Give Me Love

Chapter 22

Χτυπάω τη πόρτα και αντικρίζω την Annie να κοιμάται. Αμέσως τρέχω προς το κρεβάτι. Χριστέ μου, φαίνεται χλωμή.

«Nadia, ήρθες!» αναφωνεί ο Max ερχόμενος από την τουαλέτα.

«Πως είναι; Τι έχει; Τι έπαθε Max;;» ρωτάω συνεχώς χωρίς να τον αφήσω να μιλήσει.

«Ήμασταν στο σαλόνι και ξαφνικά λιποθύμησε. Ανησύχησα πολύ Nadia. Δεν έχει κάνει τεστ ακόμα αλλά μάλλον αυτό θα είναι. Οι γιατροί θα έρθουν σύντομα. Αυτό είπαν.» απαντάει ο Max και κοιτάζει περίεργα τον Jason.

<<Εεε Max να σου γνωρίσω το αγόρι μου τον Jason.>> τους συστήνω και νεύουν μεταξύ τους. Κάθομαι στο καναπέ δίπλα από το κρεβάτι της Annie περιμένοντας να ξυπνήσει.

«Μωρό μου, θα πάω να πάρω κάτι, θες τίποτα;»με ρωτάει και κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. Αποχωρεί από το δωμάτιο και μένουμε μόνοι εγώ και ο Max.

Μέσα στη σιωπή ανοίγει η πόρτα και βλέπω τον Jason. Κάθεται δίπλα μου και βάζει το χέρι του στο μηρό μου. Το χαϊδεύει και με κοιτάζει με συμπόνια.

Ο γιατρός μπαίνει μέσα και σηκωνόμαστε όλοι.

«Είστε συγγενείς της;» μας ρωτάει με βρετανική προφορά. Νεύουμε και οι τρεις και συμπληρώνει με το στυλό του στο τετράδιο του.

«Λοιπόν, να σας ενημερώσω αρχικά πως δεν έχει πάθει κάτι βλαβερό για την υγεία της. Από τις εξετάσεις είδαμε πως έχει χαμηλό αιματοκρίτη και αυτός είναι ο λόγος που λιποθύμησε. Το καλύτερο για αυτήν θα είναι να παίρνει σίδηρο για να μην έχει έλλειψη το μωρό.» μας ενημερώνει και κοκαλώνω. Ω χριστέ μου, τελικά η Annie είναι έγκυος..

«Δηλαδή είναι έγκυος;;» ρωτάει ο Max και χωρίς να το περιμένω με αγκαλιάζει.

«Ναι, δεν το ξέρατε; Είναι σχεδόν 2 μηνών.» λέει ο γιατρός σηκώνοντας το φρύδι του.

«Πότε μπορεί να πάρει εξιτήριο;» ρωτάω και ο Jason είναι ακριβώς δίπλα μου. Είμαι τόσο χαρούμενη, αξίζει να ζει αυτήν την ευτυχία.

<<Μέχρι μεθαύριο θα παραμείνει εδώ. Θα ξυπνήσει σε λίγες ώρες.>> αποκρίνεται και φεύγει. Του δίνουμε τα συγχαρητήρια του Max. Ω χριστέ μου, αν το μάθει η Annie θα πετάει από τη χαρά της. Πάντα ήθελε παιδί και ιδίως με τον Max.

«Μωρό μου, ξύπνα. Είναι 6.30.» με σκουντάει ο Jason. Ανοίγω τα μάτια μου και καταλαβαίνω πως βρίσκομαι στο καναπέ του νοσοκομείου. Βλέπω κοιμισμένο τον Max με το κεφάλι του πάνω στο κρεβάτι της Annie.

«Πόσοι ώρα κοιμάμαι;» τον ρωτάω και τρίβω τα μάτια μου. Σηκώνομαι και νιώθω έναν οξύ πόνο στη μέση. Χμ, ωραία πιάστηκα.

«Περίπου 1 ώρα.» με ενημερώνει και τοποθετεί τα χέρια του στη πιασμένη μέση μου. Μορφάζω από τον πόνο αλλά δεν λέω τίποτα. Ύστερα ανεβάζει τα χέρια του στους ώμους μου και ξεκινάει μασάζ. Κλείνω τα μάτια απολαμβάνοντας τα απαλά χέρια του. Σταματάει και αισθάνομαι ανακούφιση μετά από αυτό.

«Μμμ, εξαίσιο μωρό μου. Ευχαριστώ.» του λέω και τον φιλάω στα χείλη. Μόλις φιλιόμαστε ακούμε το βήχα της Annie. Αμέσως γυρνάμε τα κεφάλια μας προς το μέρος της. Κάθομαι στο κρεβάτι της και παίρνω το χέρι της. Ο Max ξυπνάει και το ίδιο κάνει και αυτός.

«Annie,ξύπνησες..!!» φωνάζει κάπως ο Max. Την φιλάει παντού, στα χείλη, στη μύτη, στα μάγουλα ακόμα και στα μαλλιά.

«Ναι, το κεφάλι μου πονάει...» διαμαρτύρεται και γελάμε χωρίς λόγο. Απλώς χαίρομαι που ξύπνησε, τίποτε άλλο.

«Annie, γλυκιά μου ο γιατρός μας είπε ευχάριστα νέα. Μας ενημέρωσε πως είσαι έγκυος.» της λέει με καμάρι ο Max. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και το στόμα της στραβώνει σχηματίζοντας ένα τεράστιο χαμόγελο.

«Αλήθεια;; Δηλαδή...είμαι έγκυος;;. Πόσο μηνών;;» ρωτάει και τοποθετεί τα χέρια της στη κοιλιά. Τη χαϊδεύει και βάζει τα χέρια του και ο Max. Τους κοιτάζουμε εγώ και ο Jason. Είναι τόσο ερωτευμένοι ακόμα και μετά από 3 χρόνια γάμου.

«Συγχαρητήρια Annie και Μax. Εύχομαι τα καλύτερα για το παιδί σας.» εύχεται ο Jason και οι δύο τον κοιτάζουν με χαμόγελο.

«Ευχαριστούμε, Jason. Είμαι τόσο χαρούμενη που βρίσκεσαι δίπλα στη Nadia.» απαντάει η Annie και χαϊδεύει τα μαλλιά του Max.

«Nadia, είσαι πολύ ώρα εδώ. Φαίνεσαι κουρασμένη, τι θα έλεγες να πας σπίτι και να έρθεις το απόγευμα;» μου προτείνει η Annie. Ω όχι, δεν θέλω να φύγω.

«Annie, θέλω να κάτσω εδώ.» της λέω και δεν δέχομαι αντίρρηση.

«Nadia. Σε παρακαλώ, μπορείς να έρθεις το απόγευμα.» μου ξαναλέει και με κοιτάζει με πεισματάρικο ύφος.

«Καλά, αλλά θα έρθω. Μην το ξεχάσεις.» της λέω και την φιλώ στα μαλλιά. Τους αποχαιρετάμε και αποχωρούμε από το νοσοκομείο.

Φτάνοντας στο σπίτι αισθάνομαι τα πόδια μου κουρασμένα όπως και το σώμα μου. Με παίρνει στην αγκαλιά του ο Jason και με οδηγεί προς το κρεβάτι μας.

Με τοποθετεί πάνω στο στρώμα και με φιλάει στα χείλη.

«Κοιμήσου, μωρό μου. Χρειάζεσαι ύπνο όπως και εγώ.» μου ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί και τα βλέφαρα μου κλείνουν.