Super Far (Ricci Rivero Fanfiction)

Seventeen

Nakakapagod, nakakapanghina, sapat na para tumigil. Buhos na ang malakas na ulan, hudyat ng pagkalungkot ng kalangitan.

Pag-uwi namin chinat ko agad si Ricci, oo, friends kami sa fb. Nagulat nga ako fwends na kami e. Di ko naman maalala na inadd ko siya.

Hoy! Ano yung
pinagsasabi mo?

Wala pang isang minuto ng sumagot siya.

Miss mo ko agad?
Alin yon?

Yung kanina.

Andami non Oreo.

Yung ano. Basta yung
panghuli na sinabi mo.

Alin don nga?

Yung mamimiss!

Ah yon? Oo
mamimiss kita.

Inulit pa.

Ano masama don?

Wala naman. Nabobother
ako. Alam mo ba yon?

Ha?

Di na maalis sa isip ko.
Nakakainis! Bakit mo ba
kasi sinabi yon? UGH!

Alam mo, kakaiba ka
talaga. Kalimitan ng mga
babae kapag ganyan, tinatago,
nililihim pero ikaw? Sakin
mo pa talaga sinabi ah? Na
ako mismo nagsabi non.

Malamang! Para aware
ka at di mo na ulitin yon.

Matulog ka na nga.
Sleep well mwa :*

Mwa ka diyan!
Pilipitin ko yang nguso mo.

Ganon kasi talaga ako, sinasabi ko para alam nila at para rin sa akin kasi iisipin ko yon ng iisipin hanggang sa di ako makatulog at ayaw ko non.

------

Nagpasya na akong pumasok dahil baka namimiss na ako ng mga teachers ko at mga classmates ko.
Chineck ko ang phone ko at baka may nagmessage at tama nga ako.

Isang mensahe mula kay Ricci Rivero.

Good morning!
Ingat ka papasok.

Ayaw ko mag-ingat. Bleh!

Pinatay ko na ang wifi at napagpasyahang bumaba para kumain, ang tahimik sa bahay kaya hula ko ay wala sila kuya, baka pumasok na silang lahat. Naabutan ko na lang ang notes nilang lahat. Oo lahat sila ay nagsulat.