He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 13

Pov Paige:

Ik zit nu al 2 uur in de badkamer. Ik heb mezelf opgesloten. Waarom? Omdat ik bang ben voor Caiden.

Toen hij Victor had vermoord was er iets geks met hem. Hij was buiten zichzelf van woede op een inmiddels dode man, en sloeg alles kapot.

Tony trok me de kamer uit, omdat Caiden naar me toe kwam met die enge rode ogen. Wat was hij van plan? Mij ook vermoorden? 

Ik sluit mijn ogen en zucht. De tranen zijn op. Het verdriet is weg. Alleen het angstige gevoel is nog over. En dat maakt me kapot.

Tony is al 4 keer langs gekomen om te vragen of het gaat, en ja het gaat. Waarom ik niet naar buiten kom, omdat ik bang ben voor Caiden. Is het niet tijd om iets te eten, nee ik heb geen honger.

"Paige kom er nu uit! Caiden is gekalmeerd, hij doet je niets! En het is tijd voor je training." roept Tony die nu voor de vijfde keer op de deur bonkt.

Ik mompel iets dat klinkt als 'Ja ik kom' en sta dan langzaam op. Zwarte vlekken vullen mijn gezichtsveld, ik heb te lang stil gezeten.

Als de zwarte vlekken wegtrekken keer ik me naar de spiegel. 1 blik verteld me dat ik eerst iets aan mijn gezicht moet doen. Dit kan zo echt niet; uitgelopen mascara, rode vlekken, pluizig haar.

Ik gooi water in mijn gezicht en doe nieuwe mascara op, dan camoufleer ik de rode vlekken met concealer en borstel ik mijn haar. Snel maak ik een strakke hoge staart voor de training.

Het slot van de badkamer deur draai ik om en zonder nadenken gooi ik de deur open, recht in iemands gezicht.

Geschrokken slaak ik een gil als ik zie dat Caiden met een bloedneus op de grond ligt.

"Oeps, sorry! Dat was echt niet de bedoeling!"

Maar wel de perfecte karma.

Hij staat soepel op en gelijk deins ik achteruit. Ik loop snel mijn kledingkast in en sluit de deur. Niet op slot, dat komt wel heel erg wantrouwend over. En bovendien denk ik niet dat hij nu naar binnen gaat komen.

Ik zoek rond tussen de enorme hopen kleding op verschillende planken en vind het rek met sportkleding. Ik trek een strakke Nike hardloop broek aan en een zwart sport shirt, met een sportbeha natuurlijk. Nog goede sportsokken en hardloopschoenen en ik ben klaar.

Als ik de deur open doe, langzamer en voorzichtiger nu, staat Caiden er weer voor. Ik zucht diep, als ik van hem af wil komen moet ik wel met hem praten.

Zijn bloedneus is helemaal weg. Niets meer van te zien. Jammer.

"Je dacht dat ik je wilde aanvallen?" begint hij gelijk.

Hoe weet hij dat? Was het zo duidelijk?

"Uhh ja. Je ogen waren rood. En je had net een persoon vermoord die me heel aardig leek. En je sloeg een kamer helemaal aan stukken. En toen kwam je naar mij. Dus ja, ik dacht wel dat je me zou aanvallen."

Wauw Paige, goede samenvatting. Zo een 8 waard voor maatschappijleer.

Hij gromt boos en schud zijn hoofd. Geschrokken zet ik een stap naar achteren, maar ver kom ik niet aangezien ik nogsteeds vlak voor de dichte deur sta.

"Een persoon die je heel aardig leek? Meer dan aardig he? Je vond hem aantrekkelijk, je wilde hem liever dan mij. Had je hem eerder gezoend dan mij? Is dat waarom je zijn dood zo erg vind?" gromt hij.

O shit dat bedoelde ik helemaal niet... ik was even vergeten hoe bezitterig en jaloers hij is.

"Dat bedoel ik helemaal niet!" roep ik.