All This Time

Chapter 26

Truth

Napakaaliwalas ng araw na ito. Until now hindi pa rin ako makarecover sa napakaromantic na engagement party namin ni Gab.

I woke up and saw a very beautiful rose lying at my bedside table. A gentle smile forms on my lips.

Good morning princess,

I hope you had a good night sleep. And I hope you dreamt of me. This flower's for you.

I'll be waiting outside. I love you.

Gab

I took the rose and automatically smells it. How sweet of him.

I immediately went to the bathroom and fix myself. Lalong gumanda ang araw ko dahil sa sweet gestures ng mahal ko.

Kasalukuyan akong nagsusuklay ng malaglag ang brush sa kamay ko. I tried to get it but I failed, again. Really, what's wrong with my hand?

Ipinagpag ko ang mga kamay ko. Paulit-ulit. Sinubukan ko ulit kunin ang brush, this time I succeeded.

Nakita ko si Gab na matamang nag-aabang sa akin sa may living room. He flashes a smile upon seeing me. Bumaba ako ng hagdan.

Pero agad akong nagtaka dahil hindi ko maihakbang ang paa ko. Ilang beses kong sinubukan pero di ko talaga maigalaw.

"Princess, what's wrong?" tanong ni Gab at sinalubong na ako sa hagdan.

Unti-unting namuo ang takot sa mukha ko.

"G-Gab, I can't move my leg." Sambit ko.

He immediately run towards me. Inalalayan nya ako.

"Hindi ko maigalaw ang legs ko!" napasigaw na ako.

Napansin kong humahangos na dumating si Daddy. Binuhat na ako ni Gab at iniupo sa sofa.

"Kelan mo pa naramdaman ito, anak?" tanong sa akin ni Daddy.

"This is the first time, Dad." sagot ko. "Bakit po?"

"I think we better bring you to the hospital. I'm not sure, pero huwag naman sanang mangyari ang nasa isip ko." Mahinang sabi ni Dad.

"Dad,what is it?" pilit ko.

Hindi nya ako pinansin.

"Gab, take her to the car. Kukunin ko lang ang susi. We'll use my car." utos niya kay Gab.

Tumalima naman agad si Gab. Binuhat akong muli at isinakay sa sasakyan. Tinabihan nya ako while Dad drove us to the nearest hospital. He's driving is unsually fast.

We looked for a certain doctor at agad kaming pinapunta sa opisina nito.

"Doc, this is my daughter Aira." sambit agad ni Dad pagkakita sa doktora. She's in her late fifties.

"Bukod sa hindi mo maigalaw ang mga hita mo, ano pa ang iba mong nararamdaman lately?" kalmadong tanong nya sa akin.

I looked at Gab and Daddy before I answer her. I swallowed first.

"May mga pagkakataon na hindi ko maigalaw ang mga kamay ko. I don't think masama iyon. Pasma lang naman yun di ba? Pero madalas sumakit ang ulo ko. Parang binibiyak sa sakit. I think it's migraine." paliwanag ko.

"Bakit di mo sinasabi sa akin?" tanong ni Gab.

I shrug.

"I see. I'm not quite sure but you have some signs. Huwag kang mag-alala Mr. de Jesus. " sabi ng doktora. "We'll run some tests on her first. Hindi pa tayo makakasigurado hanggang di pa lumalabas ang resulta ng mga tests nya."

Naguguluhan ako. Kahit ilang beses kong tanungin si Daddy at si Doktora, hindi sila umiimik. Sabi nila, hindi sila magbibitaw ng kahit ano tungkol sa kalagayan ko hanggang di pa sila sigurado.

Three long agonizing days passed. We are eagerly waiting for the test results. Gab hasn't left my side since that day. He's patiently waiting just like me.

"Princess, huwag kang mag-alala. We'll pray that it's nothing serious." he assured me.

The big day came. Lahat kami ay matamang nakatingin kay doktora, naghihintay sa kung ano mang balita na bibitawan nya.

"I'm sorry Ms. Aira., Mr. de Jesus, Mr. Mendoza." she sadly announced. "It seemed you have Wilson's disease Ms. Aira."

Kumunot ang noo ko.

"Ano po yun?" tanong ko.

"It's a very rare disease. Sadly, it was passed down to you." patuloy nya.

Naguluhan ako.

"Passed down? Namamana ang Wilson's disease?" tanong ko ulit.

"Aira, that was the same disease that took your mother's life." malungkot na pahayag ni Daddy.

"What?!" I exclaimed.