He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 53

Pov Paige:

Alle cadeautjes zijn uitgepakt, de kleine kinderen lachen en gillen en de oudere kinderen waaronder ook ik eten de snacks op.

Ik heb Caiden al 3 berichtjes gestuurd met dat mijn ouders nu zeker weten dat ze een wolf hebben gezien maar hij reageert niet.

Geïrriteerd check ik snel nog eens mijn Whatsapp, maar ik heb helemaal niets ontvangen.

Snel stop ik mijn telefoon weer weg want mijn tante, Joyce, komt deze kant op.

Ze ploft naast me neer op de bank en pakt de bak pepernoten, die ze op mijn schoot zet. Ze neemt een grote hand en eet ze zo snel op dat ik begin te denken dat ze door alle stress van dit alles plannen niets gegeten heeft.

Ik probeer haar niet al te verbaasd aan te kijken en eet ook wat pepernoten, maar ze heeft mijn blik al gezien en lacht verontschuldigend.

"Sorry, dat was echt heel lomp van me. Ik heb niets gegeten en ben echt uitgehongerd, maar ja, ik wil je iets vragen." zegt ze.

Snel slik ik de pepernoten door en gebaar ondertussen dat ze het kan zeggen.

"Wil jij dinsdag middag op Mia passen? Tot 11 uur 's avonds alsjeblieft, als dat kan." vraagt ze smekend.

Aha, betrapt! Iemand hier heeft een tekort aan oppas.

Mia is 5 en dus nog wel een handelbaar kind, ik wil best oppassen, maar het punt is dat ik geen idee heb waar ik dan woon... Caiden en ik zijn in 1 avond veel closer geworden en ik weet hoe moeilijk dit alles voor hem is...

"Ja, natuurlijk, ik haal haar wel op uit school dan kunnen we naar de speeltuin ofzo." zeg ik glimlachend.

Opgelucht zucht mijn tante en klopt me op mijn been. "Wat zou ik zonder jou moeten."

Uhm ik denk je afspraak afzeggen.

Pov Caiden:

Ja, en dan heb je net een pack uitgeroeid en kom je op de terugweg je schoonouders en mate met haar broers tegen. Awkward.

Haar vader reed me bijna aan. Niet dat ik daar ook maar een schrammetje van zou krijgen, ik weet wel nog beter dat hij me echt haat. Nee oké ik was in wolf vorm, maar als hadden ze me aangereden, was Paige misschien gewond geraakt.

Ik ben gelijk het bos in gesprongen dus Paige zag me niet meer, maar ze weer blijkbaar toch dat ik het ben want ik negeer nu al een hele tijd haar berichtjes.

Het doet zo veel pijn als ik wel met haar kan praten maar haar niet eens kan omhelzen of zoenen. Ik mis haar gewoon vreselijk.

"Ze is straks gekwetst omdat jij niets van je hebt laten horen!" gromt Boy gestresst.

Dat zal niet zo snel gebeuren, ik maak me meer zorgen om haar gezondheid.

Ze stikte bijna uit het niets, wat een slecht teken is. Misschien heeft ze wel een tumor en is in 2 maanden dood! Jezus, ik haal haar zo op en neem haar mee naar de dokter want dit is te veel risico.

Ik loop heen en weer voor mijn slaapkamerraam met mijn handen in mijn haar en mijn kiezen stevig op elkaar geklemd.

Ik. Wil. Mijn. Mate. Nu!

"Ga naar haar huis en wacht in haar kamer tot ze thuis komen!"

Oeh dat noem ik nou een idee.

Misschien even slapen in haar bed, eten wat er in de koelkast staat en languit op hun bank televisie kijken. Ik kan pas echt ontspannen met Paige om me heen en haar geur is daar overal.