He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 17

Pov Paige:

Eenmaal op de terugweg naar Caidens huis hebben we amper 2 woorden gewisseld. De schaamte die we allebei voelen zit ons flink dwars.

Mijn uitbarsting toen mijn vader mijn afschuwelijke volledige naam zei.

Caidens stilte aan tafel en jaloezie voor Iwan.

Allebei hadden we de dingen wel wat beter kunnen aanpakken.

De terugweg is niet alleen pijnlijk, maar ook vreemd. Caiden kreeg net een mindlink bericht binnen en reed toen gelijk 160 kilometer per uur op een weg waar je 50 mag. Dat is echt niet normaal.

Caiden parkeert de auto en doet weer mijn deur open voor ik het zelf kan. Met een rood hoofd mompel ik een bedankje en volg hem snel naar het huis.

Het is amper 200 meter, maar ijskoud. De windvlagen voelen aan alsof ze recht door me heen snijden.

Natuurlijk loopt Caiden veel sneller en moet ik half rennen om hem bij te kunnen houden. Goh wat gezellig dit.

In een snelle beweging opent hij de deur en houd die voor me open.

"Paige schiet eens op." zucht hij diep.

"Ik heb niet zulke lange benen als jou, dus ben ook niet zo snel." zeg ik verontschuldigend.

Hij mompelt iets wat ik niet versta en snel loop ik naar binnen. Oké ik weet dat het ongemakkelijk was bij mijn ouders, maar moet hij dan nu zo raar doen?

Gehaast sluit hij de deur achter ons en draait die op een drie-dubbel slot. Dan duwt hij me aan de kant en rent met grote sprongen de trap op. What the...?

Ik schop net mijn schoenen uit in het halletje en hij is al weer terug. In zijn handen heeft hij mijn hockeystick, een honkbalknuppel en mijn nieuwe mobiel.

"Hier. Ik moet weg. Er dwaalden Rogues bij de grens dus Niels heeft ze opgepakt en Tony verhoort ze nu. Dat wil ik liever zelf doen, want ik sla harder." zegt hij.

Ik krijg de spullen in mijn handen gedrukt en kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wat kan er nou gebeuren? Voordat ik hier was lieten mijn ouders me zo vaak alleen. En zei hij nou ik sla harder?

"En je geeft me dit omdat?" vraag ik verward.

"Gewoon. Extra veiligheid enzo." zegt hij.

Half lachend knik ik en zet de hockeystick en honkbalknuppel tegen de muur. Mijn mobiel steek ik in mijn achterzak, nadat ik keek of het geluid aan staat en de batterij vol is.

"Wat doe je nou?! Niet zomaar wegzetten!" roept Caiden boos uit.

Ik schrik van zijn uitbarsting en zet een grote stap van hem weg.

"Je zei gewoon voor extra veiligheid, dan ga ik die dingen niet de hele tijd vasthouden. Verwacht je soms een aanval op het huis door Rogues die je vasthoud? Ik vraag me af hoe ze dat doen." zeg ik half spottend.

Boos loopt hij me voorbij naar de deur, en verwisseld zijn jas voor een sterk leren jack wat hem goed staat.

"Jij. Blijft. Hier. Met die spullen. En je zorgt dat je op een veilige plek zit. Er zullen hier genoeg bewakers zijn op alle verdiepingen, en rond het huis. Je praat met niemand." snauwt hij.

Dan haalt hij alle sloten van de deur en wilt weg lopen.

"Caiden! Wacht!" roep ik.

"Nee Paige ik ga nu. Hou je grote mond en we praten later over Iwan." gromt hij.

Hij loopt het donker in en snel ren ik hem achterna.

"Wat gaat er gebeuren?! Heeft het iets te maken met die Rogues bij de grens?!" roep ik.