အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၄၆)

အခန္း(၄၆)

တကယ့္လွပတဲ့ညထဲမွာ
ကြၽန္ေတာ္အတြက္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္႐ွိေနတယ္။
အဲဒီကဗ်ာက ပန္းေတြပြင့္ေန လိုက္ပံုမ်ား ကြၽန္ေတာ္ မူးရစ္ ရီေဝသာြးရတယ္။ သူမဆံႏြယ္ထက္က
ေမြးျမျမရနံတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္
႐ွားျခင္းေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္မွတ္ဆီ တေရြ႔ေရြ႔လိုက္ပါ စီးဆင္းသြားၾကတယ္။ သူ႔ပါးျပင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ခပ္ဖြဖြ နမ္းလိုက္တယ္။
အဲဒီကတစ္ဆင့္...
တစ္ကယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အနမ္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖတ္တြယ္ထားမိတယ္။ ဒါဟာ သံေယာဇဥ္ေတြကို ထံုးက်စ္ေနျခင္းတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ အတူ႐ွိျခင္းဟာ ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာရင္ ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒါဟာ မွန္ကန္ေၾကာင္း နတ္ဘုရားေတြကေတာ့ သိလိမ့္မယ္။

"ေရြရည္ ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ၊ အခန္းထဲမွာ မီးပ်က္သာြးေတာ့၊
ေၾကာက္ေနတာ၊ အဲဒါနဲ႔ ကို႔ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တာ။"
"ေရႊရည္ တစ္ေယာက္တည္း ကို႔ကိုအၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရမယ္ဆိုတာ၊ ကိုသိတယ္။ ကိုတို႔ကားကလည္းကာြ လမ္းမွာ မပ်တ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။"
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ညည္းတာြးမူကို ေရႊရည္က ခ်စ္စရာေကာင္းစာြ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ သူမက အရမ္းႀကီး မဝေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ထက္ေတာ့ ဝတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ခါးကိုဖတ္လိုက္ရင္း
"ကိုတို႔ အခုမွပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႔ရေတာ့တယ္ေနာ္။"
သူကဘာမွျပန္မေျပာဘဲ
ကြၽန္ေတာ္မ်တ္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနျပန္တယ္။
ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႐ွက္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္
မ်တ္ႏွာလႊဲလိုက္မိတယ္။
"အာ့က ဘာျဖစ္တာလဲ။"

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေရႊရည္ကလည္း ဘာလို႔ၾကည့္ေနရတာလဲ။"

"ဟင္၊ မၾကည့္ရဘူးလား။"

သူ႔အေမးကို ကြၽန္ေတာ္ရယ္လိုက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ႐ွက္ရြံျခင္းဟာ တစ္ခါတစ္ခါ အရမ္းအူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိူင္လြနိး
လွတယ္။

"အခုမွေတြ႔ရတာကို၊ ၾကည့္မွေပါ့လို႔။"

"အဲလိုၾကည့္ေနရင္ ကိုယ္မေန
တတ္ဘူးေလ.."