အခန္း(၃၅)

46 2 0

by minsetwai

by minsetwai

(၃၅)

ဘာလိုလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္ရမယ့္ ေနရက္ကို ေရာက္႐ွိလာပါေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ျဖစ္ရင္ ပဲခူးမွာ ေရႊရည္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ date လုပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္တဲ့လမ္းမွာေပါ့...

"အကိုက တစ္ကယ္ဝင္လာမွာလား ပဲခူးကို "

ဒီေကာင္မေလး သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနသလားမသိ။

"တစ္ကယ္ပါဆို၊ ခု ကိုေနျပည္ေတာ္မွာ၊ ကိုအဖြဲ႔ေတြက မႏၲေလးျပန္ဆင္းၾကလို႔ ကို ေနျပည္ေတာ္မွာ ဆင္းေနခဲ့တာ။"

"အင္း ၊ အာ့ဆို ပဲခူးေရာက္ရင္ လွမ္းဖုန္းဆက္ေလ၊ ေရႊရည္လာခဲ့မယ္။"

ေရႊရည္စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့သြားရတယ္။ သူနဲ႔ မၾကာခင္ေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ေတြ လႈပ္႐ွားလာမိတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္မယ့္ ကားေပၚတတ္လိုက္တယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အဲဒီစိတ္လႈပ္႐ွားမူကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကဗ်ာစပ္မိျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ေခ်ာတဲ့မိန္းခေလးတိုင္းလည္း အျပင္မွာမေခ်ာႏိူင္သလို၊ ဓာတ္ပံုထဲမွာ အသားျဖဴတိုင္းလည္း အျပင္မွာ မျဖဴႏိူင္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ႐ုပ္အေလးထားတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ အဓိကက စိတ္ခံစားခ်က္ပါပဲ။

ကားကအိပဲ့၊ အိပဲ့..။ပ်င္းစရာေတာ့ အေတာ္ေကာင္း ပါတယ္။ ကားလမ္းတစ္ေလ်ွာတ္ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲမို႔ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ မထူးဆန္ေတာ့...။ မနက္႐ွစ္နာရီက ေနျပည္ေတာ္က ထြက္ခဲ့တဲ့ကား ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးတာေတာင္ ခရီးတစ္ဝက္ မေရာက္ေသး။ နည္းနည္းေတာ့ တရားေတာ့လြန္လာပါတယ္။ ၿပီးေနာက္ ေရႊရည္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။

"အကို ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ..။"

"အခုထိ ခရီးတစ္ဝက္ မက်ိဳးေသးဘူး။ ကားက ဘယ္လိုေမာင္းေနမွန္း မသိပါဘူးကြာ။"

"အဲဒီလိုဆို ညေနေတာင္ေရာက္ပါ့မလား။ ေရႊရည္က အရမ္းမိုးခ်ဳပ္သြားရင္ အိမ္ကထြက္လာလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။"

"အင္း၊ ကိုသိပါတယ္။ ေရာက္ခါနီးကို ဖုန္းၾကည့္လိုက္မယ္။ မေတြ႔ႏိူင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း ဘယ္တတ္ႏိူင္ပါ့မလဲ။"

"ဟုတ္.”

"ဟူး..."

ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္ဓာတ္လည္း အေတာ္က်ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရႊရည္ႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္တယ္။ အျပင္မွာ သူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံတရားက ကြၽန္ေတာ္ဘက္မွာ မ႐ွိသလိုပါပဲ။

ခရီးသည္တစ္ခ်ိဳ႕ ကားသမားကို ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးေနၾကေလရဲ႕။ သူတို႔ႏြားလွည္းႏွင့္ကား မွားစီးမိသလားဟု ညည္းၾကေလရဲ႕။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဝင္ေမာင္းလို႔ရရင္ ဝင္ေမာင္းခ်င္မိေတာ့တယ္။ ကားေမာင္းတဲ့ဆရာကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ ကြမ္းေလးဝါးလိုက္၊ ေဘးက စပယ္ယာနဲ႔ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ရယ္။

အိပဲ့ပဲ့ကားေၾကာင့္လားမသိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားရတယ္။ ျပန္ႏိူးလာေတာ့ ကားက ဘုရားႀကီးကိုေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္
နာရီၾကည့္လိုက္တယ္။ ၄နာရီခြဲ၊ သြားေလၿပီ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ ေရႊရည္ဆီဖုန္းျပန္ဆက္ရပါေတာ့တယ္။

"အကိုေတာ့ ပဲခူးကို ညမွပဲ ေရာက္ေတာ့မွာ က်ိန္းေသတယ္။"

"ဟင္..အကိုက ဘာကားစီးလာတာလဲ။"

"...............ေလ.."

"အဲဒီကားေတြက အဲဒီလိုပဲ...။ ေရႊရည္ဆို အဲဒီကား ဘယ္ေတာ့မွမစီးဘူး။ ကားကလည္း စုတ္ေသး၊ ေမာင္းတာကလည္းၾကာေသး။"

"ကိုလည္း အေစာဆံုးထြက္တဲ့ကားဆိုေတာ့ အျမန္ေရာက္မလားလို႔ စီးလိုက္မိတာ။"

"ဘယ္တတ္ႏိူင္မလဲ အကိုရယ္၊ ေနာက္တစ္ေခၚက္မွ ေတြ႔ၾကတာပါေနာ္..။"
"အင္း...။"

ထိုသို႔ႏွင့္ပင္ ည၇နာရီေလာက္မွ ပဲခူးကို ကားကျဖတ္ပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးရပ္လိုက္၊ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလိုက္ႏွင့္ ခရီးသည္မ်ားကို အားနာမူမ႐ွိေသာ ထိုကားအား ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္မစီးေတာ့ဟု စိတ္မွာ နာနာက်ည္းက်ည္း မွတ္တမ္းတင္ေနမိေတာ့တယ္။
-----------------------------------