Give Me Love

Chapter 37

« Πρέπει να κλείσω. Σε πληρώνω για να κάνεις την δουλειά σου, όχι να κάθεσαι!» φωνάζει και το κλείνει πετώντας το με δύναμη στο κρεβάτι. Πλησιάζει κοντά μου πιάνοντας τα χέρια μου και τα φέρνει κοντά στο θώρακα του.

« Με ποιον μιλούσες έτσι;» αποκρίνομαι με τρεμάμενη φωνή. Αυτή η πλευρά του Jason είναι κάτι που δεν το έχω ξαναδεί και ούτε θέλω. Τα μάτια του προσπαθούν να καταλάβουν την διάθεση μου και ξεφυσάει.

« Ήταν ο ντέντεκτιβ, Nadia. Από ότι φαίνεται δεν έκανε αυτά που του έλεγα..» ψιθυρίζει με σοβαρό ύφος. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Βγάζω τα χέρια μου από το κράτημα του και χωρίς να το καταλάβω, τον αγκαλιάζω σφικτά, τυλίγοντας τα χέρια μου στην μεγάλη πλάτη του. Μυρίζω το άρωμα του, κάνοντας με να ανατριχιάσω. Ανασηκώνω το κεφάλι μου για να δω το πρόσωπο του, το οποίο είναι προσηλωμένο στο δικό μου.

« Σε άκουγα μέσα στο μπάνιο, Jason. Φοβήθηκα πολύ, δεν σε έχω δει ποτέ σε τέτοια κατάσταση.» ψιθυρίζω χαμηλόφωνα και νιώθω πως η φωνή μου θα σπάσει. Πιάνει το πρόσωπο μου, πιέζοντας λίγο τα μάγουλα μου και πλησιάζει το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου.

«Μην φοβάσαι μωρό μου γιατί δεν πρόκειται να το ξαναδείς.» λέει και συγκατανεύω. Με φιλάει και το φιλί του μου δίνει την εντύπωση πως είναι για συγχώρεση. Ω Jason.. Διακόπτουμε το φιλί και επιτέλους βλέπω ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη του. Το χέρι του μετακινείται και κολλάει στο γοφό μου, χαϊδεύοντας τον. Μμ..

« Jason...» ψιθυρίζω και η ανάσα μου κόβεται. Γαμώτο, το σώμα μου είναι πάντα έτοιμο για αυτόν τον πανέμορφο άντρα.

« Πάμε κάτω, μωρό μου.» λέει στο αυτί μου και φεύγει από μπροστά μου κατευθυνόμενος προς τη πόρτα. Το στόμα μου ανοίγει και τον κοιτάω θυμωμένα. Μόλις με άφησε αναμμένη για δεύτερη φορά! Ω κύριε Harris, δεν με ξέρετε εμένα. Μένω μόνη μου και θα φορέσω το τελευταίο φόρεμα μου εδώ στο Σικάγο. Αμέσως τα μάτια μου υγραίνουν και τα σκουπίζω. Δεν θέλω να φύγω αλλά πρέπει.

Κατεβαίνω κάτω τις σκάλες με χαρούμενη διάθεση τραγουδώντας. Καθώς στρίβω βλέπω τον Jason μπροστά μου κάνοντας με να ουρλιάξω.

« Μωρό μου, εγώ είμαι!.» φωνάζει και φαίνεται να το διασκεδάζει. Χμ, εγώ πάντως όχι. Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στην καρδιά μου προσπαθώντας να ηρεμήσω.

« Τραγουδάς πολύ ωραία.. είσαι σαν σειρήνα.» ψιθυρίζει και αυτομάτως κοκκινίζω άθελα μου. Ποτέ δεν μου το έχει πει κανένας αυτό. Δεν τραγουδάω σχεδόν ποτέ ιδίως αν ξέρω πως υπάρχουν άτομα στο σπίτι.