He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 64

Pov Caiden:

Ik scheur een Rogue hoofd van zijn romp af en gooi dan een andere die me in mijn rug wilde aanvallen op de grond. Zijn botten kraken en luid piept hij.

Eentje van al deze Rogues moet het amulet hebben. Eentje. Waar er opeens zo veel vandaan kwamen weet ik niet maar het maakt ook niet uit. Ze gaan toch allemaal binnen nu en een uur dood.

Opeens schiet er een vlammende pijn door me heen. Door mijn hart om precies te zijn.

Boy piept en het is alsof ik niet langer meer overeind kan staan. Alsof de wereld stopt met draaien. Ik zak in elkaar.

Gelijk passen de krijgers, strijders, wachters en anderen hun positie aan. Dat is als het ware een soort regel of een standaard. Zodra er iets gebeurd met de Alfa wordt hij buiten het gevecht gehouden, ook als dat de dood van vele anderen betekend.

"Paige... er is iets mis met Paige. Ik voel haar niet meer. Geen hartslag. Geen ademhaling." kermt Boy moeizaam.

Nee. Nee nee nee.

Je voelt het verkeerd. Paige is in gewoon in orde, de pijn komt ergens anders vandaan. Ik heb vast wolfsbane binnen gekregen.

"Caiden..." begint Boy.

Nee.

"Paige is dood."

NEE DAT IS NIET WAAR ZE KAN NIET DOOD ZIJN!

"ZE IS GODVERDOMME DOOD EN ER ZATEN ROGUES ACHTER HAAR AAN! DE ROGUE-LEIDER! HIJ IS VERANTWOORDELIJK VOOR DE MOORD OP ONZE FUCKING SOULMATE DUS ZET DIE PIJN OM IN TERECHTE WOEDE! WE NEMEN WRAAK!"

Dood. Paige is dood.

Woedend brul ik, zo hard dat de boomtoppen trillen en de wolven piepend in elkaar duiken.

Paige. Dood. Die schattige lach zal ik nooit meer zien. Haar warme zachte lippen zal ik nooit meer voelen. Ik zal nooit meer een rustgevende hartslag horen. Alleen zij kon me kalmeren.

De packleden hebben inmiddels door wat er mis is en happen geschokt naar adem. Zonder Luna zijn we niets.

De leider van de Rogues komt het bos uit rennen en veranderd terug.

"DE LUNA IS DOOD! HAAL DE ALFA NEER NU HET KAN!" schreeuwt hij naar zijn 'pack'.

Als in een trans sta ik op. Mijn ogen zijn rood. Ik voel mijn bloed letterlijk koken, een soort nieuwe hitte stroomt door mijn aderen. De hitte van een woede die niet te beschrijven is. Het enige wat mij dierbaar is hebben ze afgepakt.

Mijn krijgers maken gelijk weer plaats voor me in het gevecht en ik sta oog in oog met de Rogue-leider die weer in zijn wolf veranderd. Ik ben dubbel zijn grote en aan zijn dunne poten te zien ben ik driedubbel zo sterk.

Nu ik zo boos ben zou ik hem in 1 klap kunnen doden, maar ik ga het langzaam doen. Hij nam mijn mate af dus ik ga hem maximaal laten leiden.

Luid grommend stort ik me op hem en verwond hem waar ik maar kan. Uiteindelijk, wanneer hij zo veel bloed heeft verloren dat hij niet meer kan overleven, ga ik zitten en kijk rustig toe terwijl hij door een gruwelijke hell van pijn gaat.

Dit is wat ik wil zien maar het stild niet de honger naar wraak. Ik ben nogsteeds woedend.

"Omdat we het verdriet vervangen voor woede. Misschien wordt het minder als we de rest van zijn pack vermoorden. Nu het nog kan. Ik verzwak al, zonder mate wil en kan ik niet leven en dus sterft jou weerwolven deel af. Vermoord ze allemaal nu het nog kan."