He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 21

Pov Caiden:

De ladder komt steeds meer omhoog, en de klootzak die mijn mate zo stevig vasthoud komt dus dichterbij.

Zodra hij boven is breek ik zijn benen en laat hem naar een kerker brengen, daar kan ik nog wat meer botten breken als Paige slaapt.

Ik wil weten wat er precies gebeurd is, van seconde tot seconde. En of hij zijn poten thuis heeft gehouden. Dan laat ik misschien nog wat van hem over.

"Paige je bent er bijna, wakker blijven." zeg ik waarschuwend als ik naar beneden kijk.

Ze begint weg te zakken, wat een slecht teken is.

Mijn wolf is al vanaf het moment dat ze in het ravijn ligt aan het flippen, maar nu ze in een innige omhelzing met Chris is verwikkeld kost het alles wat ik in me heb om hem terug te dringen en mij niet over te laten nemen.

"We hadden haar geen moment uit het oog mogen verliezen! Nu is ze gewond en met een andere wolf verstrengeld alsof ze een stel zijn..." gromt Boy woedend.

Ik weet het, ik had dicht bij haar moeten blijven, ze was bang voor hem toen hij haar achterna kwam... we konden het voelen, maar kwamen toch te laat.

"Dan hadden wij op de plek van Chris moeten zijn! HIJ HEEFT HAAR GODVERDOMME DICHTERBIJ DAN ONS OOIT VRIJWILLIG GELUKT IS!" schreeuwt Boy nu.

Daar gaat hij voor boeten. Niemand komt aan iets wat van mij is, en Paige King is fucking mine!

"Hehe, komt er een achter. Je had haar ook moeten claimen, zo kunnen al die smerige pubers zien dat ze bezet is."

Ze is nu te zwak. Maar zodra ik de kans heb doe ik het.

Na die woorden sluit ik de mind-link, en laat een ander mijn plek bij de ladder innemen.

Ze zijn nu bijna boven dus ik buig naar voren, trek Paige van Chris los, en til haar het ravijn uit.

Misschien had ik haar moeten rondleiden door dit stuk tuin, want het is niet heel gebruikelijk dat er een ravijn in je achtertuin zit.

Maar dat is een deel van de pack beveiliging, er komt niet zomaar iets omhoog. Dat had vandaag zo zijn nadeel.

"C Caiden?" mompelt Paige vaag.

Ik knik, en sla een deken om haar ijskoude lichaam. Bloed zit overal, wat me een wanhopig gevoel geeft.

"Je mag hem niet vermoorden. Of pijn doen." fluisterd ze in mijn oor als ik haar strak omhels.

"Dat kan ik niet beloven. Door hem had je dood kunnen zijn." grom ik.

"En dankzij hem ben ik dat niet." zegt ze koppig.

Ik zucht diep en wrijf nog even over haar rug, dan laat ik los.

"Hier blijven staan. Niet bewegen." zeg ik en loop naar Chris, die net opstaat.

Hij schrikt bij het zien van me en kijkt aarzelend naar het ravijn. Ja, daar was hij een stuk veiliger.

"Wees blij dat Paige me vroeg je niet te vermoorden. Ik breek straks wel de helft van je botten, of meer, maar laat je leven." zeg ik dreigend kalm.

Even staat hij verstijfd en doet niets. Chris is een sterke, lange jongen, maar snapt ook wel dat hij als Gamma van een klein pack niets tegen mij kan doen.

Dan steekt hij zijn hand langzaam in zijn zak, die ik behoedzaam met mijn ogen volg.

Als zijn hand weer uit zijn broekzak komt is die gesloten. Hij opent zijn hand, en op de palm ligt een doekje met een zilver armbandje er op.