He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 24

Pov Paige:

De schooldag is voorbij gevlogen, en dankzij een dubbele dosis pijnstillers heb ik geen last gehad van hoofdpijn.

Wiskunde was vreselijk.

"Mevrouw King, geeft u me eens één goede reden waarom u uw huiswerk niet heeft gemaakt. Een week lang." zei Snorremans boos.

Gelijk nam Lisa, die met wiskunde naast me zit, het voor me op.

"Meneer ze is er pas weer sinds vandaag, ze was ziek. Het is toch logisch dat ze dan haar huiswerk niet maakt." zei ze brutaal.

Snorremans kreeg al gelijk weer een paars kleurtje en de dikke ader op zijn voorhoofd begon te kloppen.

"Ik vroeg jou niet-"

"Het klopt meneer. U kunt in de computer kijken. Ik was echt ziek." zeg ik snel.

Boos omdat ik zijn poging om Lisa de les te lezen onderbreek kijkt hij me aan.

"Pas als je aan het dood gaan bent zal ik die smoes accepteren. U mag morgen nakomen mevrouw King." zegt hij en loopt naar zijn bureau.

Sprakeloos kijk ik hem na. Eigenlijk was ik ook dood aan het gaan, en ik ben zelfs even dood geweest. Maar hij gaat het nooit geloven als ik dat zeg, en dat snap ik ergens ook wel.

Daan tikt van de tafel achter me op mijn rug.

"Hé. Ik moet dan ook nablijven. En Theresa ook." fluisterd hij met een grijns.

Ik grijns terug en knik. Dan valt het wel mee.

Inmiddels prop ik boeken in mijn kluisje en verstop mijn kauwgom weer achter al mijn boeken, zoals aan het einde van elke schooldag.

Anders pakken mijn vrienden die uit mijn kluisje en krijg ik dat potje nooit meer terug.

Ik leen vaak boeken uit aan vrienden in andere klassen, dus mijn kluissleutel leen ik ook vaak uit. En zo pakken ze dus al mijn kauwgom.

Ik sluit mijn kluisje en loop als laatste van onze vriendengroep de school uit.

Kort neurie ik een deuntje en haal mijn fiets van het slot. Ik gooi mijn tas voorop en wil net mijn fiets uit het rek pakken als ik wordt gebeld.

Snel vis ik mijn mobiel uit mijn tas en zie een onbekend nummer. Verbaasd neem ik op.

"Met Paige." zeg ik.

"Hallo schoonheid. Omdat je zo goed bewaakt wordt kan ik je nu niet zelf benaderen, maar het idee dat ik vlakbij ben troost je vast wel." zegt een onbekende mannen stem.

Gelijk gaan alle haren op mijn armen overeind staan.

Lisa werd ook een tijdje zo over de telefoon lastig gevallen, en dat was net zo creepy. Waarschijnlijk is het dezelfde.

"Wie ben je en hoe the fack kom je aan me nummer?" zeg ik boos.

Ik kijk om me heen en scan ieder persoon in de straat. Hij is dichtbij, wat me de kriebels geeft. Of het is bluf.

"Ai, je scheld niet vaak, tenzij je echt boos bent. Vindt je het zo erg dat ik je bel om te vertellen dat ik van je hou?" zegt de stem.

Ik voel mijn knieën knikken en tril nu als een rietje.

Steeds sneller kijk ik van links naar rechts, en achterom. Ik ben duizelig en voel de hoofdpijn nu al opkomen.

"Doe eens normaal, je kent me niet en probeert me bang te maken. Zeg eens op creep, waarom doe je dit?" zeg ik boos.