ။ ဘေးအခန်းနံရံမှာ ကပ်ထာ...
