He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 44

Pov Paige:

Gillend rol ik nog een meter of 12 verder het ravijn in, tot ik met mijn rug hard op de rotsen terecht kom en een misselijkmakende krak met scherpe pijn schiet door me heen.

Alles doet pijn, maar mijn rug en nek het meeste.

Voorzichtig probeer ik me om te rollen maar dat veroorzaakt de meest gruwelijke pijn die ik ooit heb gevoeld en ik gil het uit.

Ik begin te hyperventileren en kijk angstig om me heen voor zo ver als dat kan met mijn nek. Er steekt iets in, en beweging is niet echt mogelijk rond mijn hele bovenlichaam.

De pijn is moordend en ik zie helemaal niets in het donkere ravijn. Vreemde geluiden komen uit het bos, wolvengehuil klinkt van ver weg en ik ril.

Aangezien ik nu veel verder ben gevallen dan de vorige keer is het onmogelijk om terug naar boven te gaan. Ik zal moeten lopen.

Caiden is terug verandert en heeft Chris bij zijn nek gepakt en houd hem zo tegen een boom gedrukt.

Chris spartelt met zijn benen en ik weet zeker dat Caiden hem gaat vermoorden tot hij iets zegt waardoor Caiden zijn greep iets verslapt.

Nu begint hij harder te praten zodat ik het ook kan horen.

"Je hoorde zelf die krak ook, haar rug moet gebroken zijn. En die punt in haar nek... ze bloed dood voor jij bij haar bent met een dokter. Alleen ik kan haar optijd helpen."

Een gebroken rug zou wel verklaren waarom ik niet kan bewegen en bijna bewusteloos raak van de pijn. Ik moet bijna overgeven zo erg is het, maar mijn bovenlichaam kan dus zegmaar niet bewegen.

Hopelijk laat Caiden hem leven want ik wil nog niet dood, er is nog zo veel te zien en te doen op de wereld. En dit is wel een heel gruwelijke dood.

"Dus. Als je wilt dat zij dit overleefd, zal je me moeten laten leven. Ik kan je niet afweren als je me wilt vermoorden aangezien ik mijn krachten moet bewaren." gaat Chris verder.

Caiden zegt iets wat ik niet kan verstaan door brekende takken en 2 mensen die luid door de bosjes en breken en naar me toe lopen.

Rebekah en Monique. De nichten van Chris. Fijn, daar zat ik echt op te wachten, een heksenbijeenkomst.

"Je bent wel een moeilijke he, in een ravijn springen is niet zo handig als je een zwak mens bent zoals jij. Nu verwacht je weer hulp en blablabla." zucht Rebekah.

Bitch! Door jou neef ging ik op de rand staan, en ik viel, ik sprong niet.

Bovendien hoef ik geen hulp. Niet van haar. Dan ga ik nog liever dood.

Caiden gromt luid en woedend naar haar waardoor ze in elkaar krimpt en even zie ik angst op haar arrogante gezicht.

"Breng haar naar boven dan laat ik heel misschien jullie neef nog even leven." beveelt Caiden.

Monique, die nog niets gezegd heeft, kijkt Chris vragend aan die zijn hoofd een beetje schud.

"Nee. Breng jij onze neef naar beneden, dan gaat zij het misschien overleven." zegt Rebekah snel met een knikje naar mij.

Snel probeer ik mijn hoofd te schudden, ik wil Chris niet in de buurt hebben, maar een scherpe tak of heel puntige steen steekt in mijn nek.

Ik krimp in elkaar en neem maar genoegen met een dodelijke blik voor Rebekah, die bij het zien daarvan met haar ogen rolt.

"Dacht het niet. En als ik jullie was zou ik gaan rennen, er zijn een hele hoop wolven onderweg die jullie graag in stukjes zien." snauwt Caiden.

Monique ademt scherp in en wisselt een snelle blik met Rebekah, die me dan snel vastgrijpt en overeind trekt.