He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 22

Pov Paige:

Met een knallende koppijn wordt ik wakker.

Wat is er gebeurd? Ben ik weer eens gevallen zoals wel vaker?

Oja. Dat is waar ook. Maar deze keer in een ravijn.

En Chris was er ook! Waarom weet ik niet meer.

Mijn herinneringen zijn vage flarden, en hoe meer ik probeer ze aan elkaar vast te maken hoe erger de hoofdpijn wordt.

Diep zucht ik en stop maar met proberen, want het heeft toch geen zin.

Langzaam open ik mijn ogen en kijk om me heen.

Ik kom tot de conclusie dat ik in Caidens kamer ben, te herkennen aan een heleboel zwart met een beetje wit en grijs.

Chique hoor, maar wel heel deprimerend.

Caiden is zelf niet aanwezig, wat me een stuk opvrolijkt.

Een Caiden loze morgen is een dag zonder zorgen.

Ik rek me nog eens uit maar kan de slaap niet meer vatten, dus sta op. Het is toch al half 10.

Zodra ik op sta begint de kamer te draaien en verschijnen er zwarte vlekken op mijn beeld.

Shit, dat is niet goed. Heeft vast iets met gisteravond te maken.

En om erachter te komen wat er precies gebeurd is heb ik Caiden nodig. Of Chris, die was er volgens mijn vage geheugen ook bij.

Nou eerst voorzichtig douchen, en dan maar op zoek.

Pov Caiden:

Ik ren met een noodvaart door het bos, en probeer alle agressie kwijt te raken.

Het is nacht, en ongeveer 2 uur geleden viel Paige in slaap, nadat ik alle antwoorden op mijn vragen uit haar heb weten te trekken.

Emily, mijn zusje, was de beste vriendin van Paige. Voor 6 jaar! 6 jaar!

Ondanks de medicijnen wist ze een hoop te vertellen. En die medicijnen zijn sterk, heel sterk. Moet je na gaan hoe sterk hun band was.

Zo sterk dat zij daarom als mijn mate uitgekozen werd?

Emily moet dat geweten hebben. Als ze gelogeerd had bij een vriendin (ik vroeg nooit naar hen namen want dat intereseerde me heen bal) meed ze me als de pest voor ongeveer een week.

De geur van Paige moet dan al zo verzwakt zijn geweest dat ik het niet kon ruiken.

En natuurlijk had Paige veel vraagtekens gezet toen Emily zei dat ze geen vrienden mee naar huis mocht, dat haar ouders moeilijke mensen waren dus dat Paige die zeker niet wilde ontmoeten, of waarom ze zo'n hekel had aan haar achternaam.

Natuurlijk mocht Emily vrienden meenemen, maar alleen als dat weerwolven waren. Anders was het risico op ontdekking te groot.

Emily had de gave om mensen te manipuleren, ze drong iemands hoofd binnen en maakte een idee of ze dacht gewoon aan wat ze wilde en die persoon deed het.

Ze gebruikte het bijna nooit, en vond de gave meer een vloek. Omdat het niet eerlijk is dat je mensen zomaar kunt bespelen.

Ook voelde ze vaak al aan of mensen vrienden zouden worden of elkaar niet zouden liggen.

Daarom vermoed ik dat ze voelde dat Paige bij mij hoort. En omdat ik vaak moord, en volgens Emily slechte dingen doe, heeft ze Paige bij me weg gehouden.

Ik ren steeds harder en harder, tot ik op de plek in het bos aan kom die ik zocht.

Midden in het bos, een zacht groen plekje waar het altijd rustig lijkt te zijn. Met 1 grote rijkelijk versierde steen op een graf.