အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၁၀၃)

အခန္း(၁၀၃)

သားပ်က္က်တဲ့ဒဏ္ရာက အေတာ္ႀကီးကို ဆိုးဝါးလြန္းပါတယ္။ ေသြးေတြက ဒလေဟာကို စီးေနေတာ့တာမို႔ ထမိန္ေတြလည္း လဲစရာကို မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ေလ်ွာ္ဖို႔လည္း ကြၽန္မ မတတ္ႏိူင္ေတာ့ပါဘူး။ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္းဟာ ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုးကို ေနရာအႏွံအျပား တိုက္ခိုက္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ အဆိုးဆံုးက ဒီျဖစ္ရပ္ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပႏိူင္တာပါပဲ။ အားလံုးက အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ၾကမွာကို ကြၽန္မ မခံစားႏိူင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေနေကာင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဧည့္သည့္ လာတဲ့အခါ အခန္းဝင္ေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိူင္ပါဘူး။ ခါးစပ္ေတြက ကြၽန္မမ်တ္ရည္က်တဲ့အထိကို ကိုက္ခဲရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါ ဘယ္သူ အျပစ္မွမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အျပစ္ေတြပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ကို ကြၽန္မ ေသသြားခ်င္မိေတာ့တယ္။ ကိုကေတာ့ ကြၽန္မကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အားေပးစကားေျပာခဲ့ပါတယ္။
Nov26.17
"မိန္းမအခုဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ အရမ္းနာေနတာလား။ မိန္းမဒုကၡေရာက္ေနၿပီလားကြာ။ ေယာက်ာ္းလိုက္လာခဲ့ရမလား။ အားတင္းထားေနာ္။ မိန္းမအသံကိုၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ေနာ္။ "
ကြၽန္မ ကို႔ရဲ႕အားေပးမူနဲ႔ အားတင္း ထားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ နာက်င္မူက အသက္ထြက္ေလာက္ေအာင္ကို နာတယ္။
"မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းလဲမသိေတာ့ပါဘူး ေယာက်ာ္းရယ္။"
"ျဖစ္ႏိူင္ရင္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့လား။"
"စိတ္ကသာ႐ွိေနတာ လက္ေတြ႔ကမရဘူးေလ။"
"အင္းေလ အားတင္းထားေနာ္။ ကို႐ွိပါေသးတယ္ မိန္းမအနားမွာ။ စိတ္မပ်က္နဲ႔ေနာ္။"
"ေသြးကလဲ အခဲေတြဆင္းေနတာ။ လူမ႐ွိေတာ့ အလုပ္ကလဲ မလုပ္ပဲမရ။ ခဏခဏထြက္လဲေနရတာ။ ခုလဲစကားမ်ားpထြက္လာတာ ေနမရေတာ့လို႔။"
"အားလည္းကုန္ၿပီေပါ့ ေသြးေတြဆင္းေတာ့။"
"ညေနကေသြးထိန္းေဆးထိုးေပးတယ္ေျပာတာပဲ။ မရပါဘူး၊ မသက္သာဘူး။ လႈပ္ကိုမလႈပ္ခ်င္ေတာ့တာ။"
"အားနည္းလာေတာ့ စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ အသံေတြၾကားမွာ အဲဒါ ေသြးအားေကာင္းမယ့္အစာစားေပးရမွာ။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ င႐ွည့္တို႔၊ အမဲသားတို႔စားေစခ်င္တယ္။ "
"ငိုခ်င္တာပဲသိတယ္။"
ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္မ အရမ္းကို စိတ္အားငယ္ေနမိတယ္။ ဘဝမွာ ဒီလိုခံစားမူမ်ိဳးျဖစ္တာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပါပဲ။ ကြၽန္မအရမ္းကို ေၾကာက္ေနမိတယ္။
"မိန္းမရယ္။ ေယာက်ာ္းလည္းေလ ေျပးလာခဲ့လိုက္ခ်င္တယ္။ အပိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး သိလား မိန္းမအနားကို တကယ္ေျပးလာခ်င္မိတယ္။"
ကြၽန္မလည္း ကို႔ကို အရမ္းတမ္းတမိတာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္ ကို႔ရဲ႕ရင္ခြင္ေလးထဲ ႐ွိေနရရင္ ဒုကၡေတြ ေျပေပ်ာက္သြားမွာ အမွန္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိူင္ေသးပဲေလ။
"ရပါတယ္။"
"မိန္းမငိုခ်င္လည္း ငိုလိုက္ပါလား။ စိတ္ေပါ့သြားေအာင္။"
ကိုရယ္ ၊ ကြၽန္မမွာ ငိုဖို႔အင္အားေတာင္ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး ကိုရယ္။
"အခုေခၚင္းေတြေကာမူးေနမွာေပါ့။ ေသြးအားနည္းေနၿပီဆိုေတာ့။ အလုပ္ထပ္မဝင္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။ အနားယူလိုက္ပါ။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္
အတြင္းခံေဘာင္းဘီမဝတ္ထားပါနဲ႔။ ထမီအေဟာင္းေလးပဲ ေအာက္မွာခုထား၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီနဲ႔ဆို ေလွာင္ၿပီ ပိုဆိုးေနမွာစိုးလို႔။"
