အခ်စ္သည္ မည္သို႔နည္း???

အခန္း(၄၁)

အခန္း(၄၁)

"အကို...ထေတာ့...မႏၲေလးကို ေရာက္ေနၿပီ။"

အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ လက္တို႔ၿပီး အႏိူးခံလိုက္ရတယ္။ ေရႊရည္က ကြၽန္ေတာ္ကို
ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနတယ္။

"ေျပာေတာ့ ဆယ္ငါးမီနစ္တဲ့.........
အိပ္လိုက္တာ မႏၲေလးေရာက္တဲ့အထိပဲ။".
ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ဘက္ကို တစ္ဘက္ၾကည့္
လိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ပက္ဝန္းက်င္နဲ႔မတူ လံုးဝျခားနားလို႔ေနတယ္။
ဟုတ္ပါရဲ႕ေလ...မႏၲေလးေတာင္ ေရာက္လာပါေရာလား။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း.....

"အင္းကြာ....ရန္ကုန္မွာတုန္းက
အိပ္ေရးေတြပ်က္ခဲ့လို႔။"

အိပ္ေရးက ပ်က္မွာေပါ့......။

အိုက္စ္ေတြ စြတ္ခ်ေနခဲ့တာကို....။

"ေတာ္တန္ရံု ကားေပၚမွာ အကို
မအိပ္တတ္ဘူး။"
"ေတာ္ပါ....အပိုေတြ....."
"ေရႊရည္ကေရာ မအိပ္ျဖစ္ဘူးလား။"
"ဟင့္အင္း၊ ကဲ...အေမကို ႏိူးလိုက္ဦးမယ္...
ကားက အေဝးေျပးဝင္းထဲ ဝင္ေနၿပီ။"
ေရႊရည္က သူ႔အေမကို လႈပ္ႏိူးလိုက္တယ္။
ဒီေနာက္ ကားကလည္း အေဝးေျပးဝင္းထဲမွာ
ရပ္သြားတယ္။
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ထံုးစံ သူ႔အေနာက္ကပဲ ကြၽန္ေတာ္လိုက္လာခဲ့တယ္။
ေအာက္လည္းေရာက္ေရာ...ဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေဘးနားမွာ ဝိုင္းအံုလာပါေလေရာ။
စိတ္ညစ္တဲ့ အထဲမွာ အဲဒါကို ကြၽန္ေတာ္စိတ္အညစ္ဆံုးပဲ။
လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မူ
အျခားလူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ညစ္ေစတာဟာ မေကာင္းပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဘက္က
ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ကားေတြဝင္တဲ့အခ်ိန္ပဲ သူတို႔မွာ
ပိုက္ဆံ႐ွာရတဲ့ အေျခအေန........။

ဒါေပမယ့္ အတင္းႀကီး
ဆြဲေခၚေနတာမ်ိဳးေတြကေတာ့
လူ႔ယဥ္ေက်းမူအရ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
ဒီအျဖစ္ေတြက ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးမွာတင္ မဟုတ္ ေနရာတိုင္းမွာကို ႐ွိေနပါတယ္။ ခရီးသြားရတာ ဆိုက္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူဟာႏံုေနတာမို႔ စိတ္က ဘယ္သူမွ မ႐ွည္ႏိူင္ပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္မ႐ွည္ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ပဲ
"ေရႊရည္တို႔ ဘာနဲ႔ျပန္မွာလဲ"
"အိမ္ကလာႀကိဳလိမ့္မယ္ အကို"
"ဟုတ္လား၊ အဲဒါဆိုလည္း အကိုသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ေနာက္မွ အကို ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္..."
"ဟုတ္"
"အန္တီ ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္..."