maybe love is not for me || nomin ||

🌺 3 🌺

- Jak się czujesz, mając osiemnaście lat? - zapytał sam siebie Jeno, kiedy obudził się przed budzikiem, co nigdy mu się nie zdarzało. - Wspaniale, dzięki, że pytasz - odparł sarkastycznie.

Tak naprawdę chłopak czuł się okropnie. Pomimo iż na zewnątrz było ciepło, tak jak przez ostatnie kilka dni, on wręcz zamarzał. Nie był to pierwszy raz, kiedy mu było zimno, podczas gdy inni chodzili swobodnie w krótkich spodenkach, właściwie on zawsze musiał nosić ze sobą kurtkę lub bluzę, jednak dzisiaj nawet zakopanie pod kołdrą mu nie pomogło. Nie tak sobie wyobrażał swoje osiemnaste urodziny.

Minuty mijały, jednak zimno nie odchodziło, dlatego w końcu się poddał i trzesąc się, wyszedł z łóżka, po czym szybko podbiegł do szafy, z której wyciągnął czarne dresy i jedną ze swoich grubszych bluz, nie przejmując się tym, że na pewno wszyscy będą się na niego dziwnie patrzeć. Najważniejsze było to, by chłód zniknął.

Westchnął, kiedy i to nic nie dało, więc postanowił zejść na dół z nadzieją, że ciocia jak zwykle czeka na niego z gorącą kawą lub herbatą, jednak było mu to obojętne. Nie miał pojęcia co się z nim dzieje, nie pamiętał, kiedy było tak źle, jak teraz, lecz teraz wolał o tym nie myśleć. Wbiegł do kuchni, a jego opiekunka spojrzała na niego zdziwiona, ponieważ jeszcze go nie wołała na śniadanie.

- Jeno, co się dzieje? - zapytała wystraszona, patrząc jak chłopak siada przy stole i wzdycha z ulgą, kiedy dotyka gorącego kubka, który na szczęście znalazł na stole. - Czemu już zszedłeś?

Jeno dopiero wtedy zauważył co się dzieje na kuchennym blacie. Wszędzie leżały porozrzucane wstążki oraz papier do pakowania, a kubek, który trzyma w rękach nie należy do niego, a do cioci, obok której stało małe pudełko. Czarnowłosy zawiesił na nim wzrok, po czym przeniósł go na kobietę, która dość nieumiejętnie próbowała je od razu schować za swoimi plecami.

- Dobra - zaczęła ciocia, widząc jak na twarzy chłopaka maluje się uśmieszek, świadczący o tym, że wszystkiego się domyślił. - Zapomnisz o mojej wpadce i pójdziesz na górę jeszcze na pięć minut, zgoda?

- I dodatkowo zabiorę ci herbatę - powiedział Jeno, po czym tak szybko jak tylko mógł to zrobić z gorącym kubkiem w rękach, uciekł na górę po schodach.

Zrobił to z przyjemnością, ponieważ było mu to na rękę, gdyż dzięki temu, zyska dodatkowy czas na rozgrzanie się lub przynajmniej sprawienie, że nie będzie zamarzał. Dzięki temu, nie będzie musiał wszystkiego tłumaczyć cioci.

Chłopak tylko raz popełnił błąd, mówiąc cioci, że jest mu przeraźliwie zimno. Tamtego dnia, wrócił bardzo późno ze szkoły, był zmęczony po sprawdzianie z matematyki, na który wyjątkowo się przygotował i po prostu nie miał siły na radzenie sobie samemu z tym problemem. Kobieta jednak spanikowała, ponieważ jej siostrzeniec miał lodowate czoło i według temperatury, którą wyczytała z termometru siłą włożonego mu pod pachę, chłopak powinien nie żyć. Cudem udało mu się ją przekonać, by nie dzwoniła po karetkę, jednak kazała mu cały kolejny tydzień zostać w domu, wpuszczając jedynie Sunwoo przynoszącego lekcje.

Od tamtej pory chłopak zawsze radził sobie sam. Jak nie pomagały grube ubrania oraz owinięcie kocem ani nawet gorąca herbatę, w zimę robił sobie posłanie przy kaloryferze, który ustawiał na maksymalne grzanie. Teraz jednak, nie mógł tego zrobić, dlatego modlił się, by pierwsze rzeczy zadziałały. Gorąca herbata nawet nie parzyła go w palce, a jedynie dawała przyjemne ciepło, które jednak dla niego teraz było wszystkim.

Gdy w końcu jego ciocia go zawołała, oczywiście udając, że to będzie pierwszy raz tego dnia, kiedy się zobaczą, z Jeno nie było ani trochę lepiej. W pewnym momencie był tak zdesperowany, by się ogrzać, że włożył czubki palców do wrzątku, który jednak wcale nie był dla niego gorący. Nie wiedząc, co innego mógłby jeszcze zrobić, wyjąwszy z szafy rękawiczki bez palców, ponieważ to było jedyne jakie miał, założył je i tak ubrany zszedł do kuchni, gdzie ku swojemu zdziwieniu zastał nie tylko ciocię.