All This Time

Chapter 30

Waking up

"Kinakabahan ako." I whispered.

The day of the operation came.

"Don't worry Ms. Aira. We will do the best we can to save you." sagot ni Doc. "The liver is just perfect for you."

Tiningnan ko lang sya.

"So, we will start na. Okay?" sabi pa muli ni Doc.

I'm so afraid. Kagabi ko pa hindi nakikita si Gab. Ngayon ko pa naman sya kailangan. Gusto kong kumuha ng lakas mula sa kanya kaso ni anino nya hindi ko nakita hanggang dalhin ako dito sa operating room.

I slowly opened my eyes. Kumurap pa ako ng ilang beses para masanay ang mata ko sa liwanag.

Dahan-dahan kong itinaas ang kamay ko. I smiled when I succeeded. Inikot ko muli ang paningin ko sa silid. A curve suddenly formed on my forehead.

Walang tao. Nasaan si Daddy? Si Gab?

Sinubukan kong tumayo kaso kumirot ang parte kung saan ako inoperahan kaya humiga ulit ako.

Nasaan na ba kasi sina Daddy at Gab? I'm awake. Hindi ba sila excited na makita ako at nalampasan ko ang maselang operasyon na iyon?

Bumukas ang pinto.

"Oh, Ms. Aira. I'm glad that you're finally awake. Huwag ka na munang masyadong kumilos." bilin ni doktora sa akin.

"Doc, where's my Dad? And Gab? My fiance? Where are they?" tanong ko.

Iniwas nya ang tingin nya sa akin.

"I'm afraid they are unavailabe at this moment." tipid na sagot ni doktora.

"Well, when can I see them?" muli kong tanong.

"I think you better rest now, Ms. Aira." she said. "Makakasama sa iyong kalagayan ang masyadong pag-iisip at pagkilos. I'll check on you again, later."

Pagkasabi noon ay mabilis syang umalis at iniwan akong nakatulala. Huminga ako ng malalim. I don't know what happened pero masama ang kutob ko. I waited and waited at nagbakasakaling dumating sila para dalawin ako. Hanggang sa inabot na ako nang antok ay wala pa rin sila.

Two days passed. Kahit papaano ay nakakakilos na ako ng kaunti. Pero hindi pa rin ako pinapayagan na maglakad that is why, I spend my whole day lying and sitting on the bed.

Every time na may kumakatok sa pinto ng kwarto ko ay inaakala kong sina Daddy at Gab na iyon, pero palagi akong bigo.

Palagi ko rin tinatanong sina doktora kahit ang mga nurse pero pare-pareho lang lagi ang sagot nila. Minsan gusto ko nang magalit pero pinipigilan ko.

Napakatahimik ng gabing ito. Iniisip ko pa rin kung bakit hindi nagpapakita sina Daddy at Gab sa akin. Nag-aalala na ako kasi noong mga panahon na hindi pa ako naooperahan, they were always beside me, supporting me. Pero bakit ngayon, kung kelan maayos na ako, kung kelan nakakarecover na ako at bumabalik sa dati, saka naman sila naglaho na parang bula.

Humikab ako. Nararamdaman ko na ang pagbigay ng talukap ng mga mata ko. I stared at the window, watching the night sky, as I slowly fall in a deep slumber.

It's morning again. I slowly opened my eyes, and I am welcomed by the most expressive eyes I've seen. I see longing and sadness.

"Hi, baby." his voice was so gentle.

Nangilid ang luha ko.

"Gab." sambit ko. "Bakit ngayon ka lang? I'm so worried about you."

Pinilit kong bumangon at agad syang niyakap. The feeling of being wrapped in his arms reminded me that I have a reason to be alive again.

"I'm sorry baby. May inasikaso lang ako. I'm so glad that you are recovering so fast." he whispered.

"Please, don't leave me again." pakiusap ko.

"I will not leave you, baby. Just like what I've promised." He said.

He then, bended and gave me the sweetest kiss.