He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 1

Pov Paige King:

"There was a time... i used to look into my fathers eyes... in a happy home, i was a king i had a golden throne... those days are gone, like the memories on te wall..."

Zing ik mee met Don't you worry child, terwijl ik over de donkere straat loop, met mijn handen in m'n jaszakken. Het is koud en laat, dus ik wil snel thuis zijn.

Het was erg gezellig, een diner met mijn vrienden en daarna nog naar de bioscoop. En omdat de bioscoop maar een paar straten van mijn huis ligt, loop ik. Even frisse lucht, en tijd voor mezelf. Dat is altijd al iets geweest wat ik veel nodig heb.

Neuriend op de muziek loop ik op een flink tempo door de straten. Wacht. Kraakte er iets achter me? Ik stop abrupt.

Ik doe 1 van mijn oortjes uit en luister. Nee. Nu hoor ik het niet meer. Ik haal mijn schouders op en loop verder, met 1 oortje in.

Nu hoor ik het weer, wat zijn dat, voetstappen? Met een ruk draai ik me om.

En jahoor. Daar staat iemand, zo'n 10 meter verderop. Hij heeft een pet en capuchon op, dus ik kan zijn gezicht niet zien, ondanks dat hij onder een lantaarnpaal staat.

Mijn ogen nemen hem in me op, en ik begin te trillen van angst. Hij heeft een echte moordenaars look. Hoewel hij ook niet echt zijn voordeel doet met die kleding op dit tijdstip.

Hij heeft een zwarte broek, een donkergrijze sweather met capuchon, een zwarte pet, zwarte schoenen, een leren jack, en dan het ergste... strakke zwarte leren handschoenen. Dat hebben mensen die geen vingerafdrukken willen achterlaten altijd. En wanneer wil je geen vingerafdrukken achterlaten...? Als je een moord gaat plegen, precies.

Ik besef na 2 minuten dat ik hem al die tijd heb staan aanstaren, met de blik van een konijntje bij de slager. Moet ik iets zeggen?

Ongemakkelijk kuch ik. "Hey, je liet me schrikken, hahaha. Het nadeel van oordopjes op straat, je hoort niets en niemand naderen, hhahahahahaha."

Mijn geforceerde toon en ietwat hysterische lach maken het beeld van konijntje bij de slager nog realistischer, ik kom doodsbang over.

Ik kan zijn grijns nog net onder de schaduw van zijn pet vandaan zien komen, als hij mijn angst ziet en hoort. Dit is zo oneerlijk, hij ziet mij wel maar ik hem niet.

Dan opent hij zijn mond. "Weet je wel hoe gevaarlijk het is om alleen over straat te lopen?"

Ik ben stomverbaasd. Bedreigd hij me, waarschuwd hij me voor zichzelf?

Aan zijn stem kan ik al horen dat hij waarschijnlijk knap is, en ongeveer mijn leeftijd.... dus ik wordt vermoord door een knappe leeftijdsgenoot. Goh, dat schept een band, vind je ook niet?

Ik realiseer me opnieuw dat ik hem al 2 minuten sta aan te staren. Oeps. "Uhh ehm... nou ik dacht ehh dat het wel kon en ik ehm.... er kan niet zoveel gebeuren dacht ik omdat ik zegmaar best dichtbij de bioscoop woon...."

Zodra ik het zeg vervloek ik mezelf vanbinnen. Eerst kom ik niet uit mijn woorden, dan begin ik te ratelen en vertel ik dat ik dichtbij woon?! En trouwens, waarom zou hij mij de les kunnen lezen?

"Ja ik weet dat je dichtbij woont. Maar dat maakt het niet minder gevaarlijk Paige. Zeker niet op dit tijdstip."

Hij. Weet. Waar. Ik. Woon. En ook nog eens mijn naam. Creep.

"Ik... jij... hoe weet je dat?" stotter ik angstig.

Hij begint zachtjes te lachen. "Ik weet alles. Vooral van jou."

Het begint te regenen, mijn haar plakt tegen mijn voorhoofd. "Zo, en nu? Ga je me vermoorden en me lichaam dumpen in het bos ofzo?" mijn stem trilt en klinkt gebroken.