Give Me Love

Chapter 35

«Σήμερα είναι τα γενέθλια του, έτσι;» με ρωτάει χαμηλόφωνα προσέχοντας την πόρτα αν μας παρακολουθεί.

«Ναι, μαμά. Κάνει ντους τώρα. Δεν πιστεύω να βγει σε μισή ώρα.» την ενημερώνω και η έκφραση της χαλαρώνει. Ο Stefan χτυπάει το πιρούνι στο τραπέζι κάνοντας μας να γυρίσουμε την προσοχή μας σε αυτόν.

« Τι έγινε, Stef;» ρωτάει η μαμά μου.

« Σήμερα έχει γενέθλια ο κύριος Jason;» απορεί ο Stefan προσπαθώντας σκληρά να πει καθαρά τις λέξεις. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και λακκάκια δημιουργούνται στο πρόσωπο του.

«Nadia, το φαγητό το έχω βάλει στο φούρνο. Η τούρτα έχει φτάσει ήδη.» μου απευθύνεται η μαμά μου και χαμογελώ όταν βλέπω την προσηλωμένη έκφραση του Stefan σε εμάς.

« Εμμ, ωραία, θα την βγάλω σε λίγο.» λέω και ακόμη σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω το βράδυ. Θέλω.... να τον ευχαριστήσω. Ναι αλλά δεν ξέρω πως.

Καθώς τρώμε ακούω το ξύλο να τρίζει και διαπιστώνω πως κατεβαίνει. Τους κάνω νόημα να σηκωθούν και να κρυφτούν. Σηκώνομαι και εγώ βγάζω την τεράστια τούρτα από το ψυγείο. Την βάζω όπως -όπως στο τραπέζι. Βρίσκω τον αναπτήρα και ανάβω το κερί με τρεμάμενα χέρια.

Εμφανίζεται στη πόρτα και η μαμά μου με τον Stefan βγαίνουν από το πουθενά. Τραγουδάμε το τραγούδι των γενεθλίων και πλησιάζει δίπλα μας.

« Μωρό μου, κάνε ευχή!!» τον προειδοποιώ πριν σβήσει το κερί. Με κοιτάζει με ένα εκτυφλωτικό βλέμμα και το σβήνει. Ύστερα το δωμάτιο γεμίζει από τα χειροκροτήματα και τις ευχές μας.

« Ευχαριστώ πολύ, μωρό μου. Και εσάς, κυρία Hendricks.» μας ευχαριστεί ενώ παράλληλα κρατάει το χέρι μου κολλημένο στο στήθος του.

«Χρόνια Πολλά!!!» φωνάζει παιχνιδιάρικα ο Stefan φορώντας ένα χάρτινο καπελάκι στο κεφάλι του. Πως και δεν το πρόσεξα πριν;; Ο Jason τον πιάνει στην αγκαλιά του και γεμίζει τα ρουθούνια του οσμίζοντας τα μαλλάκια του.

«Ευχαριστώ, Stefan..» ψιθυρίζει και τον αφήνει κάτω. Μμμ, νομίζω πως την έχει πατήσει άσχημα με τον μικρό. Ίσως να του το πω κάποτε.

Καθόμαστε στο τραπέζι απολαμβάνοντας την γευστική τούρτα. Ο Jason παίζει με τη τούρτα του Stefan πασαλείβοντας στο πρόσωπο του. Το ίδιο προσπαθεί και ο Stefan μέχρι που το καταφέρνει μιας και τον λερώνει στο μάγουλο. Μαζεύω τα πιάτα αφότου έχουν καθίσει όλοι στο σαλόνι. Ξαφνικά νιώθω μία ζαλάδα αλλά ευτυχώς πιάνω την καρέκλα για να σταθεροποιήσω την ισορροπία μου. Γαμώτο, νόμιζα πως θα τελείωναν οι ζαλάδες.