He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 16

Pov Paige:

Na een middag Netflix kijken en uitgehoord worden is het dan toch echt tijd om naar mijn ouders te gaan.

Caiden wilde persé alles weten over mijn familie, en heeft de regels die voor mij gelden wel 100 keer opgenoemd.

Als mijn ouders beginnen over weer thuis komen wonen moet ik me daar onderuit kletsen, als ze beginnen over school en hockey moet ik zeggen dat ik nog even wil wachten vanwege de pijn.

Natuurlijk wilde die egoïstische Caiden mij niet delen met mijn school en hockeyteam, maar na lang zeuren begon hij te begrijpen dat het niet iets was waar je onderuit kan komen. Zelfs als Alfa, aangezien ik op een gewone mensenschool zit.

Ik zit nu inmiddels met Caiden in de auto, en het is heel ongemakkelijk. Hij hoort me helemaal uit over mijn familie en wat voor mensen het zijn en blablabla.

"En je broers? Hoe oud zijn die?" vraagt Caiden.

"Timo is 19, Mason is 18." zeg ik met een lichte zucht.

Langzaam knikt hij. "Interessant..."

"Wat zijn de voornamen van je ouders?"

"Lilianne en Matheo."

"Hmmm...." mompelt hij.

Ik heb ook een vraag voor hem, maar kan ik die wel stellen? Ligt het onderwerp 'zusje' gevoelig bij hem?

"Hoe oud was je zusje toen... ze stierf?" vraag ik voorzichtig.

Zijn vingers klemmen strak om het stuur en hij ademt diep in. Het is een tijdje stil maar dan geeft hij antwoord.

"Ze was even oud als jou. 16 toen ze stierf. En ze zou nu 17 zijn." zegt hij.

Hij praat zonder emotie. Die heeft hij ongetwijfeld diep weggestopt na haar dood.

"Hadden jullie een goede band?"

Nu blijft het wel héél lang stil... ik merk dat hij het gaspedaal dieper indrukt.

"Sorry. Ik had het niet moeten vragen." zeg ik snel.

Zal ik ooit meer over Caiden te weten komen? Of blijft hij zich altijd zo gedragen. Koud, gevoelloos en geen gespreksstof. Humor heeft hij ook niet veel, maar ja, er is dus ruimte voor verbetering bij het praten.

"Nee. Je hebt het recht benieuwd te zijn. Het is alleen... ik had niet een hele goede band met haar, maar je beseft pas dat je om iemand geeft als die weg is." zegt hij.

Wow! O my god, bel de krant! CAIDEN UIT ZIJN GEVOELENS!

"Dat snap ik. Ik heb ook totaal geen hechte band met mijn broers, maar ik miste ze wel toen ik dacht dat ik ze nooit meer terug zou zien." zeg ik.

De weg maakt een bocht en Caiden stuurt mee. Hij zegt niets en dan pas zie ik waarom; we zijn er..

Enthousiast klik ik mijn gordel los en wil uitstappen, maar mijn deur wordt al open gedaan.

Caiden pakt mijn hand en helpt me uit de auto. Verbaasd kijk ik hem aan. Net zat hij nog naast me.

Ik besluit er niets over te zeggen en trek hem mee naar de voordeur, waar ik op de bel druk.

Door de 3 kleine ruitjes in onze witte voordeur zie ik dat mijn moeder de deur open komt doen. Caiden heeft het blijkbaar ook gemerkt, en kijkt opeens heel ongemakkelijk. Huhh.

"Paige lieverd! O we hebben je gemist! Wat een enige kledingcombinatie trouwens! Gaat alles goed met je?!" roept mijn moeder uit.

Ze trekt me in een stevige omhelzing gelijk nadat ze de deur opende. En mijn moeder omhelst ons wel eens, maar niet heel stevig.