အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၇၈)

အခန္း(၇၈)
ဒီေျပးလမ္းရဲ႕အဆံုးဟာ ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွာလဲ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ဝင္စားခဲ့တာပဲေလ။ ပံုျပင္ ေလးေတြ နားေထာင္ရင္းေပါ့။
"သဘက္ခါလာမွာေနာ္။"
"အင္းေလ ေရြွရည္ကေကာ အနာႀကီးနဲ႔အဆင္ေျပပါ့မလား။"
(မွတ္ခ်က္။ ။ ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲေတြးပါလို႔...။)
"ေျပပါတယ္။ ေစာေစာေလး အိမ္ကထြက္ေနာ္”
"အင္း ကို ေစာေစာထြက္ခဲ့ပါ့မယ္။"
"အဲဒါမွ ေရႊရည္တို႔အတြက္၊ အခ်ိန္ပိုရမွာေလ။"
"ကိုလည္းအရမ္းေတြ႔ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မနက္ျဖန္ေတာင္ လာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။"
"သဘက္ခါၾကမွ လာပါေနာ္,"
"ေအးပါကြာ၊ သည္းခံရမွာေပါ့။"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေတြ႔ျဖစ္တာ အရမ္းၾကာၿပီဆို ေတာ့၊ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေတြ႔ခ်င္တာေပါ့။
"အနာေပ်ာက္ကာစဆိုေတာ့ အျပင္ထြက္ဖို႔
လမ္းစ႐ွာရအံုးမယ္ေလ။"
"အရမ္းခက္ေနမလား။"
"ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေျပာရဦးမယ္။ အစပ်ိဳး တာေတာ့မဆိုးပါဘူး
ဟိုလူ႔ကိုေလ။"
ေ့႐ွေနကို ေျပာတာပါ။ ေ့႐ွေနနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ planေတြ ဆြဲထားတယ္။
"ဟုတ္လား၊ အေျခအေနေကာင္းတယ္ေပါ့။"
"သူက ေရြွရည္ ေျပေျပလည္လည္ျပန္ေျပာတာကို သေဘာေတြၾကေနတာေလ။"
ရင္ထဲမွာ သဝန္တိုျခင္းတစ္ခ်ိဳ႕ အဖ်ားခတ္သြားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိသာေစခဲ့ပါဘူး။
"အင္းေလ အစေတာ့တစ္ထစ္ေလ်ာ့ရမွာေပါ့။"
"သည္းခံထားပါတယ္ ကိုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရႊရည္အတြက္ေတာ့ အရမ္းမြန္းၾကပ္တယ္။ "
"ေနာက္ေတာ့ ေရႊရည္
လိုခ်င္တဲ့ အေျခအေနေရာက္လာမွာပါ။"
ေျပာသာေျပာရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မွာ အားမ႐ွိေတာ့။
"သူက ရတာထက္ ပိုလိုခ်င္တ့ဲသူေလ
ေစာဒက သိပ္တတ္တာ။ "
"အခု ဘာထပ္လိုခ်င္ေနတာတဲ့လဲ။"
"ဟိုသြားမယ္ ဒီသြားမယ္ေပါ့။ သူက ေရႊရည္နဲအျပင္သြားခ်င္ေနတာေလ။"
ဒီတစ္ခါေတာ့ မုန္တိုင္း က အဖ်ားတင္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရင္ထဲကို အလံုးအရင္းနဲ႔ကို ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ေတာ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္လ်ံမထြက္သြားေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ဖိႏွိမ္ထားမိတုန္းပဲ။
"အင္း၊ အရင္လို သူျပန္ေနခ်င္ပံုပဲ။ ဘာမွေတာ့ ပိုမထူးပါဘူးေလ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သာြးေပးလိုက္ေပါ့။"
အဲဒီစကားလံုးေတြထြက္ဖို႔ အသူတရာထက္နတ္တဲ့ေခ်ာက္ကေန ႀကိဳးစားပမ္းစား ကြၽန္ေတာ္ တက္ခဲ့ရတာပါ။
"အရင္လို။"
သူ ကြၽန္ေတာ္ကို ျပန္ေမးတယ္။ ဒီအေမးက ကြၽန္ေတာ္ဘက္ကို ျမႇားဦးလွည့္လာတာဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။
"ဟုတ္တယ္ေလ အလုပ္တစ္ခုခုနဲ႔ ေလ်ွာတ္သာြးေနရတာမ်ိဳးေပါ့။"
"အင္း။ စိတ္မပူ ဘူးလား။"
ေမးရက္ေလျခင္း။ ကြၽန္ေတာ္မွာ ခံႏိူင္ရည္ပါရမီ အဲေလာက္ထိမၿပီးေျမာက္ေသးတာ အမွန္ပါ။
"ေမးတတ္ပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူအတြက္ပဲေလကာြ။ ကို ေရႊရည္ကို ယံုပါတယ္။ အဲေတာ့ လုပ္သင့္တာကို လုပ္ေလ။ စိတ္ပူတာက ပူတာတစ္ပိုင္းေပါ့။ အေရးၾကံဳလာရင္ေတာ့ ကို႔ကိုတိုင္ပင္ေပါ့။ အခု ေရြွရည္ကေကာ ဘယ္လိုအၾကံအစည္ေတြ ႐ွိထားေသးလဲ။"
"သူ႔အေျခေနၾကည့္ၿပီးပဲ လုပ္မယ္။"
"အင္းေလ အခုသူကသာြးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလာၿပီေလ၊ အဲဒါ ေရႊရည္ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားလဲ။"
"တတ္ႏိူင္သေလာက္ ျငင္းၾကည့္မယ္။ တခါတေလေတာ့ လိုက္ေလ်ွာလိုက္မယ္ေလ။"
ကြၽန္ေတာ္ရင္ဘတ္ေပၚ မီးဖြားေတြ တေပၚက္ေပၚက္က်ပါတယ္။
"အင္းေပါ့ လြယ္လြန္းရင္လည္း သူရိပ္မိသာြးႏိူင္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူေတာ့ ေလ်ာ့မတြတ္မိေစနဲ႔။"
"အင္းပါ၊ ေရႊရည္ အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အရမ္းခ်စ္တယ္။ အာဘြား။"
ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းလိုင္းေပၚက ဆင္းသြားတယ္။ ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းအရာက ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအစိတ္အပိုင္းက သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ သေႏၶတည္ေနတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဒီေ့႐ွေနအေၾကာင္းပဲ သူေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းအရာက အမုန္းတရားေတြခ်ည္းပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအမုန္းတရားေတြဟာ အမွတ္တရေတြလည္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို လူေတြက လက္ခံဖို႔ ေၾကာက္ရြံေနၾကလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္နားေတြကေတာ့ အဆင္သင့္ပါ။ ႏွလံုးသားကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္သြားရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ နားေထာင္ေပးေနဦးမွာ။ ေတြ႔တဲ့အခါ အလြမ္းသယ္ဖို႔ရာမွာ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္သာြးရသလိုပါပဲ။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို ဖ်ပ္ခနဲ ဆြဲလွန္႔ၾကည့္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အံဝွတ္ေတြမ်ားလို႔ေလ။