ကိုရယ္...ကြၽန္မကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလို႔...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
"ထမိန္ေတြလဲကုန္p။ နည္းနည္းပဲပါတာ၊ ေလ်ွာ္ထားရတယ္။"
"အင္း ေလ်ွာ္ရဖြပ္ရနဲ႔ပင္ပန္းမွာ။"
"မိန္းမဘာသာပဲလုပ္ရပ္ရတာေပါ့။"
"အင္းေပါ့၊ လုပ္ေပးမယ့္သူမွ ေဘးမွာမ႐ွိတာ။ ခါးကေကာနာေသးလား။"
"က္ိုက္ေနတာ။ အခန္းထဲလဲ ခဏခဏထြက္လဲေနရတာ။ သူမ်ားသ္ိမွာလဲေၾကာက္ေနရတာ။ ဧည့္မၾကခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေခါင္းစဥ္တတ္လာမွာေၾကာက္လို႔။ ႀကိတ္မွိတ္ဝင္ေနရတာ။ ေသပါေသခ်င္တယ္။ လူေတြေ႐ွ႕ၾကမနည္းခါးမတ္ေလ်ွာက္ေနရတာ။"
ကြၽန္မအျပစ္နဲ႔၊ ကြၽန္မရဲ႕ ဒုကၡေတြပါပဲ။
"အင္းေပါ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္သယ္ႏိူင္ေတာ့မလဲ။ ဒီအခ်ိန္လွဲပဲလွဲေနခ်င္ေတာ့တာေလ။ အာ့ဆိုမိန္းမရယ္ အနားယူလိုက္ပါေတာ့လား။"
"မိန္းမကိုကအေနမတတ္တာပါ။ မိန္းမ မဆင္ျခင္လို႔ ျဖစ္ရတာ။"
"အဲလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး မိန္းမရယ္။ အခန္႔မသင့္လို႔ျဖစ္ၾကတာေတြပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုဂ႐ုမစိုက္ေပးႏိူင္လို႔လဲ ပါပါတယ္။ တကယ္ဆိုကိုက မိန္းမအနီးမွာ မိန္းမကိုဂ႐ုစိုက္ေပးေနရမွာ။ စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ေနာ္။ လကုန္ေတာ့မွာပဲေလ။"
"ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္။ အားငယ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူ႔မွလဲ ဖြင့္ေျပာp အကူညီေတာင္းမရ။"
"ကိုလည္း နားလည္ပါတယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ပူပန္အားငယ္ေနမလဲဆိုတာ။ကို႔ကိုေျပာျပေနာ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သိလား။အကူအညီေပးလို႔မရရင္ေတာင္ ကိုအၾကံေပးလို႔ရမွာပါ။ ကိုလည္း စဥ္းစားေနတယ္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္လဲလို႔။ မိန္းမဘာျဖစ္ေနမလဲဆိုတာ ကို႔စိတ္ထဲမွာ ခံစားလို႔ရေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္လည္းမစိုးရိမ္ပါနဲ႔ အေျခအေနကိုသိၿပီဆိုေတာ့ ကိုလည္းဝိုင္းစဥ္းစားေပးလို႔ရၿပီေပါ့။ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္။ မိန္းမနားမွာ အျမဲ႐ွိေနပါတယ္။"
"ေၾကာက္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။"
"အင္းဟုတ္တယ္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာေၾကာက္ေနမွာ။ အားလည္းငယ္ေနမွာ။ ဘုရားစာေလးဘာေလးရြတ္ေနေနာ္။"
"ဘဝေတြကိုကမေကာင္းတာပါ။ ေသသြားခဲ့ရင္ေကာင္းမွာ။"
"မဟုတ္ပါဘူး မိန္းမရယ္။ ကိုတို႔ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားၾကမယ္ေလ ေနာ္။"
"ဆရာဝန္ကေတာ့ ႏွလံုးမေကာင္းတာ ကေလးမယူသင့္ဘူးလို႔ေတာ့ေျပာတယ္။"
"ဟုတ္တယ္ ကေလးေမြးရင္ ႏွလံုးရပ္သြားႏိူင္တယ္။"
"တခုခုျဖစ္သြားရင္ ေဆးရံုတတ္ရမွာ ေၾကာက္တယ္။ ကိုယ့္ေဒသမဟုတ္ ဘယ္သူမွမ႐ွိ။ အေနအထိုင္မဆင္ျခင္တာပါ။ ဟိုတေလာကအရက္ေတြေသာက္ ထင္ရာလုပ္မိတာ။ မိန္းမအျပစ္ေတြပါ။ ကိုယ္ကိုကိုယ္လဲ စိတ္တိုတယ္။ အသံုးမၾကတဲ့မိန္းမျဖစ္ေနp။"
တကယ္ပဲ ကြၽန္မ ေနာင္တရေနမိပါၿပီ။ ကို႔ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုရယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ အတန္တန္ တိုင္တည္လို႔ေပါ့။ ကြၽန္မကို နားလည္ေပး ပါေတာ့ ကိုရယ္။
"အာ့လို မေတြးပါနဲ႔ကြာ။ ေနာက္ဆံုးမိန္းမလာခဲ့လို႔ေျပာရင္၊ ကိုေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္ သိလား။ မိန္းမဝမ္းနည္းစရာေတြ ႀကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ပါ။"
"ေတာင္ပန္းပါတယ္။"
"ဘာအတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရပါတယ္ မိန္းမရဲ႕။"
"အသံုးမၾကခဲ့ဘူး။"
"မိန္းမကိုပဲ စိုးရိမ္ခဲ့မိတာပါ။ ဟင့္အင္း ျဖစ္ခ်ိန္တန္လိုပါ မိန္းမရဲ႕။ အျပစ္႐ွိတယ္လို႔ မခံစားနဲ႔ေနာ္။ ကို က အားေပးစကားေတြ ေျပာေပမယ့္ ကိုစကားေတြေၾကာင့္ မိန္းမပိုဝမ္းနည္းေနမွာလည္း စိုးတယ္။ ေစာေစာအနားယူလိုက္ေနာ္။"
"ခုလိုေျပာေပးတာေက်းဇူးပါ ေယာက်ၤား ရယ္။"
ကြၽန္မ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တာပါ။